Πιστοί στις παραδόσεις μας, καταφέραμε και πάλι να στήσουμε ένα σκηνικό του παραλόγου, εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών... Φαίνεται ότι είμαστε πραγματικά απαράμιλλοι στο να αποφεύγουμε την σκληρή πραγματικότητα και να φτιάχνουμε μία άλλη που μας βολεύει. Την πιστεύουμε και όταν αυτή η τελευταία καταρρέει, μετά ή ψαχνόμαστε, ή καταριόμαστε τους άλλους. Θα μπορούσαμε να...αυτοχαρακτηρισθούμε «ιλουζιονίστες», αλλά εκείνοι είναι επαγγελματίες και δεν πιστεύουν στην «ιλούζιον» που δημιουργούν για τους άλλους. Εμείς απλοί ερασιτέχνες είμαστε γιατί δημιουργούμε «ιλούζιον» για τον εαυτό μας και την πιστεύουμε.
Κοιτάξτε τώρα που βρισκόμαστε..
Μέσα σε 5-6 μήνες αρχίσαμε να δυστροπούμε και να αμφισβητούμε την αποτελεσματικότητα του μνημονίου. Ξεχνάμε δηλαδή που είχαμε βρεθεί και που εξακολουθούμε να βρισκόμαστε, αλλά και λογικό ως ένα βαθμό, αφού τα μέτρα που περιλαμβάνει το μνημόνιο και αναγκάζεται να εφαρμόσει η κυβέρνηση δεν είναι καθόλου ευχάριστα. Και δεν ξέρουμε βέβαια αν θα βγούμε με αυτό τον τρόπο από την βαθιά τρύπα που μόνοι μας είχαμε ανοίξει και πέσαμε μέσα. Πάνω εκεί μας προέκυψε ο Α. Σαμαράς με τον «άλλο δρόμο» του για να ξεφύγουμε από την καταβαράθρωση.
Βέβαια, άλλος δρόμος δεν υπάρχει, από τη στιγμή που βρεθήκαμε στο ακρότατο όριο της καταστροφής. Όχι γιατί σώνει και καλά η δημοσιονομική εξυγίανση αντί της αναθέρμανσης της οικονομίας έχει την προτεραιότητα και είναι η ορθή συνταγή. Αυτό θα το δείξει η νεκροψία ή η ανάσταση εκ νεκρών. Αλλά γιατί αυτόν τον δρόμο έχει υιοθετήσει όλη η Ευρώπη, αυτόν επιλέγουν το ΔΝΤ και η ΕΚΤ, με γνώμονα την συγκεκριμένη συνταγή δανείζουν ή όχι οι αγορές και διότι τα δικά μας νούμερα ελλείμματος και χρέους είναι εφιαλτικά. Πέρα από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι η οικονομία μας δεν είναι ανταγωνιστική. Άρα στο πλαίσιο που μας καθόρισαν για να μην χρεοκοπήσουμε είμαστε αναγκασμένοι να κινούμαστε. Ένα πλαίσιο όμως που απαιτεί και μεταρρυθμίσεις…
Ωστόσο, ο αρχηγός της Ν.Δ. επιμένει στην άποψή του «άλλου δρόμου» που θα μπορούσε να μηδενίσει το έλλειμμα σε χρόνο μηδέν και δίχως ζόρισμα και βλέπει ότι αυτή έχει απήχηση στον ζορισμένο έλληνα. Οπότε την μετατρέπει σε «αντιμνημονιακό» κίνημα, μπαίνει επικεφαλής ο ίδιος και με αφορμή τις αυτοδιοικητικές εκλογές πάει να ακυρώσει το μνημόνιο που δεσμεύει πλέον όλη τη χώρα και να παραλύσει την κυβερνητική πολιτική. Μαζί της βέβαια και την κυβέρνηση. Και όταν η κυβέρνηση αντιδρά και ο Γ. Παπανδρέου βγαίνει και λέει (προειδοποιεί και ταυτόχρονα απειλεί) ότι αν το ΠΑΣΟΚ ηττηθεί πανηγυρικά στις αυτοδιοικητικές εκλογές (που στο μεταξύ μετατράπηκαν πλήρως σε βουλευτικές εκλογές ως προς την ουσία), ο Α. Σαμαράς τον κατηγορεί ότι εκβιάζει τους πολίτες!
Με λίγα λόγια, ο αρχηγός της Ν.Δ. θέλει να κατανικήσει την κυβέρνηση στις εκλογές, ώστε αυτή (α) είτε να αλλάξει την πολιτική του μνημονίου, είτε να μην μπορεί να την εφαρμόσει, (β) ο ίδιος να κλιμακώνει τις επιθέσεις εναντίον της, (γ) οι αντιδράσεις να εντείνονται, (δ) να μην μπορεί να γίνει τίποτα, (ε) η χώρα να παραλύει και να περικόπτονται οι δόσεις του δανείου από την Τρόϊκα, αλλά βουλευτικές εκλογές να μη γίνονται. Μέχρις ότου αισθανθεί έτοιμος να κυβερνήσει, έστω και αν στο μεταξύ έχει καταρρεύσει το σύμπαν… Είναι δυνατόν;
Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση απέτυχε για άλλη μία φορά «να διαβάσει» την έκταση της δυσαρέσκειας και να αντιληφθεί το «αντιμνημονιακό» κλίμα σε όλη του την έκταση. Όταν το κατάλαβε, αποδέχθηκε να μετατραπούν οι αυτοδιοικητικές εκλογές σε δημοψήφισμα για το μνημόνιο που παρεμπιπτόντως θα εκλεγούν σε αυτές κάποιοι περιφερειάρχες και κάμποσοι δήμαρχοι. Ο πρωθυπουργός πήρε επάνω του όλο το βάρος και άρχισε να τρέχει (όπως και οι Σαμαράς, Τσίπρας, Παπαρήγα και οι άλλοι) από χωρίου εις χωρίον και από συγκέντρωση σε συγκέντρωση, οπότε θα χρεωθεί προσωπικά την ήττα και θα τσαλακωθεί, αν αυτή έχει μεγάλη έκταση, ενδεχόμενο που δεν αποκλείεται καθόλου να συμβεί.
Ταυτόχρονα, ο Γ. Παπανδρέου υπόσχεται ότι δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα, αν και το έλλειμμα του 2009 αναμένεται να κάτσει στο 15,5% του ΑΕΠ, μοιράζει επίδομα στους χαμηλοσυνταξιούχους (και ο Α. Σαμαρας υπόσχεται επιδότηση στεγαστικών δανείων), αφήνει να εννοηθεί ότι θα επαναδιαπραγματευθεί τους όρους του μνημονίου και απειλεί με νέες βουλευτικές εκλογές. Είναι πάλι δυνατόν;
Όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα του παραλόγου, ενώ η οικονομία βρίσκεται ακόμη στην εντατική, οι αγορές καραδοκούν για να ξαναανεβάσουν τα spreads (ήδη το κάνουν) ξέροντας τα μαντάτα για το έλλειμμα του 2009, η Τρόϊκα πάει εγκεφαλικό βλέποντας το «αντιμνημονιακό» κίνημα να θεριεύει και ακούγοντας ότι πιθανώς θα πάμε σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές ή ότι θα ζητήσουμε επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου.
Το μόνο που απομένει είναι να τραγουδήσει «η φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκου το αθάνατο «Ελλάς το μεγαλείο σου βασίλεμα δεν έχει»...
Αγγ.Στάγκος
reporter
