Αιτία πολέμου στο άμεσο μέλλον 17 μέταλλα..

Είκοσι χρόνια μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, ένας άλλος, αυτήν τη φορά «εμπορικός», πόλεμος έχει αρχίσει να «δρομολογείται» -υπό μορφήν ανταγωνιστικών εξαγωγικών στρατηγικών, εμπορικών περιορισμών και σκληρών μονοπωλίων- μεταξύ Δύσης (ΕΕ, ΗΠΑ) και Ανατολής (Κίνα).

Στη μία πλευρά, σε ρόλο κατόχου του «θησαυρού», η Κίνα τα θέλει όλα...δικά της. Στο αντίπαλο στρατόπεδο, σε ρόλο διεκδικητή, οι ΗΠΑ και η ΕΕ επιζητούν μια «δικαιότερη» αναδιανομή της πίτας.

Οσο για το μήλον της Εριδος, αυτό δεν είναι άλλο από τις επονομαζόμενες σπάνιες γαίες. Ο λόγος για 17 μέταλλα τα οποία είναι απαραίτητα για την υλοποίηση πλήθους νέων τεχνολογιών (ανεμογεννητριών, υβριδικών και ηλεκτρικών αυτοκινήτων, λαμπτήρων, καταλυτών, μπαταριών, οπτικών ινών, οθονών plasma, κινητών τηλεφώνων, φωτοβολταϊκών συστημάτων κ.ά.).

Σημειώνεται πως ο εν λόγω «θησαυρός» βρίσκεται επί του παρόντος σχεδόν εξ ολοκλήρου στα χέρια του Πεκίνου, το οποίο ευθύνεται για το 97% της παγκόσμιας παραγωγής σπάνιων γαιών.

Ωστόσο, η Κίνα δεν μοιάζει διατεθειμένη να μοιραστεί με τον υπόλοιπο κόσμο τον «πλούτο» που έχει στα χέρια της.

Αντιθέτως κλείνει σταδιακά τις κάνουλες (τα τελευταία δέκα χρόνια έχει μειώσει τον όγκο των εξαγωγών του από 48.500 τόνους σε 31.310 τόνους ετησίως), μειώνει τις εξαγωγικές ποσοστώσεις και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να διακόψει ολοκληρωτικά τις εξαγωγές ορισμένων μετάλλων (όπως το τέρβιο και το δυσπρόσιο) έως το 2015. Δεδομένων των συνθηκών, οι Δυτικοί βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο να δουν τις βιομηχανίες τους να ξεμένουν από πρώτες ύλες, και ως εκ τούτου αντιδρούν.

Χαρακτηριστικά, τόσο ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας Ράινερ Μπρίντερλε όσο και ο Γκάρι Λίτμαν, αντιπρόεδρος του αμερικανικού εμπορικού επιμελητηρίου για την Ευρώπη και την Ευρασία, υπερθεμάτισαν, στο πλαίσιο διάσκεψης που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβρη στο Βερολίνο υπό την αιγίδα του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων (BDI), την ανάγκη συγκρότησης ενός αμερικανοευρωπαϊκού μετώπου ενάντια στο κινεζικό μονοπώλιο.

Στρατηγικό πλάνο
Μάλιστα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ο επίτροπος Βιομηχανίας Αντόνιο Ταγιάνι) ετοιμάζεται, σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel», να δώσει στη δημοσιότητα σε περίπου δύο εβδομάδες ένα νέο στρατηγικό πλάνο με την ονομασία «Πρωτοβουλία για τις Πρώτες Υλες», στο οποίο θα περιλαμβάνονται μέτρα όπως: η μεγαλύτερη και καλύτερη ανακύκλωση μετάλλων (κάθε χρόνο η Ευρώπη πετάει περίπου 20 εκατ. τόνους ηλεκτρικών, ηλεκτρονικών και οχημάτων, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων δεν ανακυκλώνεται), η οικονομική στήριξη επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στον κλάδο των εξορύξεων (υπολογίζεται πως η Ευρώπη διαθέτει ανεκμετάλλευτα μεταλλεύματα συνολικής αξίας 100 δισ. ευρώ) και η σύναψη νέων επιστημονικών-εμπορικών συμφωνιών συνεργασίας με τις χώρες προέλευσης του ορυκτού πλούτου (σε Αφρική, Νότια Αμερική, Ινδία, Καναδά κ.α.).

Επιχειρήσεις σταματάνε τις εξορύξεις έλλειψει ρευστού
Η κρίση έδωσε τη χαριστική βολή

Επί της ουσίας, το Πεκίνο χρησιμοποιεί τον ορυκτό πλούτο του ως «διαπραγματευτικό χαρτί» στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα και ωθεί, εμμέσως πλην σαφώς, όποια δυτική βιομηχανία επιθυμεί να έχει πρόσβαση στις σπάνιες γαίες, να μετακομίσει (και να επενδύσει) στην Κίνα.

Παράλληλα, ενώ η διάθεση των εν λόγω μετάλλων γίνεται με το... σταγονόμετρο (έχει υποχωρήσει κατά 40% την τελευταία επταετία), η παγκόσμια ζήτηση δεν σταματά να αυξάνεται ολοένα περισσότερο. Μάλιστα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει κατονομάσει 14 «κρίσιμα μέταλλα», των οποίων η ζήτηση ενδέχεται να έχει τριπλασιαστεί έως το 2030.

Πρόκειται για τα: αντιμόνιο, βηρύλλιο, κοβάλτιο, φθορίτη, γάλλιο, γερμάνιο, γραφίτη, ίνδιο, μαγνήσιο, νιόβιο, ταντάλιο, βολφράμιο, τα πλατινοειδή, καθώς και τις σπάνιες γαίες. Συγκεκριμένα, αναφορικά με τις σπάνιες γαίες, η ζήτησή τους έχει τριπλασιαστεί τα τελευταία δέκα χρόνια (από 40.000 τόνους σε 120.000 τόνους) και συνεχίζει να ανεβαίνει (μέχρι το 2014 θα έχει εκτοξευθεί σε 200.000 τόνους).

2 τρισ. δολάρια
Εάν στα παραπάνω δεδομένα προσθέσει κανείς και το γεγονός πως πολλές δυτικές επιχειρήσεις αναγκάστηκαν, εξαιτίας της κρίσης, να περιορίσουν ή να διακόψουν μεγάλα μεταλλευτικά πρότζεκτ, σε αντίθεση με την Κίνα, η οποία, δεδομένου ότι έχει ρευστό (πάνω από 2 τρισ. δολ. σε αποθεματικά ξένου συναλλάγματος), εξασφαλίζει όποια πρώτη ύλη επιθυμεί (σίδηρο από την Αυστραλία, κοβάλτιο από τον Κονγκό) και την αποθηκεύει για μελλοντική χρήση (ενδεικτικά, από τον Μάρτιο και μετά, έχει διπλασιάσει τα αποθέματά της σε ψευδάργυρο και εξαπλασιάσει αυτά σε μόλυβδο), γίνεται καλύτερα αντιληπτό το εύρος της ανισορροπίας μεταξύ Δύσης και Ανατολής.
Υπενθυμίζεται ότι, αρχής γενομένης από πέρυσι, έχει τεθεί σε λειτουργία ένα «πρωτοποριακό» κοινοτικό πρότζεκτ, συνολικού προϋπολογισμού ύψους 17 εκατ. ευρώ, με την ονομασία «ProMine», το οποίο φιλοδοξεί να αναστήσει τη μεταλλευτική βιομηχανία της Ευρώπης με όχημα τον εντοπισμό νέων κοιτασμάτων, την παραγωγή πιο εξελιγμένων προϊόντων και την αξιοποίηση των αποβλήτων.
Στην υλοποίηση του εν λόγω έργου συμμετέχουν 27 βιομηχανικοί εταίροι από 11 κράτη (συμπεριλαμβανομένης της χώρας μας). Μάλιστα, σύμφωνα με το ελληνικό Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ), σπάνιες γαίες ενδέχεται να υπάρχουν και στη Βόρεια Ελλάδα.
Πηγή: Εθνος της Κυριακής