Αποδείχθηκε λοιπόν ότι τα διλήμματα δεν είναι πάντα αποτελεσματικά. Μπορεί ο πρωθυπουργός να συσπείρωσε σε κάποιο βαθμό τους ψηφοφόρους του κόμματός του, αλλά η αναγωγή των ποσοστών δείχνει μία πολύ μεγάλη απόκλιση από τα ποσοστά των περυσινών βουλευτικών εκλογών.
Παρά ταύτα, ευτυχώς, δεν επέλεξε τον δρόμο της διεξαγωγής και βουλευτικών εκλογών, μένοντας πίσω... από την μικρή αλλά αγρίως ψαλιδισμένη διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία. Η οποία ΝΔ επίσης δεν καρπώθηκε τίποτα σπουδαίο από την επιλογή της να αναγάγει τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, σε εκλογές κατά του Μνημονίου, αν και εκτός Ελλάδος έχει άλλη, θετική, στάση.
Τα υπόλοιπα κόμματα ή αύξησαν σημαντικά (ΚΚΕ) τα ποσοστά τους ή παρέμειναν στα ίδια περίπου επίπεδα.
Το θέμα είναι τώρα τι κέρδισε η χώρα, η οικονομία της, οι επιχειρήσεις της, οι πολίτες της. Το πρώτο και κυριότερο ότι δεν θα περάσει ένα τρίμηνο περίπου αβεβαιότητας και επί της ουσίας τρίμηνο ακυβερνησίας, με την έννοια ότι καμία σημαντική απόφαση δεν θα μπορούσε να ληφθεί σ’ αυτό το διάστημα.
Διάστημα κρίσιμο γιατί πρέπει να ψηφιστεί ένας εθνικός προϋπολογισμός, να δοθεί από ΔΝΤ - ΕΚΤ - Ε.Ε. η επόμενη δόση του συνολικού δανείου των 110 δισ. ευρώ κ.λπ. Το δεύτερο έχει σχέση με το ότι οι αγορές πλέον έχουν ένα δεδομένο, το τέλος (προς το παρόν) της πολιτικής αβεβαιότητας. Συνεπώς, spreads και CDS σταμάτησαν ήδη να τρέχουν με τρελούς ρυθμούς.
Κανείς από τους πολιτικούς μας και από το σύνολο των κομμάτων δεν δικαιούται για να πανηγυρίζει. Για ποιο πράγμα άλλωστε να «πανηγυρίσεις» σε μια χώρα υπερχρεωμένη, στην οποία δεν γίνεται καμία σοβαρή επένδυση και η οποία μόνον θλιβερές πρωτιές έχει στη διαφθορά, στη διαπλοκή και σε οτιδήποτε άλλο νοσηρό υπάρχει. Σε μια χώρα που καίγεται να αυξήσει το ΑΕΠ της, αλλά τα ταμεία της είναι άδεια.
Στην ίδια χώρα που το «δίδυμο» Δημοσίου - τραπεζών, αυτοεγκλωβισμένο μέσω των αγοραπωλησιών ομολόγων, δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει τη βιομηχανία, τον αγροτικό τομέα, το εμπόριο, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τις εξαγωγικές επιχειρήσεις.
Υπάρχει όμως ένα πολύ σοβαρό ερώτημα, που αφορά ευθέως στην κυβέρνηση και τη λειτουργία της. Τελικά, μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την πρώτη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών, μπορεί να εργαστεί απρόσκοπτα η κυβέρνηση; Δύσκολο, δυσκολότερο από πριν, αλλά όχι ακατόρθωτο. Το εκλογικό αποτέλεσμα πληγώνει την κυριαρχία του κυβερνώντος κόμματος κι των στελεχών της κυβέρνησης. Αυτό είναι βέβαιο.
Μπορεί λοιπόν ένας υπουργός να αποδώσει περισσότερο τώρα από ότι π.χ. πριν μία εβδομάδα; Προφανής η απάντηση. Και γι’ αυτό θα πρέπει πλέον να συνυπολογίζουμε όλοι μας τον χρόνο που θα προσμετρά η κυβέρνηση κάθε φορά που θα λαμβάνει μια καίρια απόφαση εφεξής. Εκτός αν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του μας εκπλήξουν όλους και αρχίσουν να «τρέχουν» όλα τα θέματα με άλλες ταχύτητες, αν αρχίσουν να λύνουν χρόνια προβλήματα, δώσουν άμεση προτεραιότητα στον τομέα της ανάπτυξης και των απολύτως αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.
Αν αξιοποιήσουν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας σε όφελος μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής, που θα δημιουργεί πλούτο για τη χώρα, σταθερά εισοδήματα για τα δημόσια ταμεία, νέες θέσεις εργασίας και θα δίνει το δικαίωμα στον ιδιώτη επιχειρηματία να συνεργαστεί και να επενδύσει μέσα σε ένα σταθερό οικονομικό, πολιτικό και φορολογικό περιβάλλον.
Εκτός αν η κυβέρνηση δεν αντέξει την πίεση που θα επιφέρουν τέτοιου είδους αλλαγές και κυρίως τα νέα μέτρα που πρέπει να λάβει καθ’ υπόδειξη των δανειστών μας και επιλέξει είτε μια ευρεία ανασύνθεση του κυβερνητικού σχήματος, με την ανάληψη ευθυνών και από πρόσωπα ευρύτερης (πλην της κομματικής) αποδοχής, είτε την προσφυγή στις κάλπες την ερχόμενη άνοιξη.
Σενάρια τα οποία -και τα δύο, μεταξύ άλλων - συζητήθηκαν και την Κυριακή το βράδυ στο Μαξίμου, χωρίς να υπάρξει προτίμηση του ενός εκ των δύο, παρά μόνον μια αναγκαστική αποδοχή της ήττας και επιλογή για συνέχιση του κυβερνητικού έργου, μέχρι νεωτέρας.
Χρ. Τσατσαρώνης
isotimia
Παρά ταύτα, ευτυχώς, δεν επέλεξε τον δρόμο της διεξαγωγής και βουλευτικών εκλογών, μένοντας πίσω... από την μικρή αλλά αγρίως ψαλιδισμένη διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία. Η οποία ΝΔ επίσης δεν καρπώθηκε τίποτα σπουδαίο από την επιλογή της να αναγάγει τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, σε εκλογές κατά του Μνημονίου, αν και εκτός Ελλάδος έχει άλλη, θετική, στάση.
Τα υπόλοιπα κόμματα ή αύξησαν σημαντικά (ΚΚΕ) τα ποσοστά τους ή παρέμειναν στα ίδια περίπου επίπεδα.
Το θέμα είναι τώρα τι κέρδισε η χώρα, η οικονομία της, οι επιχειρήσεις της, οι πολίτες της. Το πρώτο και κυριότερο ότι δεν θα περάσει ένα τρίμηνο περίπου αβεβαιότητας και επί της ουσίας τρίμηνο ακυβερνησίας, με την έννοια ότι καμία σημαντική απόφαση δεν θα μπορούσε να ληφθεί σ’ αυτό το διάστημα.
Διάστημα κρίσιμο γιατί πρέπει να ψηφιστεί ένας εθνικός προϋπολογισμός, να δοθεί από ΔΝΤ - ΕΚΤ - Ε.Ε. η επόμενη δόση του συνολικού δανείου των 110 δισ. ευρώ κ.λπ. Το δεύτερο έχει σχέση με το ότι οι αγορές πλέον έχουν ένα δεδομένο, το τέλος (προς το παρόν) της πολιτικής αβεβαιότητας. Συνεπώς, spreads και CDS σταμάτησαν ήδη να τρέχουν με τρελούς ρυθμούς.
Κανείς από τους πολιτικούς μας και από το σύνολο των κομμάτων δεν δικαιούται για να πανηγυρίζει. Για ποιο πράγμα άλλωστε να «πανηγυρίσεις» σε μια χώρα υπερχρεωμένη, στην οποία δεν γίνεται καμία σοβαρή επένδυση και η οποία μόνον θλιβερές πρωτιές έχει στη διαφθορά, στη διαπλοκή και σε οτιδήποτε άλλο νοσηρό υπάρχει. Σε μια χώρα που καίγεται να αυξήσει το ΑΕΠ της, αλλά τα ταμεία της είναι άδεια.
Στην ίδια χώρα που το «δίδυμο» Δημοσίου - τραπεζών, αυτοεγκλωβισμένο μέσω των αγοραπωλησιών ομολόγων, δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει τη βιομηχανία, τον αγροτικό τομέα, το εμπόριο, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τις εξαγωγικές επιχειρήσεις.
Υπάρχει όμως ένα πολύ σοβαρό ερώτημα, που αφορά ευθέως στην κυβέρνηση και τη λειτουργία της. Τελικά, μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά την πρώτη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών, μπορεί να εργαστεί απρόσκοπτα η κυβέρνηση; Δύσκολο, δυσκολότερο από πριν, αλλά όχι ακατόρθωτο. Το εκλογικό αποτέλεσμα πληγώνει την κυριαρχία του κυβερνώντος κόμματος κι των στελεχών της κυβέρνησης. Αυτό είναι βέβαιο.
Μπορεί λοιπόν ένας υπουργός να αποδώσει περισσότερο τώρα από ότι π.χ. πριν μία εβδομάδα; Προφανής η απάντηση. Και γι’ αυτό θα πρέπει πλέον να συνυπολογίζουμε όλοι μας τον χρόνο που θα προσμετρά η κυβέρνηση κάθε φορά που θα λαμβάνει μια καίρια απόφαση εφεξής. Εκτός αν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του μας εκπλήξουν όλους και αρχίσουν να «τρέχουν» όλα τα θέματα με άλλες ταχύτητες, αν αρχίσουν να λύνουν χρόνια προβλήματα, δώσουν άμεση προτεραιότητα στον τομέα της ανάπτυξης και των απολύτως αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.
Αν αξιοποιήσουν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας σε όφελος μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής, που θα δημιουργεί πλούτο για τη χώρα, σταθερά εισοδήματα για τα δημόσια ταμεία, νέες θέσεις εργασίας και θα δίνει το δικαίωμα στον ιδιώτη επιχειρηματία να συνεργαστεί και να επενδύσει μέσα σε ένα σταθερό οικονομικό, πολιτικό και φορολογικό περιβάλλον.
Εκτός αν η κυβέρνηση δεν αντέξει την πίεση που θα επιφέρουν τέτοιου είδους αλλαγές και κυρίως τα νέα μέτρα που πρέπει να λάβει καθ’ υπόδειξη των δανειστών μας και επιλέξει είτε μια ευρεία ανασύνθεση του κυβερνητικού σχήματος, με την ανάληψη ευθυνών και από πρόσωπα ευρύτερης (πλην της κομματικής) αποδοχής, είτε την προσφυγή στις κάλπες την ερχόμενη άνοιξη.
Σενάρια τα οποία -και τα δύο, μεταξύ άλλων - συζητήθηκαν και την Κυριακή το βράδυ στο Μαξίμου, χωρίς να υπάρξει προτίμηση του ενός εκ των δύο, παρά μόνον μια αναγκαστική αποδοχή της ήττας και επιλογή για συνέχιση του κυβερνητικού έργου, μέχρι νεωτέρας.
Χρ. Τσατσαρώνης
isotimia
