Ο "μπαμπούλας" της χρεοκοπίας φέρνει τα νέα σκληρά μέτρα

Αν υπήρχαν, τελευταία, αμφιβολίες σε κάποιους για το πόσο τραγική είναι η διαπραγματευτική θέση της χώρας απέναντι στην Τρόικα, προφανώς εξαφανίσθηκαν αυτή...την εβδομάδα. Με το που πήγαν οι δικοί μας πολιτικοί να βγάλουν μία άχνα αμφισβήτησης του μνημονίου, έσκασε σαν βόμβα η είδηση ότι η καταβολή της δόσης του δανείου που ήταν για το Δεκέμβρη, πάει ένα μήνα μετά. Στο άκουσμα της είδησης, πολλοί είδαν χρεοκοπία, άρχισαν να κλαίνε τα λεφτά τους και να σκέφτονται πώς θα τα φυγαδεύσουν με έμβασμα στο εξωτερικό. Κι ευτυχώς που η είδηση έσκασε 17 Νοέμβρη κι οι τράπεζες έκλειναν νωρίς, λόγω του φόβου επεισοδίων. Κι έτσι δεν είδαμε στα κανάλια κύματα καταθετών, που να αποσύρουν τα λεφτά τους μέσα σε κλίμα υστερίας και πανικού.

Μία ημέρα αργότερα, κατατέθηκε ένας προϋπολογισμός με μέτρα αδυσώπητης δημοσιονομικής πειθαρχίας, που προβλέπουν μαχαίρι στις ΔΕΚΟ, απολύσεις συμβασιούχων, εξίσωση πετρελαίου θέρμανσης με κίνησης, αύξηση του ΦΠΑ στο 13% από το 11% και βλέπουμε… Τι σημαίνει αυτό; Με το που έπιασε ο τρόμος τη χώρα, πως οι εταίροι μας στην Ευρωζώνη δεν θα μας δανείσουν, η κυβέρνηση έκατσε στα αυγά της και κατέθεσε έναν προϋπολογισμό, με γνώμονα όχι το τι αρέσει στους Έλληνες, αλλά το τι αρέσει στους δανειστές της Ελλάδας. Αλλά και οι αντιδράσεις σε αυτόν τον προϋπολογισμό λιτότητας ήταν πολύ χαλαρότερες, από όσο θα τις περίμενε κανείς, καθώς είχε προηγηθεί η ψυχρολουσία του φάσματος της χρεοκοπίας την προηγούμενη μόλις ημέρα.
Οι φορείς της αγορά αντιδρούν, βέβαια, κάνοντας λόγο για τον αντιαναπτυξιακό προσανατολισμό του προϋπολογισμού, για τη βαθιά ύφεση που προκαλεί και για τις αρνητικότατες συνέπειες που θα έχει –και- αυτός ο προϋπολογισμός στο επίπεδο ζωής των πολιτών. Είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα πως αυτή η άγρια λιτότητα στεγνώνει την αγορά από πόρους και μεγαλώνει την ύφεση. Το πρόβλημα όμως είναι, πως το τεράστιο δημόσιο χρέος δε διαμορφώθηκε από την ύφεση, αλλά από την ανάπτυξη! Το χρέος άρχισε να ξεχειλίζει, όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης της χώρας ήταν στο 3 με 4%, ενώ φέτος που είχαμε ύφεση -4%, μειώθηκε το έλλειμμα 6 μονάδες.
Το πρόβλημα με τη χώρα μας είναι πως όταν φυσάει στα πανιά της οικονομίας ο ούριος άνεμος της ανάπτυξης, οι κυβερνώντες το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να μοιράζουν λεφτά από εδώ κι από εκεί, χωρίς κανένα αναπτυξιακό πλάνο. Έτσι, απλά πάνε χαμένα πάρα πολλά χρήματα, το χρέος φουσκώνει και κάποιος κόσμος- συνήθως η εκλογική πελατεία των κυβερνητικών κομμάτων, αλλά όχι μόνο- επωφελείται και περνάει καλά. Κι όταν το πράγμα φτάνει στο απροχώρητο κι έρχεται ο λογαριασμός, η μόνη απάντηση είναι η ακριβώς αντίστροφη πορεία. Ανελέητες περικοπές στις δαπάνες επί δικαίων και αδίκων, συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, φόροι- φόροι- φόροι!
Όσο για τους δανειστές μας, αυτοί -και ιδίως οι Γερμανοί- είναι τελείως αντιφατικοί. Από τη μία, θέλουν να δείχνουν πως δεν τους ενοχλεί ιδιαίτερα ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, χώρας εντός Ευρωζώνης κι εντός μηχανισμού στήριξης. Κι από την άλλη, παρακαλάνε τους Ιρλανδούς να ενταχθούν στον ίδιο μηχανισμό σωτηρίας. Μα αν αφήσουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει, πώς θα μπορούν να εμφανίζονται ως "πειστικοί σωτήρες" απέναντι στους Ιρλανδούς; Δεν θέλουν να βοηθήσουν την Ιρλανδία βέβαια από κοινοτική αλληλεγγύη. Θέλουν να τη "σώσουν", γιατί πολλά ιρλανδικά ομόλογα έχουν αγοραστεί από γερμανικές τράπεζες.
Στην Ευρωζώνη αυτή τη στιγμή παίζονται πολλά παιχνίδια και διακυβεύονται ισχυρά και συνήθως αντικρουόμενα συμφέροντα. Η κοινοτική αλληλεγγύη είναι το τελευταίο που βαραίνει στις αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών. Άλλωστε, όπως είπε και ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: "η αλληλεγγύη δεν είναι μονόδρομος".