Η πρόσκληση εθνικού προσκλητηρίου είναι μονόδρομος για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους που αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει η χώρα μας. Πάμε, λοιπόν, όλοι μαζί. Αλλά ποιοι είμαστε αυτοί οι «όλοι»;
Και ας πούμε ότι θα βρεθούν κάποιοι άνθρωποι που θα συμφωνήσουν ότι αποτελούν ένα ομοιογενές σύνολο που έχει...κοινούς στόχους. Φτάνει, όμως, το να ορίζουμε το στόχο, αν προηγουμένως δεν έχουμε συμφωνήσει το πώς θα τον πετύχουμε;
Η κυβέρνηση έχει ξοδέψει άσκοπα πολύτιμο χρόνο σε ανούσιες αντιπαραθέσεις με την αντιπολίτευση. Ακόμη και σήμερα που ο πρωθυπουργός φέρεται αποφασισμένος να ζητήσει συναίνεση, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι πρόκειται για μία ουσιαστική προσπάθεια ή για μία ακόμη κίνηση στην σκακιέρα των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.
Ο κ. Σαμαράς είχε δίκιο μέχρι σήμερα σε πολλές από τις παρεμβάσεις του, όπως για παράδειγμα στα όσα έχει πει για την ανάπτυξη. Το λάθος του κ. Σαμαρά είναι ότι σε επίπεδο συνθηματολογίας ταυτίστηκε στο θέμα του μνημονίου με την αριστερά. Είναι προφανές ότι άλλο πράγμα εννοεί ο κ. Σαμαράς όταν λέει «όχι» στο μνημόνιο και άλλο η κυρία Παπαρήγα. Ωστόσο, αυτό δεν έχει γίνει σαφές και κατανοητό στην κοινωνία.
Το γεγονός ότι πολλές από τις παρεμβάσεις – προτάσεις του κ. Σαμαρά τις υιοθετεί (θέλοντας ή μη) μετά από λίγο καιρό η κυβέρνηση, δείχνει, αν μη τι άλλο, ότι υπάρχει έδαφος συνεργασίας. ‘Ή καλύτερα ότι υπάρχει λόγος για μία συνεργασία. Αρκεί να το θέλουν όλοι, κάτι για το οποίο έχουμε λόγους να αμφιβάλλουμε.
Υπάρχουν δυνάμεις τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση που δεν επιθυμούν την συνεργασία. Στην μεν κυβέρνηση κάποιοι δεν θέλουν να εκχωρήσουν κομμάτι της εξουσίας. Στην δε αντιπολίτευση κάποιοι πιστεύουν ότι τα κομματικά τους οφέλη θα είναι μεγαλύτερα με την υιοθέτηση μιας σκληρής αντιπολιτευτικής πολιτικής. Ξεχνούν ότι είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι και ότι αν αυτό το καράβι βουλιάξει δεν θα υπάρχουν επιζώντες.
Η προοπτική της συναίνεσης φαίνεται να ευδοκιμεί περισσότερο σε μία πιθανή συνεργασία της κυβέρνησης με μικρότερα κόμματα και προσωπικότητες. Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο κ. Παπανδρέου συμμαχήσει με κόμματα όπως το ΛΑΟΣ, το νέο κόμμα του κ. Κουβέλη και το νέο κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη. Πάνω σε ποια βάση μπορεί να συμφωνήσουν όλοι αυτοί και με τι πρόγραμμα;
Οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στην Ευρώπη δεν είναι ιδανικές για την χώρα μας, όπως και για άλλες χώρες του μεσογειακού νότου. Οι εξελίξεις προβλέπονται ραγδαίες και δεν είμαστε σίγουροι ότι είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε απρόβλεπτες καταστάσεις. Για να πούμε την αλήθεια, εδώ δεν είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε προβλήματα που ήδη γνωρίζουμε...
Συναίνεση; Ναι, αλλά αυτή έχει πραγματικό νόημα αν αφορά τουλάχιστον τα δύο μεγάλα κόμματα. Αν κάποιοι σκέφτονται ότι μπορούν να παίξουν στην πλάτη της χώρας μικροκομματικά παιγνίδια, να γνωρίζουν ότι ο κόσμος δεν είναι ανόητος να μην καταλαβαίνει τις πραγματικές τους προθέσεις. Κι ας μην ερμηνεύουν κατά το δοκούν την μεγάλη αποχή στις εκλογές. Σήμερα είναι αποχή, επειδή δεν υπάρχει άλλη αξιόπιστη πρόταση. Αύριο;
Άρθρο: Θανάσης Μαυρίδης
αναδημοσίευση από capital.gr
Και ας πούμε ότι θα βρεθούν κάποιοι άνθρωποι που θα συμφωνήσουν ότι αποτελούν ένα ομοιογενές σύνολο που έχει...κοινούς στόχους. Φτάνει, όμως, το να ορίζουμε το στόχο, αν προηγουμένως δεν έχουμε συμφωνήσει το πώς θα τον πετύχουμε;
Η κυβέρνηση έχει ξοδέψει άσκοπα πολύτιμο χρόνο σε ανούσιες αντιπαραθέσεις με την αντιπολίτευση. Ακόμη και σήμερα που ο πρωθυπουργός φέρεται αποφασισμένος να ζητήσει συναίνεση, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι πρόκειται για μία ουσιαστική προσπάθεια ή για μία ακόμη κίνηση στην σκακιέρα των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.
Ο κ. Σαμαράς είχε δίκιο μέχρι σήμερα σε πολλές από τις παρεμβάσεις του, όπως για παράδειγμα στα όσα έχει πει για την ανάπτυξη. Το λάθος του κ. Σαμαρά είναι ότι σε επίπεδο συνθηματολογίας ταυτίστηκε στο θέμα του μνημονίου με την αριστερά. Είναι προφανές ότι άλλο πράγμα εννοεί ο κ. Σαμαράς όταν λέει «όχι» στο μνημόνιο και άλλο η κυρία Παπαρήγα. Ωστόσο, αυτό δεν έχει γίνει σαφές και κατανοητό στην κοινωνία.
Το γεγονός ότι πολλές από τις παρεμβάσεις – προτάσεις του κ. Σαμαρά τις υιοθετεί (θέλοντας ή μη) μετά από λίγο καιρό η κυβέρνηση, δείχνει, αν μη τι άλλο, ότι υπάρχει έδαφος συνεργασίας. ‘Ή καλύτερα ότι υπάρχει λόγος για μία συνεργασία. Αρκεί να το θέλουν όλοι, κάτι για το οποίο έχουμε λόγους να αμφιβάλλουμε.
Υπάρχουν δυνάμεις τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση που δεν επιθυμούν την συνεργασία. Στην μεν κυβέρνηση κάποιοι δεν θέλουν να εκχωρήσουν κομμάτι της εξουσίας. Στην δε αντιπολίτευση κάποιοι πιστεύουν ότι τα κομματικά τους οφέλη θα είναι μεγαλύτερα με την υιοθέτηση μιας σκληρής αντιπολιτευτικής πολιτικής. Ξεχνούν ότι είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι και ότι αν αυτό το καράβι βουλιάξει δεν θα υπάρχουν επιζώντες.
Η προοπτική της συναίνεσης φαίνεται να ευδοκιμεί περισσότερο σε μία πιθανή συνεργασία της κυβέρνησης με μικρότερα κόμματα και προσωπικότητες. Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο κ. Παπανδρέου συμμαχήσει με κόμματα όπως το ΛΑΟΣ, το νέο κόμμα του κ. Κουβέλη και το νέο κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη. Πάνω σε ποια βάση μπορεί να συμφωνήσουν όλοι αυτοί και με τι πρόγραμμα;
Οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στην Ευρώπη δεν είναι ιδανικές για την χώρα μας, όπως και για άλλες χώρες του μεσογειακού νότου. Οι εξελίξεις προβλέπονται ραγδαίες και δεν είμαστε σίγουροι ότι είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε απρόβλεπτες καταστάσεις. Για να πούμε την αλήθεια, εδώ δεν είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε προβλήματα που ήδη γνωρίζουμε...
Συναίνεση; Ναι, αλλά αυτή έχει πραγματικό νόημα αν αφορά τουλάχιστον τα δύο μεγάλα κόμματα. Αν κάποιοι σκέφτονται ότι μπορούν να παίξουν στην πλάτη της χώρας μικροκομματικά παιγνίδια, να γνωρίζουν ότι ο κόσμος δεν είναι ανόητος να μην καταλαβαίνει τις πραγματικές τους προθέσεις. Κι ας μην ερμηνεύουν κατά το δοκούν την μεγάλη αποχή στις εκλογές. Σήμερα είναι αποχή, επειδή δεν υπάρχει άλλη αξιόπιστη πρόταση. Αύριο;
Άρθρο: Θανάσης Μαυρίδης
αναδημοσίευση από capital.gr
