Το Μνημόνιο, η επιμήκυνση και οι άλλες χώρες

"Η Ελλάδα πέρασε από την «εποχή του Διονύσου» (όταν ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας) στην «εποχή της Νεμέσεως» (δηλαδή του Μνημονίου).."

Η παραπάνω ρήση ανήκει στον...μόνιμο εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Αθήνα Πίτερ Βάις, ο οποίος μίλησε χθες στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου για την ελληνική οικονομία, αντικαθιστώντας τον (περισσότερο γνωστό σε όλους μας) Σερβάς Ντερούζ, που φαίνεται ότι «αναλαμβάνει» πλέον την Ιρλανδία.
Στην ίδια εκδήλωση ο οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού, πρώην υπουργός Οικονομίας της Ιταλίας, Τομάζο Σιόπα, κατέθεσε την άποψη ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί καμιά 10ετία για να αποκαταστήσει πλήρως την αξιοπιστία της.
Η χρονική επιμήκυνση, πάντως, στην αποπληρωμή του δανείου της τρόικας, σύμφωνα με τον Ολι Ρεν, θα απομακρύνει τον σκεπτικισμό σχετικά με την ικανότητα της Ελλάδας να αποπληρώσει τα χρέη της. Η Royal Bank of Scotland, ωστόσο, εκτιμά ότι αν δεν διευθετηθεί το ζήτημα της εμπλοκής των ιδιωτών ομολογιούχων στα κρατικά δάνεια, οι ανησυχίες για τις μελλοντικές ζημιές τους θα διατηρούν την κρίση στην ευρωζώνη...

Τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης, σε αντίθεση με τις επιθέσεις προς την Ελλάδα για τη δημοσιονομική της εκτροπή, εμφανίστηκαν πολύ φιλικά με την Ιρλανδία, μολονότι το «ολίσθημα» είναι ανάλογης έκτασης. Επιχειρώντας να δώσει μια εξήγηση γι' αυτή τη διαφορετική αντιμετώπιση, η γερμανική εφημερίδα «Tageszeitung» καταλήγει στην εκτίμηση ότι αυτή η «κατανόηση» των Γερμανών για το ιρλανδικό πρόβλημα ίσως να οφείλεται στη μεταπολεμική εποχή, όταν οι Γερμανοί ήταν ευπρόσδεκτοι στην Ιρλανδία, προφανώς με το λανθασμένο σκεπτικό ότι όποιος πολέμησε τη Βρετανία δεν μπορεί να είναι και τόσο κακός...
«Ας μην ξεχνάμε ότι μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο καμία χώρα δεν ήθελε να παίξει εναντίον της Εθνικής Γερμανίας εκτός από τους Ιρλανδούς» σημειώνει χαρακτηριστικά η εφημερίδα...

Σύμφωνα με την οικονομική εφημερίδα «Handelsblatt», στη σύνοδο κορυφής της 7ης Δεκεμβρίου, οι αδύναμες χώρες της ευρωζώνης θα θέσουν ζήτημα παρέμβασης της ΕΕ όχι μόνο για τις περιπτώσεις μειωμένης ανταγωνιστικότητας μιας εθνικής οικονομίας, αλλά και όταν υπάρχει πλεόνασμα, όπως συμβαίνει με τη Γερμανία και την Ολλανδία. Το κλείσιμο του χάσματος μεταξύ αδυνάτων και ισχυρών οικονομιών της ευρωζώνης δεν μπορεί να επιδιώκεται μονόπλευρα...
Η Die Welt του Βερολίνου, εξάλλου, απαριθμεί στοιχεία που δείχνουν ότι οι προσδοκίες ότι το ευρώ θα φέρει ευημερία και οικονομική ανάπτυξη δεν επιβεβαιώθηκαν. Ενδεικτικά στοιχεία: Η ετήσια αύξηση του Euro Stoxx από το 1997 μέχρι σήμερα είναι 3,2% όταν οι ελβετικοί χρηματιστηριακοί δείκτες κέρδισαν 7,3% και ανάλογα οι δείκτες στο σουηδικό χρηματιστήριο...

**Η οικονομία της Σουηδίας πάντως, επίσης, που δεν είναι μέλος της ευρωζώνης αναπτύχθηκε από το 1997 κατά μέσον όρο γύρω στο 2,5% ετησίως και η Νορβηγία που δεν είναι καν μέλος της ΕΕ έχει ρυθμούς ανάπτυξης ετησίως 2,2%. Η Γερμανία, η μεγαλύτερη εθνική οικονομία της ευρωζώνης, κατάφερε μόνον 1,3% και η Ιταλία 0,8%. Λέτε, τελικά, τα οφέλη του ευρώ να αποδειχθούν ένας μύθος, γύρω από τον οποίον θυσιάζονται λαοί;