Στους περισσότερους έχει κυριαρχήσει η ιδέα πως έχουμε μια κυβέρνηση που λέει πολλά "ναι" στην Τρόικα και πολύ λίγα «όχι». Ωστόσο, η κατάσταση της χώρας δε διαμορφώνεται τόσο από τα "ναι" των πολιτικών, αλλά από δύο μεγάλα "όχι" της ίδιας της πραγματικότητας.Το ένα "όχι" είναι η απάντηση στο αν βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ, μέσα στο οποίο έχει μπει η ελληνική οικονομία.
Όχι. Δε βλέπουμε και από ό,τι φαίνεται θα...αργήσουμε πολύ να το δούμε.
Το δεύτερο "όχι" είναι η απάντηση στο αν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος από αυτόν που ακολουθεί η κυβέρνηση και ο οποίος φαίνεται να οδηγεί σε "αδιέξοδο". Επίσης όχι. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Το "αδιέξοδο" είναι μονόδρομος.
Στην πρόσφατη συζήτηση του προϋπολογισμού για το 2011, οι αντίπαλοι του μνημονίου, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ βλέπουν μόνο το πρώτο "όχι". Κατ' αρχάς, ο Αρχηγός της Ν.Δ. ο κ. Σαμαράς λέει εδώ και καιρό, ότι η πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του μνημονίου οδηγεί την Ελλάδα σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης, που περιορίζει τον τζίρο των επιχειρήσεων, άρα και τα έσοδα του κράτους. Θεωρεί πως η Ελλάδα χρειάζεται ένα «διαφορετικό μείγμα πολιτικής». Αυτό το «άλλο μείγμα» επί της ουσίας υπόσχεται ο κ. Σαμαράς όταν θα ανέβει στην εξουσία. Βέβαια, με το να λες «θα αλλάξω μείγμα πολιτικής» στην ουσία λες τα πάντα, χωρίς να λες απολύτως τίποτα. Στην ουσία ο κ. Σαμαράς δε δεσμεύεται για κάτι. Τα κόμματα της αριστεράς, από την πλευρά τους, λένε όχι στο μνημόνιο, όπως λένε όχι και στον καπιταλισμό. Δεν αναγνωρίζουν τα χρέη, λένε ότι θα τα εθνικοποιούσαν, άμα ήταν κυβέρνηση, αλλά ξέρουν ότι δεν είναι, ούτε πρόκειται- εκτός κάποιου πολύ ακραίου απροόπτου- να γίνουν, οπότε αρνούνται εκ του ασφαλούς, ως συνήθως.
Τέλος, όλο και περισσότερο αντιδρά πλέον μερίδα των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, με πρώτη "πασιονάρια" τη Βάσω Παπανδρέου. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αποτελούν μια όλο και περισσότερο ηχηρή εσωτερική αντιπολίτευση, για να γίνουν αρεστοί στις εκλογικές τους περιφέρειες, στρεφόμενοι εναντίον του μνημονίου. Η βασική τους αντίρρηση με την πολιτική της κυβέρνησης, είναι: α) ότι δεν είναι σοσιαλιστική. Αφενός ξεχνάνε ότι από γεννησιμιού του το ΠΑΣΟΚ ήταν ένας πολιτικός χαμαιλέων και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η πολιτική του επικοινωνία είναι η ισχυρότερη στην Ελλάδα. Αφετέρου κάνουν πως δεν βλέπουν πως η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, όσο και το οικονομικό κλίμα στην Ευρώπη δεν συγχωρούν με τίποτα σοσιαλιστικά ανοίγματα αυτή την περίοδο.
β) ότι δεν θα φέρει αποτέλεσμα. Προεξοφλούν δηλαδή την αποτυχία της πολιτικής αυτής και θεωρούν ότι παρά τις θυσίες που γίνονται από το λαό και θα συνεχίζουν να γίνονται, οι αριθμοί είναι πάρα πολύ δύσκολο να βγουν.
Η Κυβέρνηση, από την πλευρά της, επιλέγει να αγνοεί τις διαφωνίες- ακόμα κι αυτές που έρχονται μέσα από τα σπλάχνα της σοσιαλιστικής παράταξης- και να επιμένει στο δυσάρεστο δρόμο της λιτότητας και των σκληρών μέτρων, τις οποίες επιβάλλουν το μνημόνιο που υπέγραψε για να μπορέσει να δανειστεί, αλλά και η ίδια η πραγματικότητα, χωρίς να ξέρει αν τελικά αυτά θα οδηγήσουν τη χώρα στην έξοδο από το τέλμα. Και το κάνει αυτό, γιατί γνωρίζει πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Η άλλη λύση είναι το "χρεοκοπούμε εδώ και τώρα" που δεν είναι λύση.
Άλλωστε, το αν θα χρεοκοπήσει τελικά η Ελλάδα, είναι μια πολιτική επιλογή και όχι στα χέρια της ίδιας της χώρας μας. Οι αγορές είχαν χρεοκοπήσει την Ελλάδα και αυτός ήταν ο λόγος που προσέφυγε η κυβέρνηση στο μηχανισμό στήριξης.
Το μόνο, λοιπόν, που μπορεί να κάνει, είναι να εφαρμόζει πιστά το πρόγραμμα "με το πικρό γιατρικό" της οικονομικής της εξυγίανσης και να ελπίζει σε ταχεία ανάρρωση ή σε ακόμα πιο δραστική βοήθεια από το εξωτερικό..
Γ.Σμυρνής
reporter
Το δεύτερο "όχι" είναι η απάντηση στο αν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος από αυτόν που ακολουθεί η κυβέρνηση και ο οποίος φαίνεται να οδηγεί σε "αδιέξοδο". Επίσης όχι. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Το "αδιέξοδο" είναι μονόδρομος.
Στην πρόσφατη συζήτηση του προϋπολογισμού για το 2011, οι αντίπαλοι του μνημονίου, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ βλέπουν μόνο το πρώτο "όχι". Κατ' αρχάς, ο Αρχηγός της Ν.Δ. ο κ. Σαμαράς λέει εδώ και καιρό, ότι η πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του μνημονίου οδηγεί την Ελλάδα σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης, που περιορίζει τον τζίρο των επιχειρήσεων, άρα και τα έσοδα του κράτους. Θεωρεί πως η Ελλάδα χρειάζεται ένα «διαφορετικό μείγμα πολιτικής». Αυτό το «άλλο μείγμα» επί της ουσίας υπόσχεται ο κ. Σαμαράς όταν θα ανέβει στην εξουσία. Βέβαια, με το να λες «θα αλλάξω μείγμα πολιτικής» στην ουσία λες τα πάντα, χωρίς να λες απολύτως τίποτα. Στην ουσία ο κ. Σαμαράς δε δεσμεύεται για κάτι. Τα κόμματα της αριστεράς, από την πλευρά τους, λένε όχι στο μνημόνιο, όπως λένε όχι και στον καπιταλισμό. Δεν αναγνωρίζουν τα χρέη, λένε ότι θα τα εθνικοποιούσαν, άμα ήταν κυβέρνηση, αλλά ξέρουν ότι δεν είναι, ούτε πρόκειται- εκτός κάποιου πολύ ακραίου απροόπτου- να γίνουν, οπότε αρνούνται εκ του ασφαλούς, ως συνήθως.
Τέλος, όλο και περισσότερο αντιδρά πλέον μερίδα των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, με πρώτη "πασιονάρια" τη Βάσω Παπανδρέου. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αποτελούν μια όλο και περισσότερο ηχηρή εσωτερική αντιπολίτευση, για να γίνουν αρεστοί στις εκλογικές τους περιφέρειες, στρεφόμενοι εναντίον του μνημονίου. Η βασική τους αντίρρηση με την πολιτική της κυβέρνησης, είναι: α) ότι δεν είναι σοσιαλιστική. Αφενός ξεχνάνε ότι από γεννησιμιού του το ΠΑΣΟΚ ήταν ένας πολιτικός χαμαιλέων και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η πολιτική του επικοινωνία είναι η ισχυρότερη στην Ελλάδα. Αφετέρου κάνουν πως δεν βλέπουν πως η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, όσο και το οικονομικό κλίμα στην Ευρώπη δεν συγχωρούν με τίποτα σοσιαλιστικά ανοίγματα αυτή την περίοδο.
β) ότι δεν θα φέρει αποτέλεσμα. Προεξοφλούν δηλαδή την αποτυχία της πολιτικής αυτής και θεωρούν ότι παρά τις θυσίες που γίνονται από το λαό και θα συνεχίζουν να γίνονται, οι αριθμοί είναι πάρα πολύ δύσκολο να βγουν.
Η Κυβέρνηση, από την πλευρά της, επιλέγει να αγνοεί τις διαφωνίες- ακόμα κι αυτές που έρχονται μέσα από τα σπλάχνα της σοσιαλιστικής παράταξης- και να επιμένει στο δυσάρεστο δρόμο της λιτότητας και των σκληρών μέτρων, τις οποίες επιβάλλουν το μνημόνιο που υπέγραψε για να μπορέσει να δανειστεί, αλλά και η ίδια η πραγματικότητα, χωρίς να ξέρει αν τελικά αυτά θα οδηγήσουν τη χώρα στην έξοδο από το τέλμα. Και το κάνει αυτό, γιατί γνωρίζει πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Η άλλη λύση είναι το "χρεοκοπούμε εδώ και τώρα" που δεν είναι λύση.
Άλλωστε, το αν θα χρεοκοπήσει τελικά η Ελλάδα, είναι μια πολιτική επιλογή και όχι στα χέρια της ίδιας της χώρας μας. Οι αγορές είχαν χρεοκοπήσει την Ελλάδα και αυτός ήταν ο λόγος που προσέφυγε η κυβέρνηση στο μηχανισμό στήριξης.
Το μόνο, λοιπόν, που μπορεί να κάνει, είναι να εφαρμόζει πιστά το πρόγραμμα "με το πικρό γιατρικό" της οικονομικής της εξυγίανσης και να ελπίζει σε ταχεία ανάρρωση ή σε ακόμα πιο δραστική βοήθεια από το εξωτερικό..
Γ.Σμυρνής
reporter
