Είναι πλέον απολύτως φανερό ότι οι εκπρόσωποι των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης, που συμμετέχουν στην Τρόικα, ουσιαστικά κινούνται ως εκπρόσωποι του πλέον αντικοινωνικού και αντιπαραγωγικού κύκλου του ΣΕΒ..- Η χώρα μας πράγματι είναι ένα πείραμα..
Τα πλαφόν προς τα κάτω , ακόμη και για την διαφορά συλλογικών και επιχειρησιακών συμβάσεων, στον κατώτερο μισθό, αμφισβητούνται.
Είναι...πλέον απολύτως φανερό ότι οι εκπρόσωποι των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης, που συμμετέχουν στην Τρόικα, ουσιαστικά κινούνται ως εκπρόσωποι του πλέον αντικοινωνικού και αντιπαραγωγικού κύκλου του ΣΕΒ. Κυρίαρχος στόχος η δραματική μείωση του κόστους εργασίας στην Ελλάδα και η ακύρωση του ασφυκτικού (πράγματι) πλαισίου εργασιακών και συνδικαλιστικών προνομίων, που είχε εμπεδωθεί μετά το 1984.
Στη συνέχεια και πέρα από τη συζήτηση για τα Μνημόνια και την περίπτωση χρεοκοπίας που θα συνεχίσει να κυριαρχεί στο προσκήνιο, θα οργανωθεί το «μέτωπο» των επενδύσεων. Υπό τον τίτλο αυτό οικονομικοεπιχειρηματικά και τραπεζικά συστήματα του εξωτερικού και του εσωτερικού, θα προχωρήσουν σε υποτιμητικό μπρα-ντε-φερ σε ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΚΟ, αξιοποίηση φυσικών πόρων, ορυκτών και πλουτοπαραγωγικών πηγών, που έχουν μείνει ανεκμετάλλευτες και στο τέλος νέων επενδύσεων σε τομείς , που θα εκτιμηθεί ότι η Ελλάδα είναι ενδιαφέρουσα. Στο πλαίσιο αυτό τα μεσοστρώματα των εργαζομένων που για πάνω από 4 δεκαετίες ήταν και είναι προσανατολισμένα στην υπαλληλική εργασία και την αστυφιλία, θα χάσουν κάθε ευκαιρία να διατηρήσουν τον τρόπο ζωής τους και τις καταναλωτικές τους συνήθειες. Αυτό θα σημάνει μια στρατηγικού χαρακτήρα διαρθρωτική αλλαγή στην κοινωνία. Την συγκρότηση και την λειτουργία της. Ο Έλληνας εργαζόμενος, θα είναι ένας «φθηνός εργάτης», όχι πλέον χειρώναξ, αλλά με επίπεδο μορφωτικό και κοινωνικό, ενταγμένος εντός Ευρώπης είτε αυτή μείνει ενιαία , είτε όχι.
Το κόστος ευκαιρίας για όλους αυτούς που θα επιχειρήσουν μια «απόβαση» στην ούτως ή άλλως ήδη χρεοκοπημένης Ελλάδος του μέλλοντος, θα είναι σαφώς εντυπωσιακά χαμηλό για εδάφη και πληθυσμούς εντός ευρωζώνης. Από εκεί και πέρα το κράτος, με όγκο λογικό και κόστος αντιμετωπίσιμο, σπασμένο σε 14 περιφέρειες, 13 του «Καλλικράτη» και μία η κεντρική κυβέρνηση, θα έχει μάλλον διαχειριστικό ρόλο στα φεουδαρχικού τύπου , βιλαέτια, που θα έχουν αποκτήσει σε μια τελική φάση την ιδιοκτησία της Ελλάδος.
Η χώρα μας πράγματι είναι ένα πείραμα. Μόνον που όπως διαφαίνεται το πλαφόν προς τα κάτω δεν υπάρχει. Άρα και η πτώση δεν έχει πάτο. Που καταλήγουμε; Νέο-αποικιοκρατία ή νέα Αριστοκρατία στην Ευρώπη του Νότου, με χαρακτηριστικά προ της ίδρυσης των εθνικών κρατών; Άσχετα με την διελκυστίνδα, ένα είναι το σίγουρο.
Οι δουλοπάροικοι είναι εδώ!
