Αν είχε εκτυλιχθεί σε άλλη χώρα η παρωδία της Εξεταστικής για τη Siemens, θα είχε ξεσπάσει επανάσταση. Στην Ελλάδα γνωρίζουμε γιατί κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα. Διότι ένα κομμάτι της κοινωνίας έχει εξαγοραστεί με μία θεσούλα στο δημόσιο, μία μεταθεσούλα στον στρατό, μία παράλειψη στους φορολογικούς ελέγχους.
..Είναι το κομμάτι της κοινωνίας που έχει βολευτεί με αυτή την άθλια ζωή στη «χώρα ανοχής» (υπερθετικός του οίκου ανοχής) που επιμένουμε να μπερδεύουμε ακόμη με συντεταγμένη πολιτεία.
Όσο και αν μερικοί.. χαϊδεύουν τα αυτιά μας, μιλώντας για τον «όσιο, άκακο και αμίαντο λαό», η αλήθεια είναι ότι αυτά που έκαναν τα πολιτικά κόμματα με τη Siemens είναι τα ίδια που κάνουν πολλοί Έλληνες στον καθημερινό τους βίο, στις συναλλαγές τους με το δημόσιο, τους συνεργάτες τους και τους υπαλλήλους τους. Γι’ αυτό και δεν εξεγείρονται. Υπάρχει βέβαια και ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας (μάλλον μειοψηφικό), που δεν είναι έτσι. Είναι εκείνοι που παλεύουν με θεμιτά μέσα για την επιβίωση και την πρόοδό τους, εκείνοι που δεν κλέβουν ούτε το κράτος, ούτε τους συμπολίτες τους, εκείνοι που δεν σκέφτονται μόνο τον εαυτούλη τους. Ούτε και εκείνοι όμως εξεγείρονται, διότι έχουν απογοητευτεί τόσο πολύ, που δεν τους έχει πια απομείνει δύναμη, ούτε καν για να σηκώσουν το κεφάλι.
Έτσι η πορεία προς το έδαφος συνεχίζεται, με μόνο αλεξίπτωτο τη μεγαλοθυμία των Ευρωπαίων εταίρων μας, αλλά και δυο-τρεις υπουργούς (δεν είναι παραπάνω) και ακόμη δυο-δυο-τρεις πολιτικούς της αντιπολίτευσης (ούτε αυτοί είναι περισσότεροι), οι οποίοι έχουν καταλάβει τι διακυβεύεται. Για τον πρωθυπουργό δεν είμαι ακόμη σίγουρος ότι έχει αντιληφθεί το εύρος και το βάθος της κρίσης. Αν το είχε καταλάβει, θα κατέβαλε όση προσπάθεια του επιτρέπουν οι εγγενείς δυνατότητές του, ώστε να συγκεντρώσει το μυαλό του σε ορισμένες καίριες εκκρεμότητες, αντί να διασπά την προσοχή του σε ατέρμονες συζητήσεις, ταξίδια, συσκέψεις, meetings και brainstorming. Τουλάχιστον, οφείλω να του αναγνωρίσω ότι αγνοεί σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό κόστος των επιλογών του και ότι επιμένει σε αυτά που πιστεύει (και επίσης θέλει να μας κόψει το κάπνισμα).
Όσο για το κυρίως σώμα του πολιτικού συστήματος; Αυτοκαταστρέφεται, όπως φάνηκε και από την κατάληξη της εξεταστικής επιτροπής για τη Siemens. Αυτοί οι άνθρωποι είτε έχουν στόκο αντί για φαιά ουσία στο κεφάλι, είτε έχουν κακές προθέσεις. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς ότι επιμένουν να υπονομεύουν καθημερινά τη λειτουργία της δημοκρατίας με τις επιλογές τους. Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνονται ότι όταν οι δημοκρατικές λύσεις απαξιώνονται, τότε η μόνη διέξοδος είναι οι αυταρχικές λύσεις, Μπερλουσκονικού, ή ακόμη χειρότερου, τύπου. Ορισμένοι εξ αυτών βέβαια δεν κρύβουν ότι επιθυμούν αυταρχικές λύσεις (είναι οι Παλαιοπασόκοι που ονειρεύονται έναν ηγέτη σαν τον Αντρέα με αναβολικά, το ΚΚΕ που αναπολεί τον Στάλιν και οι κατ’ επάγγελμα εθνικιστές που έχουν καταλάβει τη Νέα Δημοκρατία). Οι υπόλοιποι; Ο γνωστός συνδυασμός βραδύνοιας και κουτοπονηριάς που σημάδεψε την μεταπολίτευση.
Το συμπέρασμα είναι ότι αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα για την αποκατάσταση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος (αλλαγή εκλογικού νόμου και πλαισίου χρηματοδότησης των κομμάτων) και αν δεν επιτύχει η αναδόμηση του κράτους και της οικονομίας που επιχειρείται δια μέσου του Μνημονίου, τότε θα βιώσουμε έναν κοινωνικό σεισμό άνευ προηγουμένου. Και το χειρότερο είναι ότι όταν θα γκρεμιστούν οι ετοιμόρροποι, θα πλακώσουν στα ερείπια και τους υπολοίπους...
..Είναι το κομμάτι της κοινωνίας που έχει βολευτεί με αυτή την άθλια ζωή στη «χώρα ανοχής» (υπερθετικός του οίκου ανοχής) που επιμένουμε να μπερδεύουμε ακόμη με συντεταγμένη πολιτεία.
Όσο και αν μερικοί.. χαϊδεύουν τα αυτιά μας, μιλώντας για τον «όσιο, άκακο και αμίαντο λαό», η αλήθεια είναι ότι αυτά που έκαναν τα πολιτικά κόμματα με τη Siemens είναι τα ίδια που κάνουν πολλοί Έλληνες στον καθημερινό τους βίο, στις συναλλαγές τους με το δημόσιο, τους συνεργάτες τους και τους υπαλλήλους τους. Γι’ αυτό και δεν εξεγείρονται. Υπάρχει βέβαια και ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας (μάλλον μειοψηφικό), που δεν είναι έτσι. Είναι εκείνοι που παλεύουν με θεμιτά μέσα για την επιβίωση και την πρόοδό τους, εκείνοι που δεν κλέβουν ούτε το κράτος, ούτε τους συμπολίτες τους, εκείνοι που δεν σκέφτονται μόνο τον εαυτούλη τους. Ούτε και εκείνοι όμως εξεγείρονται, διότι έχουν απογοητευτεί τόσο πολύ, που δεν τους έχει πια απομείνει δύναμη, ούτε καν για να σηκώσουν το κεφάλι.
Έτσι η πορεία προς το έδαφος συνεχίζεται, με μόνο αλεξίπτωτο τη μεγαλοθυμία των Ευρωπαίων εταίρων μας, αλλά και δυο-τρεις υπουργούς (δεν είναι παραπάνω) και ακόμη δυο-δυο-τρεις πολιτικούς της αντιπολίτευσης (ούτε αυτοί είναι περισσότεροι), οι οποίοι έχουν καταλάβει τι διακυβεύεται. Για τον πρωθυπουργό δεν είμαι ακόμη σίγουρος ότι έχει αντιληφθεί το εύρος και το βάθος της κρίσης. Αν το είχε καταλάβει, θα κατέβαλε όση προσπάθεια του επιτρέπουν οι εγγενείς δυνατότητές του, ώστε να συγκεντρώσει το μυαλό του σε ορισμένες καίριες εκκρεμότητες, αντί να διασπά την προσοχή του σε ατέρμονες συζητήσεις, ταξίδια, συσκέψεις, meetings και brainstorming. Τουλάχιστον, οφείλω να του αναγνωρίσω ότι αγνοεί σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό κόστος των επιλογών του και ότι επιμένει σε αυτά που πιστεύει (και επίσης θέλει να μας κόψει το κάπνισμα).
Όσο για το κυρίως σώμα του πολιτικού συστήματος; Αυτοκαταστρέφεται, όπως φάνηκε και από την κατάληξη της εξεταστικής επιτροπής για τη Siemens. Αυτοί οι άνθρωποι είτε έχουν στόκο αντί για φαιά ουσία στο κεφάλι, είτε έχουν κακές προθέσεις. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς ότι επιμένουν να υπονομεύουν καθημερινά τη λειτουργία της δημοκρατίας με τις επιλογές τους. Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνονται ότι όταν οι δημοκρατικές λύσεις απαξιώνονται, τότε η μόνη διέξοδος είναι οι αυταρχικές λύσεις, Μπερλουσκονικού, ή ακόμη χειρότερου, τύπου. Ορισμένοι εξ αυτών βέβαια δεν κρύβουν ότι επιθυμούν αυταρχικές λύσεις (είναι οι Παλαιοπασόκοι που ονειρεύονται έναν ηγέτη σαν τον Αντρέα με αναβολικά, το ΚΚΕ που αναπολεί τον Στάλιν και οι κατ’ επάγγελμα εθνικιστές που έχουν καταλάβει τη Νέα Δημοκρατία). Οι υπόλοιποι; Ο γνωστός συνδυασμός βραδύνοιας και κουτοπονηριάς που σημάδεψε την μεταπολίτευση.
Το συμπέρασμα είναι ότι αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα για την αποκατάσταση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος (αλλαγή εκλογικού νόμου και πλαισίου χρηματοδότησης των κομμάτων) και αν δεν επιτύχει η αναδόμηση του κράτους και της οικονομίας που επιχειρείται δια μέσου του Μνημονίου, τότε θα βιώσουμε έναν κοινωνικό σεισμό άνευ προηγουμένου. Και το χειρότερο είναι ότι όταν θα γκρεμιστούν οι ετοιμόρροποι, θα πλακώσουν στα ερείπια και τους υπολοίπους...
