Ο φετινός χειμώνας έχει πολλές ιδιαιτερότητες.Η κυριότερη βέβαια, ότι μιλάμε για τον πρώτο χειμώνα των Ελλήνων στη μετά το Μνημόνιο εποχή.
Η ζωή μας έχει αλλάξει άρδην και αυτό το αντιλαμβανόμαστε σε κάθε πτυχή ή έκφανση της καθημερινότητάς μας.
Στην τσέπη μας, στο χώρο εργασίας μας, στην ψυχολογία μας, ακόμη και στις...κοινωνικές μας συναναστροφές. Είναι καταλυτική.
Παρ' όλα αυτά, δεν είναι η μοναδική ιδιαιτερότητα που έχει σημασία να επισημανθεί. Δεν έχει, ενδεχομένως, συνειδητοποιηθεί ακόμη από το ευρύ κοινό, αλλά -για σκεφτείτε- ο φετινός χειμώνας είναι ο μοναδικός, ίσως, τα τελευταία σχεδόν 15 έτη, στη διάρκεια του οποίου οι μετακινήσεις των φυσικών προσώπων και των εμπορευμάτων δεν παρεμποδίστηκαν ούτε για 10 λεπτά, λόγω αγροτικών κινητοποιήσεων. Όχι ότι δεν έγινε προσπάθεια. Αυτή τη φορά όμως τα δεδομένα δεν ήταν ίδια. Έλλειπε ο νομιμοποιητικός «μανδύας», που θα μπορούσε να τις δικαιολογήσει στα μάτια της κοινωνίας.
Ο νόμος των μπλόκων στις εθνικές οδούς, το «κόψιμο» της Ελλάδας στα δύο και η απομόνωσή της από την υπόλοιπη Ευρώπη, απέτυχαν. Και παρότι -για να εξηγούμαι- προέρχομαι από αγροτική οικογένεια, νομίζω ότι ορθώς δεν βρήκαν απήχηση στις τάξεις του αγροτικού πληθυσμού.
Και για να εξηγούμαστε:
-Είναι αλήθεια ή όχι ότι για πρώτη χρονιά οι καλλιεργητές είχαν λάβει την προκαταβολή για τις επιδοτήσεις έως τα μέσα Δεκεμβρίου;
Είναι αλήθεια ή όχι ότι την περυσινή παραγωγή βαμβακιού, σιταριού και αραβόσιτου την πούλησαν σε τιμές που δεν μπορούσαν ούτε να φανταστούν όταν έκαναν τη σπορά;
Είναι αλήθεια ή όχι ότι η επιστροφή του ΦΠΑ αυξήθηκε σε 11% από 7% και (μολονότι εκείνοι ζητούν να πάει στο 15%) αποτελεί μια «γενναία» κίνηση εν μέσω της κρίσης, όπως τους είπε και ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Κώστας Σκανδαλίδης;
Και βέβαια μπορεί να μην έχει ληφθεί ακόμη κάποια οριστική απόφαση, αλλά είναι αλήθεια ότι συζητείται και μάλιστα σοβαρά με το υπουργείο Οικονομικών ρύθμιση για το αγροτικό πετρέλαιο.
Ένας άλλος σοβαρός λόγος για τον οποίο οι κινητοποιήσεις των αγροτών «ξεφούσκωσαν» πριν καν κλιμακωθούν, είναι ότι και οι ίδιοι έδειξαν μια ωριμότητα στην αντιμετώπιση της κατάστασης μέσα σε αυτή την εξόχως δύσκολη συγκυρία για την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Το χειρότερο δε για τους αγρότες, είναι ότι θα ξεσηκώσει με βεβαιότητα θύελλα αντιδράσεων στις τάξεις των άλλων κοινωνικών ομάδων. Ως εκ τούτου δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι «πράσινοι» αγροτοσυνδικαλιστές του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου και των Νέων Αγροτών είπαν από την αρχή ότι δεν συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις. Και οι «γαλάζιοι» του θεσσαλικού κάμπου, επίσης, είχαν διαβλέψει έγκαιρα ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση και πολλοί από αυτούς δεν βγήκαν καν στο προσκήνιο, ενώ η αποτυχία είχε διαφανεί και από τις κινητοποιήσεις των «κόκκινων» της ΠΑΣΥ, οι οποίες δεν είχαν καθόλου κόσμο.
Γι' αυτό, άλλωστε, και περιορίστηκαν σε συμβολικούς αποκλεισμούς υποκαταστημάτων του ΕΛΓΑ και της ΑΤΕ σε Λάρισα, Καρδίτσα, Φάρσαλα, Χαλκηδόνα, κ.λπ. Μοναδική περίπτωση κίνησης «κόντρα στο ρεύμα» αποτελεί αυτή των αγροτών των Σερρών, οι οποίοι έως και τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι σειρές, εξακολουθούσαν να έχουν παραταγμένα εκατέρωθεν του δρόμου τα τρακτέρ τους στον κόμβο του Πετριτσίου.
Πρόθεσή τους ήταν να κινηθούν στο μεθοριακό σταθμό του Προμαχώνα και να επαναλάβουν τις περυσινές κινητοποιήσεις όταν είχαν αποκλείσει την είσοδο και έξοδο των φορτηγών οχημάτων από και προς τη Βουλγαρία. Δεν τα κατάφεραν, όμως, διότι η αστυνομία δεν τους επέτρεψε να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Η απόδοση στοιχειώδους δικαιοσύνης, ωστόσο, επιβάλλει, εκτός από την κριτική στη στάση των αγροτών, να καυτηριαστεί και η στάση του αστυνομικού διευθυντή των Σερρών και της αστυνομίας εν γένει. Η απόφαση να απαγορευθούν οι πορείες, οι συναθροίσεις, αλλά και η κυκλοφορία των αγροτικών μηχανημάτων στο οδικό δίκτυο του νομού Σερρών -επί της ουσίας κι όχι μόνο για τον τρόπο διατύπωσής της- θυμίζει άλλες εποχές που κανείς δεν θέλει να θυμάται σε αυτό τον τόπο.
Οι λεκτικές φιοριτούρες που επιστρατεύτηκαν να δικαιολογήσουν όλα όσα έγιναν δεν φθάνουν.
Γιατί στο βωμό της δημοκρατίας, δεν μπορεί να θυσιάζονται θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα όπως αυτό της κίνησης, της διαμαρτυρίας, ή αύριο της απεργίας, στη λογική της προληπτικής δράσης. Ακόμη κι αν είναι για μπλόκα.
Λ. Λιάμης
Παρ' όλα αυτά, δεν είναι η μοναδική ιδιαιτερότητα που έχει σημασία να επισημανθεί. Δεν έχει, ενδεχομένως, συνειδητοποιηθεί ακόμη από το ευρύ κοινό, αλλά -για σκεφτείτε- ο φετινός χειμώνας είναι ο μοναδικός, ίσως, τα τελευταία σχεδόν 15 έτη, στη διάρκεια του οποίου οι μετακινήσεις των φυσικών προσώπων και των εμπορευμάτων δεν παρεμποδίστηκαν ούτε για 10 λεπτά, λόγω αγροτικών κινητοποιήσεων. Όχι ότι δεν έγινε προσπάθεια. Αυτή τη φορά όμως τα δεδομένα δεν ήταν ίδια. Έλλειπε ο νομιμοποιητικός «μανδύας», που θα μπορούσε να τις δικαιολογήσει στα μάτια της κοινωνίας.
Ο νόμος των μπλόκων στις εθνικές οδούς, το «κόψιμο» της Ελλάδας στα δύο και η απομόνωσή της από την υπόλοιπη Ευρώπη, απέτυχαν. Και παρότι -για να εξηγούμαι- προέρχομαι από αγροτική οικογένεια, νομίζω ότι ορθώς δεν βρήκαν απήχηση στις τάξεις του αγροτικού πληθυσμού.
Και για να εξηγούμαστε:
-Είναι αλήθεια ή όχι ότι για πρώτη χρονιά οι καλλιεργητές είχαν λάβει την προκαταβολή για τις επιδοτήσεις έως τα μέσα Δεκεμβρίου;
Είναι αλήθεια ή όχι ότι την περυσινή παραγωγή βαμβακιού, σιταριού και αραβόσιτου την πούλησαν σε τιμές που δεν μπορούσαν ούτε να φανταστούν όταν έκαναν τη σπορά;
Είναι αλήθεια ή όχι ότι η επιστροφή του ΦΠΑ αυξήθηκε σε 11% από 7% και (μολονότι εκείνοι ζητούν να πάει στο 15%) αποτελεί μια «γενναία» κίνηση εν μέσω της κρίσης, όπως τους είπε και ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Κώστας Σκανδαλίδης;
Και βέβαια μπορεί να μην έχει ληφθεί ακόμη κάποια οριστική απόφαση, αλλά είναι αλήθεια ότι συζητείται και μάλιστα σοβαρά με το υπουργείο Οικονομικών ρύθμιση για το αγροτικό πετρέλαιο.
Ένας άλλος σοβαρός λόγος για τον οποίο οι κινητοποιήσεις των αγροτών «ξεφούσκωσαν» πριν καν κλιμακωθούν, είναι ότι και οι ίδιοι έδειξαν μια ωριμότητα στην αντιμετώπιση της κατάστασης μέσα σε αυτή την εξόχως δύσκολη συγκυρία για την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Το χειρότερο δε για τους αγρότες, είναι ότι θα ξεσηκώσει με βεβαιότητα θύελλα αντιδράσεων στις τάξεις των άλλων κοινωνικών ομάδων. Ως εκ τούτου δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι «πράσινοι» αγροτοσυνδικαλιστές του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου και των Νέων Αγροτών είπαν από την αρχή ότι δεν συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις. Και οι «γαλάζιοι» του θεσσαλικού κάμπου, επίσης, είχαν διαβλέψει έγκαιρα ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση και πολλοί από αυτούς δεν βγήκαν καν στο προσκήνιο, ενώ η αποτυχία είχε διαφανεί και από τις κινητοποιήσεις των «κόκκινων» της ΠΑΣΥ, οι οποίες δεν είχαν καθόλου κόσμο.
Γι' αυτό, άλλωστε, και περιορίστηκαν σε συμβολικούς αποκλεισμούς υποκαταστημάτων του ΕΛΓΑ και της ΑΤΕ σε Λάρισα, Καρδίτσα, Φάρσαλα, Χαλκηδόνα, κ.λπ. Μοναδική περίπτωση κίνησης «κόντρα στο ρεύμα» αποτελεί αυτή των αγροτών των Σερρών, οι οποίοι έως και τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι σειρές, εξακολουθούσαν να έχουν παραταγμένα εκατέρωθεν του δρόμου τα τρακτέρ τους στον κόμβο του Πετριτσίου.
Πρόθεσή τους ήταν να κινηθούν στο μεθοριακό σταθμό του Προμαχώνα και να επαναλάβουν τις περυσινές κινητοποιήσεις όταν είχαν αποκλείσει την είσοδο και έξοδο των φορτηγών οχημάτων από και προς τη Βουλγαρία. Δεν τα κατάφεραν, όμως, διότι η αστυνομία δεν τους επέτρεψε να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Η απόδοση στοιχειώδους δικαιοσύνης, ωστόσο, επιβάλλει, εκτός από την κριτική στη στάση των αγροτών, να καυτηριαστεί και η στάση του αστυνομικού διευθυντή των Σερρών και της αστυνομίας εν γένει. Η απόφαση να απαγορευθούν οι πορείες, οι συναθροίσεις, αλλά και η κυκλοφορία των αγροτικών μηχανημάτων στο οδικό δίκτυο του νομού Σερρών -επί της ουσίας κι όχι μόνο για τον τρόπο διατύπωσής της- θυμίζει άλλες εποχές που κανείς δεν θέλει να θυμάται σε αυτό τον τόπο.
Οι λεκτικές φιοριτούρες που επιστρατεύτηκαν να δικαιολογήσουν όλα όσα έγιναν δεν φθάνουν.
Γιατί στο βωμό της δημοκρατίας, δεν μπορεί να θυσιάζονται θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα όπως αυτό της κίνησης, της διαμαρτυρίας, ή αύριο της απεργίας, στη λογική της προληπτικής δράσης. Ακόμη κι αν είναι για μπλόκα.
Λ. Λιάμης
