Ένα αισιόδοξο μυστικό.

Μπορεί η περίοδος αυτή να γίνει η αρχή για την πραγματική μεταπολίτευση της χώρας.. Ισχύει σήμερα, ακόμη περισσότερο από τότε που ελέχθη, το ότι «υπάρχουν περιπτώσεις που μία εθνική κρίσις, μπορεί να αφυπνίση τας συνειδήσεις και να γίνη αφετηρία μιας πολιτικής και ηθικής αναγεννήσεως ενός λαού» (Κωνσταντίνος Καραμανλής, δήλωση 16/7/1974).
Άρθρο του κ.Τ.Τασιούλα*
αναδημοσιεύεται απ΄την φημερίδα Καθημερινή.

Δεν είναι εύκολο να τιθασεύσει κανείς την φουρτουνιασμένη μορφή της περιόδου που διανύουμε στη χώρα μας και γιατί όλα γύρω μας είναι μια «στοίβα σπασμένες εικόνες», αλλά και γιατί η οικονομική κρίση και...ανασφάλεια απομονώνουν τους πολίτες στην αναζήτηση λύσεων και προσαρμογών και τους απομακρύνουν από συμμετοχή σε κοινές προσπάθειες.

Το βέβαιο για όλους είναι πως το «σύστημα» κατέρρευσε, πως μόνοι μας δεν καταφέραμε να βάλουμε σε τάξη τον τόπο, πως οδηγηθήκαμε από μια κρίση χρέους και ελλείμματος σε αδυναμία δανεισμού με αποτέλεσμα την άρον άρον υπογραφή του Μνημονίου που, από μόνο του, ήδη προκαλεί εκτεταμένη ύφεση, χωρίς κανένα σημάδι ανάκαμψης.

Το πολιτικό προσωπικό, περίπου αδιακρίτως, θεωρείται αποτυχημένο και διεφθαρμένο, καθημερινά χτυπιέται αλύπητα είτε από δικές του καταγγελίες είτε από δριμύτατη κριτική των ΜΜΕ και των πολιτών. Η κατάσταση της οικονομίας επιδεινώνεται, τα μέτρα του Μνημονίου δεν βγαίνουν, η ανεργία ανεβαίνει και νέα περιοριστικά μέτρα ετοιμάζονται μέχρι το 2015, ίσως μαζί με αυτά και ένα ευλογοφανές δίλημμα τύπου «ΠΑΣΟΚ ή χρεοκοπία», εν όψει αποκηρυσσόμενων αλλά καθόλου απίθανων εκλογών.

Τα κρούσματα της «ανυπακοής» ολοκληρώνουν το σκηνικό με τη διαλυτική τους χροιά, την ίδια ώρα που απεργίες και κινητοποιήσεις σφυροκοπούν τους πολίτες.

Είναι το τέλος μιας εποχής; Είναι μια παρατεταμένη αρρυθμία που οδηγεί στο άγνωστο;

Νομίζω πως δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά μπορεί η περίοδος αυτή να γίνει η αρχή για την πραγματική μεταπολίτευση της χώρας. Ισχύει σήμερα, ακόμη περισσότερο από τότε που ελέχθη, το ότι «υπάρχουν περιπτώσεις που μία εθνική κρίσις, μπορεί να αφυπνίση τας συνειδήσεις και να γίνη αφετηρία μιας πολιτικής και ηθικής αναγεννήσεως ενός λαού». (Κωνσταντίνος Καραμανλής, δήλωση 16/7/1974).

Και το νομίζω αυτό, γιατί διακρίνω, πέρα από την οργή των πολιτών, δίκαιη ή υπαγορευμένη, πέρα από τις δυναμικές κινητοποιήσεις, δίκαιες ή υπαγορευμένες, πέρα από την καταφορά προς τους πολιτικούς, δίκαιη ή υπαγορευμένη, διακρίνω λοιπόν, μία στάση αναμονής, αυθόρμητη, μία στάση αυτοσυντήρησης, μία αξίωση διόρθωσης, μία τελικά, προσμονή ηγεσίας και ηγετικής συμπεριφοράς. Ναι, πράγματι, οι σφυγμομετρήσεις, και μάλιστα η τελευταία που παρουσιάσθηκε στις αρχές της εβδομάδας, δείχνουν πεσμένα τα ιστορικά κόμματα, με αισθητά ωστόσο μειωμένη τη διαφορά τους.

Δείχνουν καθηλωμένα τα μικρά ευκαιριακά κόμματα, τον κονιορτό κομμάτων, που προέκυψαν ως παράπονα ή γινάτια. Δείχνουν επίσης καθηλωμένα τα κόμματα της Αριστεράς, που φαίνεται να συναντά μεγαλύτερη ανυπακοή απ’ όση προσπαθεί να προκαλέσει. Και το πιο ενδιαφέρον, η ποιοτική ανάλυση του μεγάλου κορμού των αναποφάσιστων, τον θέλει να προσανατολίζεται προς τη Νέα Δημοκρατία. Αυτό είναι το βάρος που οφείλει η Ν.Δ. να αναλάβει. Οσοι απομακρύνθηκαν από τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, δεν σπάνε, δεν μισούν, δεν προετοιμάζουν νέο Δεκέμβρη. Αποκαρδιωμένοι, βεβαίως, παρακολουθούν τις εξελίξεις και αναζητούν σημάδια ηγεσίας, σημάδια ευθύνης για να τα στηρίξουν και να τα αγκαλιάσουν. Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη θα το κάνουν, αλλά τώρα το κάνουν.

Το μεγαλύτερο αναπτυξιακό άλμα της χώρας πραγματοποιήθηκε όταν απότομα, αλλά όχι ανεξήγητα διεκόπη η μεγαλύτερη πολιτική της αστάθεια. Ενας Ελληνας 40 ετών, το 1955 είχε γνωρίσει τρεις ανατροπές του θρόνου (1917, 1922, 1924), επτά κινήματα (1922, 1923, 1925, 1933, 1935, 1944, 1946) και τρεις δικτατορίες (1922, 1925, 1936). Επιπλέον: μεταξύ του 1944 και του 1955 άλλαξαν 24 κυβερνήσεις. Κι όμως, την περίοδο 1955 -1963 σημειώθηκε το αποφασιστικό οικονομικό άλμα, που ξερίζωσε την ψωροκώσταινα και καθόρισε την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.

Σήμερα στη θέση της αστάθειας είναι η αναξιοπιστία. Η πρόκληση είναι η ίδια. Ισως και μεγαλύτερη. Η Ν.Δ. με τη νέα της ηγεσία μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτήν και ήδη δίνει δείγματα πειστικά. Μπορεί και οφείλει περισσότερα. Κυρίως να μοιρασθεί το ίδιο μυστικό με την πλειοψηφία των Ελληνίδων και των Ελλήνων που μας περιμένουν ανήσυχοι. Γιατί «το μυστικό αυτών που οικοδομούν είναι ανυπολόγιστα βαθύτερο από εκείνων, που είναι έτοιμοι να καταστρέψουν ή να αρνηθούν» (Αγγελος Σικελιανός).
* Ο κ. Κώστας Τασούλας είναι βουλευτής Ιωαννίνων και γενικός γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας.