Κάποτε η ζωή μας ήταν όμορφη και εύκολη.Μια καλή γνωριμία ή η κατάλληλη μίζα ήταν αρκετή για να κάνει πραγματικότητα κάθε σου επιθυμία.
Να πάρεις, για παράδειγμα, εφ’ όρου ζωής αντιστασιακή σύνταξη, ακόμη κι αν ήσουν αγέννητος την εποχή της αντίστασης, να εξασφαλίσεις αναπηρική σύνταξη από τα τριάντα σου, ακόμη κι αν έσφυζες από υγεία!
..Ο τοπικός κομματάρχης, με ένα καλό πουρμπουάρ και λίγες ψήφους δώρο, διόριζε εσένα, τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου στο Δημόσιο, ακόμη και...αν ήσασταν οι πλέον ατάλαντοι άνθρωποι στον πλανήτη. Με λίγο περισσότερα χρήματα γινόσουν εφοριακός, τελωνειακός, υπάλληλος στην πολεοδομία, υπεύθυνος προμηθειών κ.λπ. Επαγγέλματα όπως εργολάβος ή προμηθευτής του Δημοσίου έκαναν τρελά πάρτι, που ούτε στα όνειρά τους δεν είχαν φανταστεί.
Make a wish! Όλα ήταν εφικτά, όλα γίνονταν. Από το να εξασφαλίσεις με ένα τηλεφώνημα δανεικά και αγύριστα, θαλασσοδάνεια τα λέγανε τότε, μέχρι να παραγγείλεις νόμους και υπουργικές αποφάσεις στα μέτρα σου. Εννοείται πάντοτε με το αζημίωτο, τη νόμιμη προμήθεια, αφού άλλωστε έτσι επιβάλλουν και οι κανόνες της αγοράς. Τα χρόνια πέρασαν ανέμελα και ωραία, παραμυθιάζοντας το σύμπαν (και την Ε.Ε.) με ψεύτικα στοιχεία και πλαστές στατιστικές. Με μεζονέτες, τζιπ, σαλέ, ταξίδια στις Μαλβίδες και στο Ντουμπάι, κοσμική ζωή. Με εορτοδάνεια, διακοποδάνεια και άλλες εγχώριες επινοήσεις, είχαμε όλα τα ελέη του Κυρίου.
Μέχρι τη στιγμή που ξοδέψαμε και την τελευταία δεκάρα. Όταν στο ταμείο δεν είχαν μείνει ούτε ψιλά για τα ρέστα, συνειδητοποιήσαμε πως δυστυχώς το πάρτι τελείωσε. Και τελείωσε άδοξα, καθώς κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να βάλει το χέρι στην τσέπη για μας. Άκουγαν για δανεικά και άλλαζαν δρόμο. Τους κατηγορήσαμε, τους καταγγείλαμε στην κοινή γνώμη, τους καταστήσαμε υπεύθυνους γιατί συνέχισαν να μας δανείζουν, παρότι δεν σταματούσαμε να ξοδεύουμε αλόγιστα και να τους κοροϊδεύουμε.
Όμως, η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Τα έφερε έτσι, ώστε φέτος, ανήμερα της 25ης Μαρτίου, να εκλιπαρούμε στις Βρυξέλλες για βοήθεια από τις «μεγάλες δυνάμεις», για να μη χρεοκοπήσουμε! Τότε, εκατόν ενενήντα χρόνια πριν, μας βοήθησαν με τα «δάνεια της ανεξαρτησίας». Δάνεια που με επαχθείς όρους είχαμε πάρει από το χρηματοπιστωτικό σύστημα της εποχής.
Όμως, μόλις ένα μικρό ποσό δαπανήθηκε για τις ανάγκες της επανάστασης. Τα περισσότερα χρήματα δόθηκαν σε προμήθειες και στην προπληρωμή των τόκων ή σε παραγγελίες πολεμικού υλικού, που ποτέ δεν παραλάβαμε! Τότε, για την αποπληρωμή των δανείων υποθηκεύσαμε τα «εθνικά κτήματα», τη δημόσια περιουσία! Λίγα χρόνια μετά, το 1827, πτωχεύσαμε για πρώτη φορά!
Μήπως εντοπίζετε πολλές αντιστοιχίες με το σήμερα;
Μήπως όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι;
Ο Καρλ Μαρξ είχε πει πως «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα».
Εμείς πάντως είμαστε ήδη στην τέταρτη επανάληψη του ίδιου έργου!
Τ.Σπηλιόπουλος
