Δημόσια περιουσία: Η μάχη γίνεται για το προφανές..

Με τη λογική του αυτονόητου, όσο κι αν είναι δυσάρεστο αυτό, τα πρώτα «τεμάχια» περιουσίας που θα μπουν στο τραπέζι θα είναι αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη αξία, είναι κερδοφόρα και καθαρά από κάθε είδους προβλήματα, και ως συναλλαγές μπορούν να «κλείσουν» γρήγορα. Κανείς δεν είναι τρελός να έλθει να αγοράσει ελληνική δημόσια περιουσία που είναι ζημιογόνα και είναι μπλεγμένη..

Εκατομμύρια είναι οι συμπολίτες μας που όταν βρεθούν σε μια έκτακτη ανάγκη, πουλάνε κάποιο περιουσιακό στοιχείο και χρησιμοποιούν το προϊόν της πώλησης για να κλείσουν κάθε είδους «τρύπες», να σπουδάσουν παιδιά, να καλύψουν ιατρικές δαπάνες, να αγοράσουν ένα...άλλο περιουσιακό στοιχείο ή απλά να ζήσουν για κάποιο καιρό και να αναπληρώσουν χαμένο εισόδημα. Εκατομμύρια είναι οι συμπολίτες μας που ο παππούς τους άφησε ένα χωραφάκι, το οποίο το πούλησαν για να αγοράσουν κάποιο αυτοκίνητο, διότι δεν έφτανε ο μισθός τους. Το ίδιο περίπου κάνουν και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Πρόσφατα μεγάλη τράπεζα πούλησε «φιλέτο» επενδυτικής συμμετοχής της στο εξωτερικό για να βελτιώσει την ταμειακή της θέση.

Είναι αυτονόητο πως κανείς δεν θέλει να καταφεύγει σε τέτοιες λύσεις, αλλά οι περισσότεροι πολίτες, όχι μόνο στην Ελλάδα, έχουν κάποια μικρή ή μεγαλύτερη εμπειρία σε τέτοιου είδους αναγκαστικές συναλλαγές. Και όλα αυτά συμβαίνουν επειδή ζούμε σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας, όπου η περιουσία παίζει ίσως τον πλέον σπουδαίο ρόλο στον καθορισμό των αξιών βάσει των οποίων κινούνται στις αγορές. Δεν υπάρχει άλλος μηχανισμός στη δυτική οικονομία, και δεν χρειάζονται πολλές γνώσεις οικονομικών για να ενεργήσει κανείς με βάση τις ισχύουσες αρχές του συστήματος. Κάθε άλλη κριτική, διερεύνηση είτε αντίρρηση που υποθέτει αλλαγή του συστήματος ή του τρόπου που σκέπτονται οι πολίτες είναι απλά καταστροφική, ειδικά στις περιόδους που κάποιος «καίγεται» –και κατ'Α αναλογία το Eλληνικό Δημόσιο– για «cash».

Αυτό που είναι αυτονόητο και αναμενόμενο για τη μεγάλη μάζα των απλών πολιτών είναι αδιανόητο για τους συνδικαλιστές και πολλούς από τους πολιτικούς, σχετικά με τη δημόσια περιουσία. Oτι δηλαδή πρέπει σήμερα στην Ελλάδα να πουληθεί (ή άλλως πως να «αξιοποιηθεί») ένα μερίδιο αυτής προκειμένου να κλείσουν οι τρύπες των ελλειμμάτων. Αρχίζει λοιπόν μια συζήτηση –και δεν είναι η πρώτη φορά– αν πρέπει να πουληθούν οι κερδοφόρες επιχειρήσεις που αποτελούν περιουσία του ελληνικού λαού, αν πρέπει να πουληθούν στην αγοραία αξία τώρα που οι τιμές είναι «κάτω» και άλλες ρητορικές και άνευ ουσίας αιτιάσεις. Το παράξενο είναι πως ο καθένας που συμμετέχει στη διαδικασία αυτή συμπεριφέρεται ως Δόκτωρ Τζέκιλ για τις δικές του υποθέσεις και Μίστερ Χάιντ για τις κρατικές, δηλαδή οι αρχές και η δεοντολογία που ως πολίτης αποδέχεται δεν θέλει να ισχύουν για τις υποθέσεις του κράτους.

Με τη λογική του αυτονόητου, όσο κι αν είναι δυσάρεστο αυτό, τα πρώτα «τεμάχια» περιουσίας που θα μπουν στο τραπέζι πρέπει να είναι αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη αξία, είναι κερδοφόρα και καθαρά από κάθε είδους προβλήματα, και ως συναλλαγές μπορούν να «κλείσουν» γρήγορα. Κανείς δεν είναι τρελός να έλθει να αγοράσει ελληνική δημόσια περιουσία που είναι ζημιογόνα και είναι μπλεγμένη. Επειδή επίσης η διαχειριστική προσπάθεια αξιοποίησης σε κάθε περίπτωση θα είναι μεγάλη ούτως ή άλλως, τα ζητήματα με τα οποία πρέπει να ασχοληθεί κανείς θα είναι λίγα σε αριθμό, για να μη χαθούμε σε δαιδαλώδεις διαδικασίες με μικρό αποτέλεσμα. Και πάλι μιλάμε για το προφανές με το οποίο καλείται να «συγκρουστεί» η νέα ελληνική προσπάθεια.
K.Λoupόπouλoς