έχουν δύο όψεις, διαμετρικά αντίθετες. Αυτό που για την κυβέρνηση είναι επιτυχία, για την αντιπολίτευση είναι τραγωδία. Όλα είναι ή άσπρα ή μαύρα, ή άθλος ή τραγωδία! Έχουμε μεγάλη ευκολία να χαιρόμαστε και να απογοητευόμαστε. Το συλλογικό συναίσθημα μεταβάλλεται με τη λογική του εκκρεμούς.
Η ζέστη γίνεται κρύο και το κρύο ζέστη στο λεπτό! Από την ανησυχία για την υποτιθέμενη κατάρρευση της χώρας την 25η Μαρτίου, ξάφνου στην...εθνική επιτυχία της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. την περασμένη εβδομάδα.
Πριν από δύο τρεις μήνες οι φήμες έλεγαν πως το Νομισματοκοπείο είχε ξεκινήσει να τυπώνει και πάλι πεντοχίλιαρα και δεκαχίλιαρα. Ακόμη και σοβαροί άνθρωποι είχαν πειστεί πως η επιστροφή στη δραχμή, ύστερα από αυτό ήταν θέμα χρόνου. Οι μαρτυρίες ότι τα μηχανήματα του Νομισματοκοπείου δούλευαν νυχθημερόν ενόψει της επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα, μεταφέρονταν με αστραπιαία ταχύτητα από στόμα σε στόμα.
Το ίδιο έγινε και αυτές τις ημέρες με το περίφημο email, που προεξοφλούσε την κατάρρευση της χώρας και την επιστροφή στη δραχμή μετά την 25η Μαρτίου. Παρότι ήταν εντελώς αφελές και παιδαριώδες, ήταν αρκετό για να προκαλέσει ανησυχία σε πολύ κόσμο. Και αν δεχτούμε πως για κάποιους που δεν είχαν ιδιαίτερες γνώσεις έμοιαζε αληθοφανές, δεν ισχύει το ίδιο για ανθρώπους της αγοράς, που αναζητούσαν εναγωνίως επιβεβαίωση ή διάψευση της «πληροφορίας».
Είναι στ’ αλήθεια παράλογο, ένα αφελές ηλεκτρονικό μήνυμα που είχε συντάξει ένας 45χρονος τορναδόρος, όπως τελικά αποκαλύφθηκε, να αναστατώνει τη χώρα και να ωθεί στον πανικό τόσο πολλούς, όχι απαραίτητα αφελείς, σίγουρα όμως φοβισμένους ανθρώπους. Ακριβώς όπως και οι μαρτυρίες για το τύπωμα τραπεζογραμματίων σε δραχμές.
Φαίνεται, τελικά, πως η έλλειψη αξιοπιστίας της πολιτικής σήμερα, αλλά και η ανασφάλεια που νιώθει πολύς κόσμος, μπορούν να κάνουν την κάθε είδους τερατολογία να μοιάζει με αλήθεια. Το γεγονός πως ένας τορναδόρος πέτυχε να είναι πειστικός σε μια μερίδα του πληθυσμού, κόντρα στις επίσημες κυβερνητικές διαβεβαιώσεις περί μη επιστροφής στη δραχμή, προκαλεί έκπληξη και απορία.
Η καχυποψία της κοινής γνώμης, είναι φανερή. Και πώς αλλιώς θα ήταν, άλλωστε, όταν δεν ξέρει πλέον τι και ποιον να πιστέψει. Όταν όλα έχουν δύο όψεις, διαμετρικά αντίθετες. Αυτό που για την κυβέρνηση είναι επιτυχία, για την αντιπολίτευση είναι τραγωδία. Όλα είναι ή άσπρα ή μαύρα, ή άθλος ή τραγωδία!
Έτυχε να ακούσω (στην Ελληνοφρένεια του ΣΚΑΪ) μονταρισμένες τη μία μετά την άλλη δηλώσεις πρωθυπουργών και κυβερνητικών εκπροσώπων των τελευταίων δέκα χρόνων, που επαναλάμβαναν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο πως επί των ημερών τους οι θυσίες των πολιτών «έπιασαν επιτέλους τόπο»! Όταν ο πολίτης έχει νιώσει πως αποδεδειγμένα τόσα χρόνια τον δούλευαν όλοι, γιατί σήμερα να πιστέψει όσα ακούει;
Είναι, δυστυχώς, τόσο παραπειστικός ο πολιτικός λόγος, που κάνει και το πιο ευφάνταστο σενάριο να μοιάζει ρεαλιστικό. Ακόμη κι αν είναι γραμμένο από τορναδόρο!
