Τα φυσικά φαινόμενα δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει ο άνθρωπος. Αν δεν τον παρασύρουν στην καταστροφή, κάθεται εκστατικός μπροστά στην αδυναμία του και στην τυφλή βία της φύσης και σταυροκοπιέται ή κάνει οτιδήποτε άλλο, παρακαλώντας προσευχόμενος την υπέρτατη δύναμη του Θεού, είτε υπάρχει είτε όχι, να τον σώσει...Εφτασε όμως να ξεπεραστεί και από τα ίδια του τα δημιουργήματα, να μην μπορεί να τα ελέγξει.
Τα πυρηνικά εργοστάσια, που είναι διάσπαρτα ανά τον κόσμο, για...ενεργειακούς λόγους, όπου κάποιοι επιστήμονες ή οικολόγοι τα προτιμούν για την καθαρή ενέργειά τους υποτιμώντας τους κινδύνους που περικλείουν, όπως τώρα με τον σεισμό στην Ιαπωνία, είτε για πολεμικούς καταστροφικούς λόγους, που η Ιαπωνία δοκίμασε στο Ναγκασάκι και στη Χιροσίμα, έγιναν πάλι το τεράστιο πρόβλημα της ανθρωπότητας και ξαναρχίζει να ενεργοποιείται το αντιπυρηνικό κίνημα.
Ηδη στη Γερμανία κατέβηκαν στους δρόμους πάνω από 100.000 άνθρωποι που ζητάνε την κατάργησή τους. Πάντα μετά από μια μεγάλη καταστροφή αρχίζουμε να προβληματιζόμαστε και να συνερχόμαστε. Το βέβαιο είναι πως οι κυβερνήσεις κι αυτοί που τα δημιουργούν, μπροστά στο όποιο πρόσκαιρο όφελος και μπροστά στο κέρδος δεν νοιάζονται για την ανθρώπινη αξία...
Οι συμφωνίες που έχουν γίνει για τον περιορισμό των πυρηνικών είναι προσχηματικές... Οταν όμως τα φυσικά φαινόμενα μας ξεπερνούν, μετατρέπονται εκ των πραγμάτων σε κοινωνικά και τότε προσπαθούμε να τα αντιμετωπίσουμε πολιτικά με ημίμετρα και συνταγές ξεπερασμένες.
Οταν οι σεισμοί, οι καταποντισμοί και ο πυρηνικός όλεθρος ξεπερνούν τα γεωγραφικά όρια μιας χώρας και εξαπλώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις και ο πλανήτης κινδυνεύει περισσότερο από τις ανθρωποκεντρικές παρεμβάσεις, τότε το πρόβλημα είναι παγκόσμιο. Οταν γνωρίζουμε πως η θεωρία του χάους για την οποία έχει μιλήσει ο Μπρικοσίν, που έγινε και καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο, αυτός ο μεγάλος νομπελίστας, υπάρχει για να καταλήξει στην τάξη. Οταν γνωρίζουμε πως όλα όσα συμβαίνουν στη φύση, της οποίας είμαστε η προέκτασή της, είναι αλληλένδετα, τότε πρέπει να δούμε διαφορετικά τα πράγματα και να υπερασπιστούμε τη γη μας που είναι το κοινό μας σπίτι.
Η λέξη τσουνάμι μάς έγινε γνωστή πριν από μερικά χρόνια στα νησιά της Ινδονησίας και τώρα την ξαναβάλαμε στο στόμα μας, οι νεκροί δεν την έμαθαν, όσοι επέζησαν αισθάνονται για πάντα τον τρόμο του. Εμείς απλώς το βλέπουμε να πλημμυρίζει και να καταστρέφει τα πάντα, σαν να ήταν χάρτινα. Η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση, κρατική και ατομική ή συλλογική, στους πάσχοντες και στα θύματα, είναι υποχρεωτική και καθήκον της ανθρωπότητας, καθώς και η απαίτηση να γίνει γνωστό το μέγεθος της καταστροφής, καθότι εντέχνως και πολιτικά αποκρύβεται η αλήθεια.
Το τσουνάμι της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και το φυσικό τσουνάμι ήρθαν να «δέσουν» και να κάνουν εφιαλτικό το μέλλον. Οταν συμβαίνουν όλα αυτά, μαζί με τους πολέμους και τις εξεγέρσεις, δεν πρέπει να ξεχνάμε τι έγινε στο παρελθόν, γιατί το παρελθόν γίνεται σχολείο και μας δίνει μαθήματα και μας φέρνει στα μέτρα μας...
Δ.Παπαχρήστος,
Συγγραφέας.
