Είναι η "συναίνεση" η τελευταία μας ευκαιρία;

Tα γεγονότα δεν θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα:
Το πρώτο τρίμηνο το έλλειμμα ήταν 7,3 δισ., με προοπτική στο τέλος της χρονιάς να ξεπεράσει τα 24 δισ. (έναντι στόχου 17 δισ.).

Το ίδιο χρονικό διάστημα τα ληξιπρόθεσμα χρέη του Δημοσίου ανέρχονταν σε 6 δισ.
Πρόκειται, πρακτικά, για στάση... πληρωμών.

Πανεπιστημιακές σχολές, δημόσιοι οργανισμοί και νοσοκομεία, λόγω έλλειψης πιστώσεων, ανακοινώνουν ότι είναι ένα βήμα πριν από την αναστολή της λειτουργίας τους. Κατηγορίες εργαζομένων απαιτούν από το Δημόσιο χρωστούμενα πολλών μηνών.

Η ανεργία έφτασε στο 15,9%, γεγονός που επιφέρει πρόσθετα βάρη 3,3 δισ. στα ασφαλιστικά ταμεία.

Θέματα ταμπού μπαίνουν πλέον στο τραπέζι, όπως οι απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων.

Με μια «ντροπιαστική» κίνηση (όπως τη χαρακτήρισαν οι FT), ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ ενημέρωσε τους υπουργούς Οικονομικών του Eurogroup, αντί του Έλληνα υπουργού, για την οικονομική κατάσταση της χώρας μας.

Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα μας επεστράφη ως «μη επιχειρησιακό» και «υπερκοστολογημένο κατά 10 δισ.». Επί της ουσίας, μας ζητήθηκε να ξαναγραφεί από την αρχή!

Η τρόικα μας διεμήνυσε ότι ή τα δύο κόμματα εξουσίας συμφωνούν ρητώς στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, ή η Ελλάδα θα αφεθεί στην τύχη της! Η κρίση χρέους που αντιμετωπίζει η χώρα επιδεινώνεται δραματικά και ανεξέλεγκτα. Θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν διαφορετικά σήμερα; Ασφαλώς, είναι η απάντηση και σηκώνει μεγάλη κουβέντα, που όμως είναι άκαιρη και χωρίς νόημα. Το ερώτημα είναι: Από εδώ και πέρα τι κάνουμε;

Μια λύση είναι να δώσουμε οριστικά το κουμάντο για το τι και πώς πρέπει να γίνει στους δανειστές μας, κάτι που οι ίδιοι πολύ θα το ήθελαν και που εν μέρει έχει συμβεί, με αρνητικά αποτελέσματα. Μια άλλη λύση θα ήταν η κυβέρνηση να εντείνει τις προσπάθειές της, ώστε να αναστρέψει την κατάσταση. Όμως, η χαμηλή αξιοπιστία της και η έλλειψη συνοχής και αποτελεσματικότητας έχουν σμπαραλιάσει την εικόνα της στην κοινωνία και στον διεθνή περίγυρο. Οι εκλογές, επίσης, στις παρούσες συνθήκες φαντάζουν ως κακό σενάριο, με δυνητικά πολλές παρενέργειες: από χάσιμο πολύτιμου χρόνου, στην καλύτερη περίπτωση, μέχρι ακυβερνησία, στη χειρότερη.

Η μοναδική ρεαλιστική λύση για την επιβίωση της χώρας απαιτεί συνένωση δυνάμεων και εθνική συνεννόηση. Είναι, πιθανότατα, η τελευταία ευκαιρία για το πολιτικό σύστημα, αλλά και για τη χώρα. Μια κοινή πλατφόρμα, στην οποία θα συμφωνήσουν και την οποία θα τηρήσουν απαρέγκλιτα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Για όλα τα ανοιχτά ζητήματα: από τα ελλείμματα μέχρι τις μεταρρυθμίσεις, από την ανεργία μέχρι τη λαθρομετανάστευση. Αμέσως, χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς εγωισμούς. Μια εθνική προσπάθεια, στην οποία θα έχουν θέση όσα κόμματα ή πολιτικοί θέλουν να συνδράμουν. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, είναι η μοναδική λύση! Μήπως έτσι αφυπνιστεί και η κοινωνία, που καχύποπτη και κουρασμένη παρακολουθεί τις σκηνές του δράματος.
Τ.Σπηλιόπουλος