Γιατί οι αγορές επιμένουν στην αναδιάρθρωση

Μετά το Πάσχα και παρά την ομοβροντία δηλώσεων και διαβεβαιώσεων τόσο από πλευράς στελεχών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όσο και από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ότι "απαγορεύεται" η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, οι αγορές κεφαλαίου και ο διεθνής οικονομικός τύπος επιμένουν ιδιαίτερα μετά την κατακόρυφη άνοδο των spreads και των CDS ότι αυτή είναι θέμα χρόνου και όχι απόφασης.

Η βεβαιότητα αυτή... φαίνεται να αγνοεί επίμονα τις δηλωμένες περί του αντιθέτου προθέσεις και αποφάσεις των φορέων της ευρωζώνης, όπως η ΕΚΤ και η Ε.Ε., που είναι οι αρμόδιες για να αποφασίσουν το αν και πώς θα γίνει μια αναδιάρθρωση χρέους στην ευρωζώνη.

Στη βάση αυτής της επιμονής βρίσκονται ασφαλώς οι επιθυμίες και προσδοκίες για οφέλη που προκύπτουν από τις αγορές παραγώγων που έχουν στοιχηματίσει και συνεχίζουν να στοιχηματίζουν πάνω στη χρεοκοπία του ευρωπαϊκού νότου και εντέλει του ευρώ. Άλλωστε η Ε.Ε. έχει δρομολογήσει διπλή έρευνα τόσο απέναντι στις 16 διεθνείς τράπεζες που δραστηριοποιούνται στην αγορά αυτή όσο και στους Οίκους εκκαθάρισης αυτών των συναλλαγών.

Πέραν αυτών όμως υπάρχουν και απολύτως πραγματικά στοιχεία ανεξάρτητα των αγορών παράγωγων (παλιών και νέων) που φαίνεται να υποδεικνύουν την πορεία προς την αναδιάρθρωση χρεών.

Τα στοιχεία αυτά έχουν να κάνουν με τις επιπτώσεις στις αγορές κεφαλαίου της νομισματικής πολιτικής των ΗΠΑ η οποία συνεχίζει να τροφοδοτεί τις προσδοκίες για φθηνό δολάριο και αυξημένο εισαγόμενο πληθωρισμό στην ευρωζώνη στο ορατό μέλλον. Η τάση αυτή είναι που προδικάζει μια σταθερή αύξηση επιτοκίων η οποία μέχρι το τέλος του έτους θα έχει διπλασιάσει το ύψος του βασικού επιτοκίου του ευρώ ευνοώντας και διογκώνοντας το carry trading στην περιοχή της ζώνης του ευρώ.

Το ελληνικό χρέος -όπως και εκείνο των υπόλοιπων υπερχρεωμένων χωρών της ευρωζώνης- έχει ήδη μπει σε μία περίοδο εξαιρετικά δύσκολη για την αποπληρωμή του καθώς η εισαγόμενος πληθωρισμός (εκτιμάται ότι το 2011 θα αγγίξει αν δεν ξεπεράσει το 2,8% στην ευρωζώνη) υποχρεώνει την ΕΚΤ σε συνεχείς αυξήσεις επιτοκίων.

Το γεγονός αυτός επηρεάζει άμεσα και αρνητικά την εξυπηρέτηση των δανείων που έχουν συναφθεί μετά την εισαγωγή του ευρώ που έριξε τα επιτόκια σε πρωτοφανή επίπεδα για τις υπερχρεωμένες χώρες του ευρωπαϊκού νότου.

Σε πολλές εξ αυτών, όπως και στην Ελλάδα, η περίοδος 2012 - 2016 είναι περίοδος ωρίμανσης των δανείων αυτών και θα πρέπει να αναχρηματοδοτηθούν με επιτόκια πολύ υψηλότερα.

Ο όγκος και η ένταση της πίεσης αυτής είναι τεράστιος γιατί δεν αφορά μόνο το κρατικό χρέος αλλά και το ιδιωτικό των τραπεζών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών που αλληλοσυνδέονται και αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία.

Οι δυσκολίες αποπληρωμής και εξυπηρέτησης αυτού του συνολικού χρέους είναι που κινητοποιούν τις αγορές κεφαλαίου στην κατεύθυνση των προσδοκιών αναδιάρθρωσης χρεών μεταξύ των οποίων το ελληνικό είναι απλώς η κορφή του παγόβουνου. Αν δεν μεσολαβήσει μια συνολική πολιτική αντιμετώπισης αυτής της πίεσης από πλευράς ευρωζώνης τότε η τάση των αγορών να προσδοκούν αναδιάρθρωση χρεών οποιαδήποτε μορφή και αν πάρει αυτή είναι μάλλον αναμενόμενη και για τον λόγο αυτό δεν θα πάψει να καταγράφεται ως πρόβλεψη... Μόνο που όσο ο χρόνος κυλά χωρίς αλλαγές αυτή δεν θα αφορά μόνο της Ελλάδα.
Πηγή:www.capital.gr