Αίσθηση προκαλούν τα σχόλια του αμερικανικού Τύπου την επομένη της συνάντησης Ομπάμα-Μέρκελ στο Λευκό Οίκο.Ιδιαιτέρως τα.. οικονομικού προσανατολισμού φύλλα, όπως η Wall Street Journal, χαρακτηρίζουν από ανεδαφική έως επικίνδυνη για την παγκόσμια οικονομία τη διάσταση απόψεων μεταξύ πολιτικής τάξης και τραπεζιτών στην Ευρώπη, σε ό,τι αφορά τη λύση που πρέπει να δοθεί στην ελληνική κρίση χρέους. «Οι Ευρωπαίοι θέλουν και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο», σημειώνουν χαρακτηριστικά.
Είναι προφανές ότι οι Αγγλοσάξονες αρθρογράφοι εκλαϊκεύουν και αναλύουν τις παραινέσεις που έκανε ο αμερικανός πρόεδρος στη γερμανίδα καγκελάριο με αφορμή τους χειρισμούς τους δικούς της και των Ευρωπαίων εταίρων στην ελληνική κρίση χρέους. Σε επίπεδο σχολίων κορυφαίος είναι ο προβληματισμός του αρθρογράφου της WSJ Σάιμον Νίξον, ο οποίος προειδοποιεί τους Ευρωπαίους: «Προσοχή, το μεθαύριο είναι ήδη εδώ». Ο διάσημος αρθρογράφος εξηγεί ότι με αφορμή την ελληνική κρίση η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι κρίσιμο για το μέλλον όχι μόνο του ευρώ και της υπόστασής της ως Ενωσης κρατών, αλλά και για την ίδια την ενιαία ευρωπαϊκή αγορά.
«Οι δρόμοι που έχει μπροστά της η Ευρώπη είναι αυτός της πολιτικής ολοκλήρωσης και αυτός της διάλυσης. Και είναι σαφές ότι προσώρας επικρατούν οι διαλυτικές δυνάμεις», τονίζει ο Νίξον.
Ακόμη και η συμφωνία της περασμένης εβδομάδας μεταξύ Αθηνών και τρόικας για τη χορήγηση νέας δανειακής βοήθειας προς την Ελλάδα αποκάλυψε την εθνικιστική και εσωστρεφή θεώρηση των ευρωπαϊκών πραγμάτων από τις περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σημειώνει ο αρθρογράφος - αν και από την πρώτη κι όλας παράγραφο ο Νίξον δηλώνει αισιόδοξος ότι η κρίση θα σταθεί εν τέλει αφορμή για να κάνει η Ευρώπη ένα άλμα προς την κατεύθυνση της πολιτικής ολοκλήρωσης.
Ο Νίξον αναφέρεται σε ένα ζήτημα το οποίο φέρνουν σήμερα στην επικαιρότητα και άλλοι αναλυτές στα αγγλοσαξονικά μέσα ενημέρωσης - τα ευρωπαϊκά καθεύδουν μακαρίως. Πρόκειται για το ενδεχόμενο η προκρινόμενη λύση στο ελληνικό πρόβλημα αντί να καθησυχάσει τις αγορές να πυροδοτήσει ένα ντόμινο υποβαθμίσεων και άλλων υπερχρεωμένων κρατών της ευρωζώνης (με πρώτες την Πορτογαλία και την Ιρλανδία), επειδή οι οίκοι θα θεωρήσουν ότι η επί τα χείρω μεταβολή των όρων κατοχής ελληνικών ομολόγων από τους «ιδιώτες επενδυτές», δηλαδή τις τράπεζες, δεν θα γίνει με τη συναίνεση των τραπεζών αλλά κατόπιν πολιτικών πιέσεων. Επειδή δηλαδή οι τράπεζες δεν θα πεισθούν, αλλά θα πειθαναγκαστούν.
Μέχρι στιγμής η εφαρμογή του συστήματος ανταλλαγής ομολόγων που ωριμάζουν με άλλα έχει εφαρμοστεί σε εταιρικά ομόλογα. Δεν έχει εφαρμοστεί σε κρατικά, επισημαίνει ο Νίξον. Η πίεση στις τράπεζες να αναλάβουν μέρος της ευθύνης για τις ατυχείς, όπως αποδεικνύεται, επενδύσεις τους σε ελληνικά χρεόγραφα, θα αυξήσει εν τέλει το βάρος που θα κληθούν να καταβάλουν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι (και ψηφοφόροι της Μέρκελ και των άλλων... αγανακτισμένων με την Ελλάδα πολιτικών ηγετών) και επιπλέον θα δικαιώσει τους κερδοσκόπους που ποντάρουν στην κατάρρευση του ευρώ, αναφέρει ο αρθρογράφος.
Ο Νϊξον μεταφέρει μάλιστα την άποψη του ιταλού ευρωτραπεζίτη Λορέντσο Μπίνι Σμάγκι, ο οποίος έχει επισημάνει ότι όλες οι συζητήσεις περί των τρόπων αναδιάρθρωσης των χρεών της Ελλάδας ή άλλων κρατών ως απόδειξη ότι η ευρωζώνη χαρακτηρίζεται από «ισχυρές μαζοχιστικές τάσεις».
Ο αμερικανός αρθρογράφος αναφέρεται σε δήλωση διευθύνοντος συμβούλου ελληνικής τράπεζας ότι «πολλά μπορούν να αλλάξουν σε τρία χρόνια» και ότι εν πάση περιπτώσει συν τω χρόνω ίσως η Ελλάδα καταφέρει να επιστρέψει στις αγορές. Η προοπτική αυτή μοιάζει πολιτικά αδύνατη σήμερα, εκτιμά ο Νίξον, και επιπλέον η ελληνική κρίση χρέους, που είναι ουσιαστικά κρίση του ευρώ, φαίνεται ότι θα συνεχιστεί ακόμη επί μακρόν. Διότι αν η παγκόσμια οικονομική επιβράδυνση συνεχιστεί, οι αγορές θα αρχίσουν να αμφισβητούν για τη δυνατότητα που έχουν η Ισπανία, η Ιταλία και το Βέλγιο - χώρες που βρίσκονται προσώρας εκτός επικίνδυνης ζώνης - θα μπορέσουν να πετύχουν τους δημοσιονομικούς στόχους τους.
Αν με βάση το ελληνικό παράδειγμα προεξοφληθεί η εμπλοκή και του ιδιωτικού τομέα στα μελλοντικά σχέδια διάσωσης και των κρατών αυτών, η αίσθηση για τη βιωσιμότητα του συνόλου της ενιαίας ευρωπαϊκής αγορά θα αλλάξει άρδην. Θα καταστεί φανερό ότι θα είναι αδύνατη η διάσωση των χωρών αυτών με βάση τους μηχανισμούς ασφαλείας και τους «αυτοματισμούς» που έχουν σχεδιαστεί για το μέλλον.
Νέα μέτρα θα πρέπει να τεθούν σε εφαρμογή για να αντιμετωπιστεί τότε η κρίση, εκτιμά ο Νίξον. Τα μέτρα αυτά συμπεριλαμβάνουν την έκδοση ευρωομολόγου και τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού Ταμείου για τη διάσωση του ευρωπαϊκού τραπεζικού κλάδου. Επίσης προϋποθέτουν την κοινή πολιτική διαχείριση από όλες τις πολιτικές αρχές της Ευρώπης του σχεδίου αυτού.
«Αυτός ίσως να είναι ο μοναδικός τρόπος διαχείρισης της επόμενης κρίσης», τονίζει ο αρθρογράφος και το ερώτημα που αβίαστα ανακύπτει είναι... γιατί θα πρέπει η Ευρώπη να περιμένει την επόμενη κρίση για να εφαρμόσει σε συνθήκες υπερεπείγοντος τις λύσεις αυτές. Εδώ ο Νίξον θυμίζει την πρόταση που έκανε την περασμένη εβδομάδα ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού υπουργείου Οικονομικών με αρμοδιότητα να επεμβαίνει στις εθνικές οικονομικές πολιτικές των κυβερνήσεων της ευρωζώνης.
«Ο Τρισέ σημείωσε ότι κάνει για μια πρόταση για τη μεθαυριανή ημέρα. Αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίσουν τη σημερινή τους πορεία, ίσως ανακαλύψουν ότι η ημέρα αυτή έφθασε συντομότερα από όσο θα επιθυμούσαν», καταλήγει ο Σάιμον Νίξον.Πηγή Το Βήμα.
