Αν το καλοσκεφτεί κανείς, ο όρος «συναίνεση» έχει τελικώς εντελώς υποκειμενικό χαρακτήρα.
Αναλόγως από ποια γωνία τον... παρατηρείς.
Προσέξτε:
Με όρους ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η Ν. Δ., μάλλον, την έχει προσφέρει και μάλιστα απλόχερα. Γιατί, αντίστροφα, μπορείτε να φανταστείτε την εικόνα της Αθήνας, με κυβέρνηση Ν. Δ. και το ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση, το Μνημόνιο Ι σε πλήρη εξέλιξη και το Μνημόνιο ΙΙ σε κυοφορία;
Επί τροχάδην, κάποιες σκηνές που θα αναβίωναν σε... αυτή την περίπτωση θα «απαθανάτιζαν» τον κ. Φωτόπουλο να κατεβάζει τον διακόπτη του ρεύματος με την πρώτη νύξη για ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, στον ΟΤΕ τους συνδικαλιστές να επιτρέπουν τη διέλευση από την Κηφισίας 10 με 12 το πρωί και 4 με 6 το απόγευμα, με την επίδειξη ειδικού πάσο με το οποίο θα καταγγέλλονταν η κυβέρνηση, η πολιτική της, η ΕΟΚ, το ΝΑΤΟ και όποιος άλλος διαθέσιμος, στο λιμάνι του Πειραιά τα βαπόρια να ρίχνουν άγκυρα μόνο τις ζυγές μέρες (κι αυτές όχι όλες) και τους δρόμους πέριξ του Συντάγματος να παραπέμπουν σε σκηνές λίγο μετά τον αμερικανικό εμφύλιο στην άγρια δύση.
Ο νυν πρωθυπουργός μάλλον θα (ξανα) έδινε τις ευλογίες του στον δίκαιο αγώνα κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ και της επένδυσης -της μοναδικής σοβαρής τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα- της Cosco στο λιμάνι και ο κ. Ανωμερίτης θα (ξανα) ερχόταν στα «ίσια» του, αφού ακόμα και σήμερα δυσκολεύεται να αντιληφθεί «με ποιανού το μέρος είμαστε».
Μήπως και ο καθ’ ύλην -μέχρι προχθές- αρμόδιος υπουργός δεν είχε ταχθεί εμμέσως πλην σαφώς κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ;
Ενώ τώρα;
Στη Ν. Δ. για πολλά μπορείς να τους κατηγορήσεις, αλλά όχι για ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής στην κυβέρνηση. Επειδή όμως, προφανώς, ο εχθρός του «καλού» είναι το «καλύτερο», στην κυβέρνηση πολλοί θα ήθελαν να «χτυπάει παλαμάκια» και ο κ. Σαμαράς, κάθε φορά που ο κ. Παπανδρέου από το βήμα της Βουλής ανακοινώνει νέα μέτρα.
Οχι, δηλαδή, ότι σε κάποιες φάσεις δεν θα έπρεπε να δηλώνει συμπαραστάτης της κυβερνητικής πολιτικής, έστω και αν διαφωνεί μαζί της, προκειμένου να φαίνεται, τουλάχιστον προς τα έξω, ότι μέσα υπάρχει ένα αρραγές μέτωπο κατά της επαπειλούμενης κατάρρευσης. Η οποία φτάσαμε να «παίζει» από μήνα σε μήνα και από δόση σε δόση.
Αλλά είναι μάλλον άδικο να εξαπολύονται μύδροι και κατηγορίες κατά της στάσης της Ν. Δ. σε όλη αυτή την ιστορία.
Γιατί, με αντικειμενικά κριτήρια, μπορεί όντως στη Συγγρού να είχαν πολλά περιθώρια για να κάνουν ένα βήμα παραπέρα στη συναίνεση, όμως με κριτήρια ΠΑΣΟΚ έχουν υπερβεί τα εσκαμμένα.
Και όποιος έχει αντίρρηση, ας ρωτήσει το συνδικαλιστικό του ΠΑΣΟΚ, τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ κ. λπ. κ. λπ.
Γ.Μαντελας
