έχουν προκαλέσει ζημιά φέτος στον τουρισμό,την μόνη "βαριά βιομηχανία" της χώρας,που αγγίζει τα όρια της αυτοκτονίας...Η συμφωνία που επιτεύχθηκε την περασμένη Πέμπτη στις Βρυξέλλες έδωσε μία βαθιά ανάσα στη χώρα μας.
Δεν ήταν η καλύτερη δυνατή (π.χ. δεν συμφωνήθηκε η έκδοση ευρωομολόγων), ούτε είναι βέβαιο ότι θα ανακόψει οριστικά την εξάπλωση της... κρίσης χρέους. Αν όχι, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί τους επόμενους μήνες. Επιπλέον, πολλές λεπτομέρειες μένει ακόμη να διευκρινιστούν. Και ο διάβολος, όπως ξέρουμε, κρύβεται στις λεπτομέρειες.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, τα κράτη της ευρωζώνης, και κυρίως η Γερμανία, έδειξαν ότι προς το παρόν δεν είναι διατεθειμένα να υποκύψουν στις πιέσεις για διάλυση του ενιαίου νομίσματος. Εξ ου και δεν άφησαν την Ελλάδα να καταρρεύσει, παρά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες της στην υλοποίηση του Μνημονίου. Δεν το έκαναν επειδή μας αγαπούν (μάλλον τους έχουμε εκνευρίσει αφάνταστα), ούτε φυσικά επειδή ενθουσιάστηκαν από τα επιχειρήματα και τις διπλωματικές δεξιότητες της ελληνικής κυβέρνησης (ούτε καν δίνουν σημασία στο τι λέμε πια).
Ανεξάρτητα από τους λόγους που τους οδήγησαν στις αποφάσεις τους όμως και παρά τις ασάφειες σε ορισμένα σημεία των συμφωνηθέντων, γεγονός είναι ότι η Ελλάδα πήρε μία ακόμη ευκαιρία να διατηρήσει τη θέση της στον ανεπτυγμένο κόσμο. Θα την εκμεταλλευθεί; Αυτό είναι το μεγάλο ερωτηματικό. Διότι, για όσους δεν το έχουν καταλάβει, αναπόσπαστο μέρος της συμφωνίας της Πέμπτης είναι η υλοποίηση του Μεσοπρόθεσμου, το οποίο περιλαμβάνει σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, πώληση δημόσιας γης και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Και με τα σημερινά δεδομένα, είναι λογικό να αμφιβάλλει κανείς για το αν θα μπορέσει να ανταποκριθεί η ελληνική κυβέρνηση στο δικό της κομμάτι της συμφωνίας.
Παρά τις αφόρητες πιέσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις κινούνται με ρυθμούς χελώνας. Ακόμη και μετά τα όσα έχουν συμβεί, εκτάσεις-φιλέτα που θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τα δημόσια ταμεία και να ανοίξουν θέσεις εργασίας, όπως το Ελληνικό, παραμένουν αναξιοποίητες. Και η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Όπως μου έλεγε ένας φίλος προχθές, όταν ο ΟΣΕ σου στοιχίζει ετησίως όσο όλα τα δώρα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, καλύτερα να τον κλείσεις, μέχρι να βρεθεί κάποιος να τον πάρει, παρά να κόψεις τα δώρα, με ό,τι επιπτώσεις συνεπάγεται αυτό στην ιδιωτική κατανάλωση. Τους 5.000 υπαλλήλους του Οργανισμού, τους πληρώνουν με αίμα εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι πολίτες. Αλλά η κυβέρνηση δεν έχει τα κότσια να μας απαλλάξει από το βάρος, όχι μόνο του ΟΣΕ, αλλά και δεκάδων ακόμη άχρηστων και ζημιογόνων οργανισμών. Οπότε, πώς περιμένουμε τώρα να αλλάξει; Μόνη μας ελπίδα ότι θα γίνει κάτι είναι ίσως η τοποθέτηση ευρωπαίων Επιτρόπων στα Υπουργεία.
Στην κυβερνητική ατολμία θα πρέπει να προσθέσουμε και τον επιβαρυντικό παράγοντα της αφασίας στην οποία βρίσκεται μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Δεν θέλω να γράψω πάλι για τους ταξιτζήδες, τους ναυτικούς, το ΠΑΜΕ και τη ΓΕΝΟΠ, γιατί έχει καταντήσει κουραστικό. Απλώς να υπενθυμίσω ότι η ζημιά που έχουμε μόνοι μας κάνει φέτος στον τουρισμό αγγίζει τα όρια της αυτοκτονίας.
Συμπερασματικά επομένως, ακόμη και αν δεχθούμε ότι τα πράγματα στο εξωτερικό μέτωπο βαίνουν καλώς, ο πόλεμος θα κερδηθεί, ή θα χαθεί στο εσωτερικό. Και η έκβαση της μάχης είναι αυτή τη στιγμή αβέβαιη.
Ν.Μαλεβίτης
