H Κυβέρνηση επικαλείται τέσσερις δικαιολογίες για την αλλεπάλληλη αστοχία των μέτρων που λαμβάνει εδώ και δύο χρόνια τώρα.
Προσπαθούμε να βρούμε επιχειρήματα να στηρίξουμε αυτές τις δικαιολογίες αλλά ...μάταια.
Οι τέσσερις δικαιολογίες που χρησιμοποιούν είναι:
α) H ύφεση ήταν πιο βαθιά από όση αναμενόταν.
β) Στην Ευρώπη επικρατεί αναταραχή λόγω των εσωτερικών πολιτικών διαφορών των ... κρατών - συνεταίρων μας.
γ) Oι ενέργειες υλοποίησης των διαρθρωτικών αλλαγών αποδεικνύονται πιο δύσκολες στην πράξη.
δ) H όποια ελληνική επιτυχία εξαφανίζεται κάτω από τον ορυμαγδό των διεθνών αρνητικών δημοσιευμάτων και αναφορών που εξυπηρετούν ύποπτους και κερδοσκοπικούς στόχους.
Προσπαθούμε και εμείς να βρούμε επιχειρήματα να στηρίξουμε αυτές τις δικαιολογίες. Μάταια όμως.
Απ' όπου και να πιάσει κανείς τις αιτιάσεις της κυβέρνησης βλέπει πως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης των καθυστερήσεων πέφτει πάνω της.
Δεν μπορεί κανείς να μην «πιστώσει» την επιτυχία μείωσης του ελλείμματος το 2010, δυστυχώς αυτή είναι η μόνη «πίστωση».
Οι χρεώσεις συντριπτικά περισσότερες σε αριθμό και ουσία επιπτώσεων, με τη μορφή ενεργειών που δεν έγιναν ή καθυστέρησαν, μέχρι τελικά να γίνουν «καυτές πατάτες» στις σχέσεις μας με την τρόικα.
Το κρεσέντο είναι η χθεσινή θλιβερή διαπίστωση πως σε «πολεμικές συνθήκες» (κατά την παραδοχή του πρωθυπουργού) ένα έγγραφο, αυτό περί εργασιακής εφεδρείας, έκανε 2 μήνες και 12 μέρες να φτάσει στους 151 αποδέκτες - οργανισμούς από τη στιγμή που δημοσιεύθηκε στην Eφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Τρέμουμε (αναλογικά) αν αυτές ήταν εντολές μετακίνησης στρατευμάτων ή υλικού στο μέτωπο που θα έφταναν στις μονάδες σε 2,5 μήνες!
Τώρα ο εχθρός θα είχε κατασκηνώσει γύρω από την Ακρόπολη.
Aρα, ενώ η επίκληση των «πολεμικών συνθηκών» γίνεται προς τον λαό για να δεχθεί τα έκτακτα μέτρα (πράγμα απολύτως κατανοητό και σωστό, γιατί πράγματι ζούμε συνθήκες που ταιριάζουν σε πόλεμο), δεν έχει γίνει ταυτόχρονα παρόμοια επίκληση και δεν έχει ενστερνιστεί κανένας από τους κυβερνώντες το πνεύμα του πρωθυπουργού, ώστε αυτοί πρώτοι να ενεργούν ως να ευρίσκοντο σε πεδίο μάχης, όπου 2,5 μήνες είναι ένας ατέλειωτα μεγάλος «πολεμικός» χρόνος, που οδηγεί αυτομάτως στην απώλεια της μάχης.
Το δεύτερο είναι το ανοικονόμητο επιχείρημα του βάθους της ύφεσης, το οποίο επικαλείται συχνά - πυκνά από φέτος τον Ιούνιο, μια σειρά κυβερνητικών στελεχών.
Μάλιστα ο τέως υπουργός Oικονομικών αποκάλυψε προχθές στις ειδήσεις των οκτώ πως ανώτατα στελέχη του ΔΝΤ του εκμυστηρεύτηκαν ότι αυτά που πάμε να κάνουμε χρειάζονται πέντε (5) χρόνια!
Αυτή η ομολογία, που κατατίθεται «σαν να μη συμβαίνει τίποτε», είναι εξοργιστική.
Δηλαδή, από τη μια ομολογείται πως οι στόχοι είναι ανέφικτοι, από την άλλη βάζουν έναν ολόκληρο λαό σε καψώνι. Και από πάνω διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους πολλάκις τον περασμένο χρόνο πως δεν θα λάβουν πρόσθετα μέτρα.
Τεράστια πολιτικά αλλά και ηθικά ζητήματα.
Τι είδους κυβέρνηση είναι αυτή αν δεν μπορεί να εξασφαλίσει ισορροπημένα μέτρα χωρίς μυστικούς αρνητικούς αστερίσκους;
Πώς είναι δυνατόν να αποκρύπτεται από τον λαό ότι τα μέτρα που λαμβάνονται είναι ατελέσφορα και συνεχώς να τον καλούν να κάνει νέες θυσίες, χωρίς ποτέ να προσδιορίζεται ποιο είναι το τέλος τους;
Οι εσωτερικές έριδες των συνεταίρων μας και η αρνητική δημοσιότητα έπονται των παραπάνω.
Εμείς δίνουμε λαβή για να φουντώνουν αυτά τα ζητήματα πριν από κάθε δόση.
Σ/Α
