Η σημερινή εμμονή του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και της ελληνικής κυβέρνησης στις πολιτικές της τελευταίας 30ετίας, μόνο υποψίες ως προς τους πραγματικούς της στόχους προκαλεί... Είναι καιρός να τελειώνουμε πια τόσο με αυτούς όσο και με τη μονόπλευρη οπτική τους.
Είναι εμφανές ότι οι συνταγές του ΔΝΤ και της Ε.Ε. -που με ευλάβεια εφαρμόζει σήμερα η ελληνική κυβέρνηση- δεν επιτυγχάνουν τους στόχους για τους οποίους έχουν επιλεχθεί.
Οι πολιτικές σκληρής λιτότητας, αυστηρής... δημοσιονομικής πειθαρχίας, οι φορομπηχτικές πολιτικές σε μισθωτούς και συνταξιούχους, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και το λιγότερο κράτος -που ΔΝΤ και Ε.Ε. προτείνουν και η κυβέρνηση αποφασίζει- δεν κλείνουν τα ελλείμματα, δεν μειώνουν το χρέος. Αντίθετα, εκτοξεύουν την ανεργία στα ύψη, τροφοδοτούν την ύφεση και το μαρασμό της ελληνικής οικονομίας, οδηγούν στη φτώχεια την κοινωνία. Παρ' όλα αυτά, οι παραπάνω συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι οι πολιτικές αυτές αποτελούν μονόδρομο για να βγει η χώρα από τη στενωπό, να επανέλθει η οικονομική σταθερότητα, να ξανανθήσει η οικονομική ανάπτυξη.
Οι συνταγές αυτές δεν είναι φυσικά καινούργιες. Είναι αυτές που η νεοφιλελεύθερη οικονομική σχολή και οι υπέρμαχοι των ελεύθερων αγορών προώθησαν και επέβαλαν στην παγκόσμια οικονομία τα τελευταία 30 χρόνια. Στον πυρήνα της σκέψης τους ήταν ότι το λιγότερο κράτος, η μείωση της φορολόγησης της επενδύουσας τάξης -δηλαδή των πλουσίων-, ο χαμηλός πληθωρισμός θα τροφοδοτήσουν την ανάπτυξη και την ευημερία.
Τα πραγματικά στοιχεία τούς διέψευσαν.
Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, στις δεκαετίες του '60 και του '70, όταν στις περισσότερες πλούσιες καπιταλιστικές χώρες παρατηρήθηκε αύξηση της προοδευτικής φορολογίας, μεγέθυνση των δαπανών του κράτους προνοίας και δικαιότερη κατανομή του πλούτου, η παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη ξεπερνούσε το 3% ετησίως. Μεταξύ 1950 και 1973 σημειώθηκε μάλιστα η υψηλότερη ανάπτυξη από ποτέ στις εν λόγω χώρες και η περίοδος αυτή έμεινε στην ιστορία ως η «χρυσή εποχή του καπιταλισμού». Αντίθετα, από τη δεκαετία του '80 έως και σήμερα, περίοδο στην οποία το κράτος πρόνοιας συρρικνώθηκε, οι δημόσιες δαπάνες περιεστάλησαν, οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων μειώθηκαν, οι αγορές αποθεώθηκαν και η ανισοκατανομή του πλούτου εκτοξεύθηκε στα ύψη, η ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας περιορίστηκε στο 1,4%.
Η σημερινή εμμονή του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και της ελληνικής κυβέρνησης στις πολιτικές της τελευταίας 30ετίας, μόνο υποψίες ως προς τους πραγματικούς της στόχους προκαλεί... Είναι καιρός να τελειώνουμε πια τόσο με αυτούς όσο και με τη μονόπλευρη οπτική τους.
Από την Ελευθεροτυπία.
