Εδώ και καιρό η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται στα όρια της αντοχής αλλά και της ανοχής της αντιδρώντας πλέον βίαια, το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται με τόση ένταση που θυμίζει άλλες σκοτεινές εποχές και η Ευρώπη πιέζει ασφυκτικά την Ελλάδα αλλά και πιέζεται επικίνδυνα από την αδυναμία της να υπερβεί τις αντιθέσεις και αντιφάσεις της και να καταλήξει σε μία ισχυρή παρέμβαση στην κρίση χρέους..
Αντιμέτωπη με συνθήκες ιστορικά κρίσιμες, που ξεπερνούν κατά πολύ την ικανότητα πολιτικής διαχείρισης από ένα κόμμα, είναι η κυβέρνηση παραμένοντας όμως... εγκλωβισμένη στην αδήριτη αναγκαιότητα της αποφυγής των πρόωρων εκλογών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι ευθύνες δεν αναλογούν σε όλο το πολιτικό μας σύστημα και κανένας δεν έχει την πολυτέλεια να απέχει, αποσκοπώντας σε έωλα και καιροσκοπικά πολιτικά οφέλη.
Εδώ και καιρό η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται στα όρια της αντοχής αλλά και της ανοχής της αντιδρώντας πλέον βίαια, το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται με τόση ένταση που θυμίζει άλλες σκοτεινές εποχές και η Ευρώπη πιέζει ασφυκτικά την Ελλάδα αλλά και πιέζεται επικίνδυνα από την αδυναμία της να υπερβεί τις αντιθέσεις και αντιφάσεις της και να καταλήξει σε μία ισχυρή παρέμβαση στην κρίση χρέους.
Η κρίσιμη τρέχουσα εβδομάδα που κορυφώνεται με τη Σύνοδο Κορυφής ενδέχεται να μην είναι η τελευταία περίοδος αβεβαιότητας και αναταραχής, καθώς δεν είναι σαφές πλέον ότι οδεύουμε στην πολυπόθητη τελική λύση. Και αυτό σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την Ελλάδα θα δημιουργήσει ένα ακόμη πιο εύθραυστο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον ικανό να τροφοδοτήσει ακραίες παρενέργειες. Ενα τέτοιο περιβάλλον, όπως ιστορικά έχει αποδειχθεί, τίποτα καλό δεν μπορεί να γεννήσει.
Σε αυτές τις συνθήκες το πολιτικό προσωπικό της χώρας οφείλει να επανεξετάσει τη στάση και τις ευθύνες του. Οφείλει να επανατοποθετηθεί, αφήνοντας πίσω του νοοτροπίες και πρακτικές που ήδη κατέρρευσαν. Οφείλει να απεμπλακεί από ένα πολιτικό λόγο, που σήμερα όχι μόνο δεν αφορά την ελληνική κοινωνία, αλλά αντίθετα την εξοργίζει, καθώς δεν μπορεί ούτε να την εκπροσωπήσει ούτε να της δώσει διέξοδο.
Αν κάποιος νομίζει ότι διατηρώντας την πολυτέλεια της αδιέξοδης κριτικής, της στείρας ισοπέδωσης και της άνευ αντικρίσματος επαναστατικής ή ανατρεπτικής ρητορικής θα αποφύγει τις ιστορικές ευθύνες που αναλογούν σε όλους, ανεξαιρέτως τους συμμετέχοντες στο πολιτικό μας σύστημα, τότε πλανάται δραματικά. Και την πλάνη αυτή θα την πληρώσει ακριβά η χώρα. Αυτό το δικαίωμα δεν έχει εκχωρηθεί σε κανέναν.
