Αθήνα-Ρώμη: Τίποτε δεν είναι τυχαίο…

Η ιστορία ξεκινά στις αρχές του 1990, όταν μερικές χώρες, μεταξύ των οποίων ΚΑΙ η Ιταλία, χρησιμοποίησαν χρηματοπιστωτικά εργαλεία για να αποκρύψουν μέρος των χρεών τους από τις ευρωπαϊκές αρχές (και από τους λαούς τους) και να εξασφαλίσουν έτσι την ένταξή τους στο ευρώ.


"Συνεμορφώθη" και η Ιταλία, με τον Μ. Μόντι να διορίζεται πρωθυπουργός, μόλις λίγες μέρες μετά τον Λ. Παπαδήμο στη χώρα μας(*).
Προχωρά, όπως φαίνεται, η διαδικασία μετεξέλιξης της Ευρώπης -που μέχρι πρότινος... γνωρίζαμε (με αρκετά κοινωνικά χαρακτηριστικά, αίσθηση αλληλεγγύης, πρόνοιας, λογικής απόκλισης μεταξύ πλούσιων - φτωχών κ.λπ.)- στη Νέα Ευρώπη, με κυρίαρχα γνωρίσματα τους «δεσμούς χρέους», την υφαρπαγή εθνικού πλούτου(**) και την ανάδειξη του ισχυρού κέντρου υπό τη σκέπη της Γερμανίας.


Γι' αυτήν τη… μετάλλαξη της Ευρώπης έχουν γραφτεί τόσα τις τελευταίες μέρες από ειδικούς και έγκριτους πολιτικούς αναλυτές και στοχαστές, το σίγουρο, δε, είναι πως θα γράφονται όλο και περισσότερα στη συνέχεια.


Εμείς θα σταθούμε στη γενεσιουργό ουσία αυτής της διαδικασίας, που ενισχύθηκε σταδιακά μέσω των χρηματοπιστωτικών εργαλείων. Μία λογική που αναδεικνύεται από τον Gustavo Piga ( www.gustavopiga.it ) στο τελευταίο έργο του «Τα παράγωγα και η διαχείριση του δημόσιου χρέους», όπου ο Ιταλός μελετητής οικονομολόγος εστιάζει περισσότερο στο παράδειγμα της χώρας του.


Η ιστορία ξεκινά στις αρχές του 1990, όταν μερικές χώρες, μεταξύ των οποίων ΚΑΙ η Ιταλία, χρησιμοποίησαν χρηματοπιστωτικά εργαλεία για να αποκρύψουν μέρος των χρεών τους από τις ευρωπαϊκές αρχές (και από τους λαούς τους) και να εξασφαλίσουν έτσι την ένταξή τους στο ευρώ.


Κατά συνέπεια, ΔΕΝ ήταν για τα πάντα λοιδορούμενη μόνο η Ελλάδα, αλλά και η Ιταλία, και όχι μόνο. Η ουσία είναι πως η Eurostat έκανε τα στραβά μάτια.


Για να θυμηθούμε ποιος ήταν υπουργός Οικονομικών εκείνη την περίοδο, ο οποίος έκανε τα δέοντα για την ιταλική οικονομία: ο Μάριο Ντράγκι. Και κατόπιν ανέλαβε για τα υπόλοιπα (γνωστά και στα καθ' ημάς ) η Goldman Sachs, όπου ο Ιταλός παράγοντας είχε υπηρετήσει ευδοκίμως ως αντιπρόεδρος και διευθύνων σύμβουλός της.


Και αναφερόμενοι στα… στραβά μάτια της Eurostat και στα διόλου ως διόλου τυχαία «μαγειρέματα» με το χρέος των κρατών, ας θυμηθούμε την περίπτωση της δικής μας ΕΛΣΤΑΤ - των καταγγελιών κατά του Ανδρέα Γεωργίου (προέδρου της υπηρεσίας).


Η υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ (σκανδαλάρα, κατά την εκτίμηση αρκετών) μας απασχόλησε τον Σεπτέμβριο - περίοδο όπου τα ΜΜΕ έβλεπαν… ραγδαίες εξελίξεις. Με τις αποκαλύψεις για τον πρόεδρό της -όταν ακόμη ήταν υπάλληλος του ΔΝΤ-, να ενημερώνει (με e-mail) τον Πολ Τόμσεν για την άμεση ανάγκη τροποποίησης του ιδρυτικού νόμου της αρχής.
Και αυτό όμως ξεχάστηκε, όπως και τόσα άλλα.
Για να έρθει η περίπτωση της Ιταλίας και οι εξαιρετικές επισημάνσεις του Gustavo Piga για να ξαναειπωθούν κάποια πράγματα με το όνομά τους.


Επιμένουμε σε αυτές τις αναφορές γιατί, εάν επιτευχθεί σε κεντρικό - πανευρωπαϊκό επίπεδο να αποδειχθεί και να στοιχειοθετηθεί ο δόλος για τις ενέργειες συγκεκριμένων κέντρων και προσώπων, τα κράτη θα μπορέσουν να ζητήσουν συντονισμένα από κοινού τη διαγραφή μέρους του χρέους τους ως ειδεχθούς.


Αυτό ήταν και το κεντρικό σύνθημα των διαδηλωτών, οι οποίοι περικύκλωσαν το Σαββατοκύριακο το κτίριο της ECB στη Φρανκφούρτη. Ανακατανείματε τον πλούτο, ήταν το κύριο σύνθημα της ογκώδους συγκέντρωσης (Reichtum Umverteilen - bewegung.taz.de και σε αγγλόφωνη έκδοση).


(*) Το πλέον κατατοπιστικό άρθρο -κατά τη γνώμη μας- δημοσιεύθηκε με τον εύγλωττο τίτλο… Ο μάνατζερ της κυβερνώσας ελίτ (από την Αριστέα Μπουγάτσου στις 11/11).

(**) Αν ανατρέξουμε λίγο νωρίτερα, στον Αύγουστο, θα θυμηθούμε τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομίας της Γερμανίας Philipp Roesler, για δημιουργία ενός «συμβουλίου σταθερότητας», που θα έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει κυρώσεις σε χώρες που δεν διαχειρίζονται σωστά τα οικονομικά τους.
Οι Γερμανοί φαίνονται έτοιμοι να ζητήσουν από τις χώρες που βρίσκονται σε κρίση, όπως η ΙΤΑΛΙΑ και η Ισπανία, να ανοίξουν τα αποθέματά τους σε χρυσό!
Αλλά και του αναπληρωτή προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας των Φιλελεύθερων Michael Fuchs (στους γερμανικούς F.T.) πως «οι χώρες με ελλείμματα θα πρέπει να τακτοποιήσουν τα δημοσιονομικά τους, με ιδιωτικοποιήσεις και ρευστοποίηση των αποθεμάτων τους σε χρυσό. Παράλληλα, ο ειδικός επί των δημοσιονομικών του ίδιου κόμματος Frank Schäffler προσθέτει:
«Οι υπερχρεωμένες χώρες πρέπει να προχωρήσουν σε πώληση χρυσού καθώς και στην κατάθεση των αποθεμάτων τους σε χρυσό ως εγγυήσεις προς την ΕΚΤ. Αυτές οι χώρες θα έπρεπε να εκποιήσουν την περιουσία τους, πολύ πριν ζητήσουν βοήθεια από τους άλλους».


Όποιος νομίζει πως όλα αυτά ήταν (και είναι) μεμονωμένα περιστατικά και σκόρπιες δηλώσεις πιθανότατα θα διαψευστεί. Όπως βλέπουμε (από σχετικό δημοσίευμα της Εξπρές στις 29/8/2011), σύμφωνα με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Χρυσού (WGC) oι χώρες με τα μεγαλύτερα αποθέματα είναι οι εξής:


ΗΠΑ: 8.965,6 t.
Γερμανία: 3.747,9 t.
ΔΝΤ: 3.101 t.
ΙΤΑΛΙΑ 2.701,9 t.
Γαλλία: 2.683,8 t.
Κίνα: 1.161 t.
Ελβετία: 1.146 t.
Ρωσία: 915 t.
Ιαπωνία: 843 t.
Ολλανδία: 674,9 t.
Ινδία: 614,6 t.
ΕΚΤ: 553 t.
Ταϊβάν: 466,8 t.
Πορτογαλία: 421,5 t.
Bενεζουέλα: 403,1 t.

Μ.Γελαντάλις