Πόσο κινδυνεύουν η οικονομία και η κοινωνία μας;
Αν πιστεύουμε ότι τα 8 δισ. ευρώ της 6ης δόσης είναι απαραίτητα για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις του επόμενου μήνα, αν πιστεύουμε ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από τη δεύτερη συμφωνία, αξίας 130 δισ. ευρώ, τότε πρέπει να ανησυχούμε για το σημερινό αδιέξοδο..
Οσο πλησιάζει η μέρα που η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει και εντείνεται ο πόλεμος νεύρων ανάμεσα στους Ευρωπαίους εταίρους μας και τον Αντώνη Σαμαρά, σκέφτομαι τον Εβραίο βασιλιά Σολομώντα.
Ολοι γνωρίζουμε το... αποκορύφωμα της θεόπεμπτης σοφίας του, όταν απεφάνθη ότι η μητέρα ενός βρέφους ήταν αυτή που δέχθηκε να το πάρει η αντίδικος, η οποία εψεύδετο ότι ήταν δικό της – τη στιγμή που ο βασιλιάς ετοιμαζόταν να κόψει το παιδί στα δύο ώστε να μοιραστεί δίκαια. Η αληθινή μάνα δεν άντεξε στην ιδέα της σφαγής του σπλάχνου της, ενώ για την άλλη το θέμα ήταν αδιάφορο – αρκεί να πετύχαινε αυτό που ήθελε.
Στη δική μας περίπτωση, ο Σολομών είναι η τρόικα, η οποία κρατάει το σπαθί και το μωρό (δηλαδή τα χρήματα που –αν η Ελλάδα είναι το μωρό– θα την κρατήσουν στη ζωή). Ποια, όμως, είναι η μάνα και ποια αυτή που θέλει να κάνει το παιδί δικό της, αλλά δεν τη νοιάζει αν πεθάνει; Από τη μία πλευρά είναι οι πολιτικές δυνάμεις που δεν έχουν πρόβλημα να υπογράψουν συμφωνία με την τρόικα, από την άλλη είναι η Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά, η οποία έχει αναγάγει το θέμα σε ζήτημα εθνικής ταπείνωσης και υποταγής.
Πόσο κινδυνεύουν η οικονομία και η κοινωνία μας; Αν πιστεύουμε ότι τα 8 δισ. ευρώ της 6ης δόσης είναι απαραίτητα για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις του επόμενου μήνα, αν πιστεύουμε ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από τη δεύτερη συμφωνία, αξίας 130 δισ. ευρώ, τότε πρέπει να ανησυχούμε για το σημερινό αδιέξοδο.
Αν, όμως, πιστεύουμε ότι δεν χρειαζόμαστε αυτά τα χρήματα, ότι θα τα καταφέρουμε μόνοι μας ενώ είμαστε αποκλεισμένοι από νέα δανεικά, αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να διαχειριστούμε στάση πληρωμών, την έξοδο από το ευρώ και την έλλειψη εισαγωγών, τότε δεν υπάρχει λόγος να σκύψουμε το κεφάλι στους Ευρωπαίους. Τότε καλώς θα αποκαλούμε προσκυνημένους όσους ισχυρίζονται ότι το θέμα της υπογραφής είναι έλασσον μπροστά στην ανάγκη να κρατηθεί η χώρα στη ζωή.
Γιατί επιμένουν τόσο οι Ευρωπαίοι στην «ταπείνωσή» μας; Ισως επειδή για τους εταίρους μας δεν νοείται συμφωνία χωρίς υπογραφές. Αν αυτό αποτελεί πολιτισμικό διχασμό, εμείς θα υποφέρουμε από τις επιπτώσεις του, όχι αυτοί.
Αν πιστεύουμε ότι οι Ευρωπαίοι μπλοφάρουν, ότι τελικά θα δώσουν τα λεφτά χωρίς υπογραφές, τότε τους προσδίδουμε μεγαλύτερη φιλευσπλαχνία απ’ ό,τι είμαστε διατεθειμένοι να δείξουμε εμείς. Περιμένουμε από αυτούς να «ρίξουν τα μούτρα τους» για να ζήσει η ελληνική οικονομία.
Σε αυτήν την περίπτωση, ποιοι θα έχουν σώσει την Ελλάδα: αυτοί που λύγισαν, που ενέδωσαν ή αυτοί που έβαλαν την υπερηφάνειά τους πάνω απ’ όλα;
Ν.Κωσταντάρας
