Επιτέλους ας τελειώνει αυτό το άθλιο επαναλαμβανόμενο φορομπηχτικό τερατούργημα, που δεν αντανακλά παρά την ανικανότητα των πολιτικών να βάλουν τάξη στο Δημόσιο και στα δημόσια οικονομικά.
Στην εφορία η Ελλάδα αναστενάζει.
Οργισμένοι οι Ελληνες για τους άδικους φόρους που πληρώνουν αυτές τις μέρες, εκτοξεύουν κατάρες και αναθέματα κατά του άθλιου, αναποτελεσματικού και... φορομπηχτικού κράτους. Θυμωμένοι επιτίθενται φραστικά κατά του πολιτικού συστήματος, το οποίο με τις αποφάσεις του τιμωρεί δικαίους και απαλλάσσει αδίκους. Και ο θυμός φούσκωσε όταν έγινε γνωστή η παραίτηση των εισαγγελέων Πεπόνη και Μουζακίτη, αφού η πασίγνωστη ελληνική καχυποψία οδήγησε τη σκέψη σε άλλες ατραπούς.
Εντάξει, να κάνουμε όλοι θυσίες για την πατρίδα, αλλά όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι οι πολίτες και πολύ περισσότερο οι πολιτικοί. Αλλά επιτέλους ας τελειώνει αυτό το άθλιο επαναλαμβανόμενο φορομπηχτικό τερατούργημα, που δεν αντανακλά παρά την ανικανότητα των πολιτικών να βάλουν τάξη στο Δημόσιο και στα δημόσια οικονομικά.
Γιατί ενώ οι πολίτες πληρώνουν από το υστέρημά τους, δεν απολαμβάνουν τίποτα από το Λεβιάθαν. Τα χρήματα πέφτουν σε απύθμενο πηγάδι. Κι αυτό είναι το τεράστιο πρόβλημα. Γιατί την ώρα που οι πολίτες πληρώνουν φόρους επί φόρων, εισφορές επί εισφορών, χαράτσια επί χαρατσίων, κυκλοφορούν σε επικίνδυνες εθνικές οδούς, στους δρόμους των πόλεων η ανασφάλεια κάνει λίμιτ απ, η εγκληματικότητα σπάει όλα τα ρεκόρ, η κοινωνική προστασία συρρικνώνεται, η παιδεία παραπαίει, οι παροχές υπηρεσιών από το κράτος προς τον πολίτη υποβαθμίζονται ή καταργούνται...
Και κάθε πολίτης αναρωτιέται: αλήθεια γιατί να πληρώνω το Δημόσιο; Για να σπαταλά τον ιδρώτα μου, για να μην παρέχει σχεδόν καμία υπηρεσία και να εξυπηρετεί συμφέροντα κομμάτων και πολιτικών; Αλήθεια γιατί;
του Θανάση Λυρτσογιάννη
