Πέραν της νοσηρής υπόθεσης της «τιμωρίας» της Ελλάδας από τους κοινοτικούς της εταίρους, μέσω των υψηλών επιτοκίων που προέβλεπε το αρχικό μνημόνιοκαι του ιδιαίτερα σύντομου χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ,
καθώς και των αστοχιών που είχαν οι αρχικές εκτιμήσεις της τρόικας για την πορεία της οικονομίας,
η συμφωνία που σύναψε η χώρα μας με το ΔΝΤ, την Ε.Ε. και την ΕΚΤ συμπεριελάμβανε ένα κορυφαίο λάθος:
Εμπιστευόταν την υλοποίηση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και μεταρρυθμίσεων στα χέρια Ελλήνων πολιτικών.
Με άλλα λόγια, των ανθρώπων που δημιούργησαν αυτήν την κρίση.
Πώς ήταν, άραγε, δυνατόν να επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις της για την πορεία της οικονομίας;
Αυτοί έλεγαν δημοσιονομική προσαρμογή, ήτοι μείωση των δαπανών, και οι δικοί μας καταλάβαιναν ριζικό περιορισμό του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, εσωτερική στάση πληρωμών προς προμηθευτές και οριζόντια μαχαίρια σε μισθούς και συντάξεις.
Αυτοί έλεγαν «δεν πιάνετε τους στόχους με τα μέτρα αυτά» και μας τάραζαν οι δικοί μας στους φόρους.
Τους μιλούσαν για αποκρατικοποιήσεις και κώφευαν.
Τους έκαναν λόγο για μεταρρυθμίσεις και οι δικοί μας προσπαθούσαν να τους γελάσουν τους… κουτόφραγκους, προωθώντας ημίμετρα.
Δυόμισι χρόνια μετά, με δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξης του 10% και χρέος σαφώς υψηλότερο εκείνου που είχαμε όταν οι αγορές μας έκλεισαν την πόρτα, οι πολίτες αυτής της χώρας όχι μόνο υποφέρουν τα δεινά της βαθιάς ύφεσης και της ανεργίας, αλλά είναι πλησιέστερα παρά ποτέ στην κόλαση της χρεοκοπίας, εξαιτίας αυτού του αρχικού λάθους.
Μακάρι το PSI να «βγει» και μακάρι η κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο που ανέλαβε, ώστε να «σώσει» τη χώρα.
Όμως, όλα δείχνουν, δυστυχώς, ότι δεν θα κυλήσουν έτσι τα πράγματα.
Από την πρώτη στιγμή που σχηματίστηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου τα δύο κόμματα «εξουσίας», τα οποία μόνο κατ’ όνομα τη στηρίζουν, αποδύθηκαν σε μια ατέρμονα φιλολογία σχετικά με τη διάρκεια της θητείας της και στον βαθμό στον οποίο, όντως, θα στηρίξουν το έργο της.
Σήμερα, ο άνθρωπος, ενδεχομένως ο μόνος που ακόμη μπορεί να ατενίζει ισότιμα τους κοινοτικούς μας εταίρους και να μη βαρύνεται από το στίγμα της αναξιοπιστίας, αναγκάζεται να καθίσει ξανά στο τραπέζι των «διαπραγματεύσεων» με τους πολιτικούς αρχηγούς, ώστε να δει αν θα τον αφήσουν ή όχι να κάνει τη δουλειά που ανέλαβε.
Με άλλα λόγια, έπειτα από δύο χρόνια τραγικής διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, που είχε ως αποτέλεσμα την κορύφωση της ύφεσης και της ανεργίας, τον πλήρη εκτροχιασμό του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και τη διεθνή διαπόμπευση της Ελλάδας με την υπόθεση του δημοψηφίσματος, η κυβέρνηση που συγκροτήθηκε ως ύστατη ελπίδα διάσωσης από τη χρεοκοπία κινδυνεύει να ναυαγήσει εξαιτίας της άρνησης της Ν.Δ. να συναινέσει στη μείωση των επικουρικών συντάξεων.
Σύμφωνοι, φίλτατε Αντώνη. Δίκιο έχεις που διαφωνείς με τη μείωση των συντάξεων και ουδείς αντιλέγει. Πες μας, όμως, τα λεφτά από πού θα βρεθούν για να πληρωθούν αυτές οι επικουρικές;
Ακόμη και εάν υποθέσουμε ότι αυτές όντως αναλογούν στο ύψος των εισφορών που κατέβαλαν οι δικαιούχοι στη διάρκεια του εργασιακού τους βίου, κάτι που όπως όλοι γνωρίζουμε δεν ισχύει πάντα, πού θα βρεθούν τα χρήματα για να καταβληθούν;
Το μέτρο με το ισοδύναμο δημοσιονομικό αποτέλεσμα που προτείνεις για την αναπλήρωση αυτών των κονδυλίων ποιο είναι; Εσύ τι έχεις να προτείνεις;
«Λεφτά υπάρχουν», μας έλεγε ο προηγούμενος, για να πάρει την «καρέκλα»….
Εσύ λες «μην τα κόβετε τα λεφτά» για τον ίδιο λόγο;
Έτσι, όμως, πολύ σύντομα, εκτός από λεφτά δεν θα υπάρχει ούτε καν καρέκλα σε αυτόν τον τόπο…
Ν.Γ.Δρόσος
