Αυτό που ζει σήμερα η Ευρώπη υπερβαίνει κάθε φαντασία, όχι μόνο τη λογική.
Eνας οίκος αξιολόγησης, μια ιδιωτική επιχείρηση να υποδεικνύει σε εκλεγμένους ηγέτες το τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουν.
Eνας οίκος αξιολόγησης, μια ιδιωτική επιχείρηση να υποδεικνύει σε εκλεγμένους ηγέτες το τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουν.
Κι αν δεν το κάνουν, να απειλεί ολόκληρους λαούς με ανεργία, φτώχεια, ακόμα και πείνα...
Τι να κάνει κανείς; Να χαρεί που ένας οίκος αξιολόγησης κουνάει απειλητικά το δάχτυλο σε δύο από τα πλέον ισχυρά κράτη του πλανήτη, που κι αυτά κουνούν απειλητικά το δάχτυλό τους στους Ευρωπαίους εταίρους τους;
Ή να..χαρεί που τώρα πια όχι μόνο η μικρή Ελλάδα, αλλά ολόκληρο του ευρωπαϊκό οικοδόμημα κουνιέται συθέμελα ανάλογα με τις ορέξεις των «αγορών» – ενός αόρατου τελικά εχθρού, που ούτε οι «μεγάλοι» της Ευρώπης φαίνονται ικανοί να αντιμετωπίσουν;
Εδώ όπου έχουν οδηγηθεί τα πράγματα, ουδείς μπορεί να χαίρεται. Διότι αυτό που αρχίζει πλέον να γίνεται αντιληπτό σε ολοένα και περισσότερους Ευρωπαίους πολίτες είναι η επιβολή των «αγορών» έναντι της πολιτικής – η ολιγαρχία ορισμένων τραπεζών, ορισμένων ισχυρών funds, έναντι της δημοκρατίας των λαών.
Είναι η συνειδητοποίηση της επαπειλούμενης κατάλυσης της δημοκρατίας που απαγορεύει τη μνησικακία – ακόμα και σε όσους αλαζονικά και αυθαίρετα κατηγορούσαν συλλήβδην τους Eλληνες ως «τεμπέληδες» και «απείθαρχους»...
Η συνειδητοποίηση ότι οι πολίτες της προηγμένης και αναπτυγμένης Ευρώπης δεν ορίζουν πια τις τύχες τους – καθώς γι' αυτές την αποφασίζουν κάποιοι άλλοι σε κλειστά κλαμπ, πίσω από απροσπέλαστες πόρτες.
Αυτό που ζει σήμερα η Ευρώπη υπερβαίνει κάθε φαντασία, όχι μόνο τη λογική.
Eνας οίκος αξιολόγησης, μια ιδιωτική επιχείρηση να υποδεικνύει σε εκλεγμένους ηγέτες το τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουν. Κι αν δεν το κάνουν, να απειλεί ολόκληρους λαούς με ανεργία, φτώχεια, ακόμα και πείνα. Μια ιδιωτική επιχείρηση, ακριβέστερα ένας μικρός αριθμός ιδιωτικών επιχειρήσεων, να εμφανίζεται πιο ισχυρή από οργανωμένα κράτη, από ολόκληρες κοινωνίες.
Τι να σκεφτεί λοιπόν κανείς; Oτι η πηγή του «κακού» είναι το DNA του γερμανικού επεκτατισμού;
Ή ακόμα και η διαχρονική ροπή των κατά τα άλλα αυτάρεσκων Γάλλων να φοβούνται και να υποκλίνονται στις επιθετικές διαθέσεις του γείτονά τους; Θα μπορούσε.
Oμως η κατάσταση είναι μάλλον πιο σοβαρή. Ακόμα κι αυτός ο γαλλο-γερμανικός... αυτισμός στην αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία δείχνει μάλλον παρωχημένος και ανεπαρκής να επιλύσει το πρόβλημα.
Θα φανεί το επόμενο διάστημα όταν και αυτή η... κατά τα άλλα «ανοιχτή σε όλους» (σύμφωνα με τον Νικολά Σαρκοζί) πρόταση προς τους εταίρους υπερψηφιστεί κακήν κακώς από τους υπολοίπους.
Oταν δηλαδή οι Ευρωπαίοι θα συνειδητοποιήσουν πως οι περικοπές, η λιτότητα, οι... πλεονασματικοί προϋπολογισμοί και όλα όσα συνοδεύουν το γαλλογερμανικό σχέδιο δεν θα αρκούν να τιθασεύσουν το θηρίο των «αγορών».
Και πως ακόμα κι αν τελικά το πετύχουν, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν ένα άλλο θηρίο: την οργή και την αγανάκτηση των ευρωπαϊκών λαών...
Π.Κ. Μαυρίδης
Εδώ όπου έχουν οδηγηθεί τα πράγματα, ουδείς μπορεί να χαίρεται. Διότι αυτό που αρχίζει πλέον να γίνεται αντιληπτό σε ολοένα και περισσότερους Ευρωπαίους πολίτες είναι η επιβολή των «αγορών» έναντι της πολιτικής – η ολιγαρχία ορισμένων τραπεζών, ορισμένων ισχυρών funds, έναντι της δημοκρατίας των λαών.
Είναι η συνειδητοποίηση της επαπειλούμενης κατάλυσης της δημοκρατίας που απαγορεύει τη μνησικακία – ακόμα και σε όσους αλαζονικά και αυθαίρετα κατηγορούσαν συλλήβδην τους Eλληνες ως «τεμπέληδες» και «απείθαρχους»...
Η συνειδητοποίηση ότι οι πολίτες της προηγμένης και αναπτυγμένης Ευρώπης δεν ορίζουν πια τις τύχες τους – καθώς γι' αυτές την αποφασίζουν κάποιοι άλλοι σε κλειστά κλαμπ, πίσω από απροσπέλαστες πόρτες.
Αυτό που ζει σήμερα η Ευρώπη υπερβαίνει κάθε φαντασία, όχι μόνο τη λογική.
Eνας οίκος αξιολόγησης, μια ιδιωτική επιχείρηση να υποδεικνύει σε εκλεγμένους ηγέτες το τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουν. Κι αν δεν το κάνουν, να απειλεί ολόκληρους λαούς με ανεργία, φτώχεια, ακόμα και πείνα. Μια ιδιωτική επιχείρηση, ακριβέστερα ένας μικρός αριθμός ιδιωτικών επιχειρήσεων, να εμφανίζεται πιο ισχυρή από οργανωμένα κράτη, από ολόκληρες κοινωνίες.
Τι να σκεφτεί λοιπόν κανείς; Oτι η πηγή του «κακού» είναι το DNA του γερμανικού επεκτατισμού;
Ή ακόμα και η διαχρονική ροπή των κατά τα άλλα αυτάρεσκων Γάλλων να φοβούνται και να υποκλίνονται στις επιθετικές διαθέσεις του γείτονά τους; Θα μπορούσε.
Oμως η κατάσταση είναι μάλλον πιο σοβαρή. Ακόμα κι αυτός ο γαλλο-γερμανικός... αυτισμός στην αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία δείχνει μάλλον παρωχημένος και ανεπαρκής να επιλύσει το πρόβλημα.
Θα φανεί το επόμενο διάστημα όταν και αυτή η... κατά τα άλλα «ανοιχτή σε όλους» (σύμφωνα με τον Νικολά Σαρκοζί) πρόταση προς τους εταίρους υπερψηφιστεί κακήν κακώς από τους υπολοίπους.
Oταν δηλαδή οι Ευρωπαίοι θα συνειδητοποιήσουν πως οι περικοπές, η λιτότητα, οι... πλεονασματικοί προϋπολογισμοί και όλα όσα συνοδεύουν το γαλλογερμανικό σχέδιο δεν θα αρκούν να τιθασεύσουν το θηρίο των «αγορών».
Και πως ακόμα κι αν τελικά το πετύχουν, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν ένα άλλο θηρίο: την οργή και την αγανάκτηση των ευρωπαϊκών λαών...
Π.Κ. Μαυρίδης
