Στην πράξη φαίνεται να έχει πιστέψει ότι έχουμε διασωθεί, εκτός ίσως από τον υπουργό Οικονομικών, ο οποίος μπορεί να ασχοληθεί τώρα απερίσπαστος με το πολιτικό του μέλλον...
Δεν γνωρίζουμε αν η θετική ψήφος της γερμανικής Βουλής για το ελληνικό πακέτο βοήθειας -έστω έπειτα από κορόνες κριτικής και «βαριά λόγια»- είναι μια ευκαιρία για πανηγυρισμούς. Ή πόσο περισσότερο πρέπει να χαρούμε τώρα σε σχέση με την... έγκριση της συμφωνίας από το Eurogroup πριν από λίγες ημέρες.
Στην πράξη, ωστόσο, ουδείς φαίνεται να έχει πιστέψει ότι έχουμε διασωθεί, εκτός ίσως από τον υπουργό Οικονομικών, ο οποίος μπορεί να ασχοληθεί τώρα απερίσπαστος με το πολιτικό του μέλλον.
Τη διάσωσή μας, όμως, δεν τη βλέπουν ούτε οι αγορές, προς χάριν των οποίων γίνεται το μεγαλύτερο μέρος της προσπάθειάς μας, ούτε οι αναλυτές, οι οποίοι «χύνουν πολύ μελάνι» για να εξηγήσουν διεθνώς πόσο κοντά στη χρεοκοπία παραμένουμε, ούτε οι εταίροι μας, οι πολιτικοί ηγέτες των οποίων δεν χάνουν ευκαιρία να τονίσουν ότι ελάχιστα πιστεύουν στην εγχώρια ικανότητα να ανταποκριθεί στις περιστάσεις και να βγάλει τη χώρα από τη στενωπό, προσπαθώντας να δείξουν ότι κινδυνεύουν όσο γίνεται λιγότερο από την ενδεχόμενη ελληνική έκρηξη.
Πολύ περισσότερο δεν δείχνουν να αισθάνονται ότι έχουν διασωθεί οι πολίτες αυτής της χώρας, οι οποίοι απλώς προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τα δεινά που φέρνει η νέα συμφωνία στήριξης, ενώ δεν έχουν ακόμη καταφέρει να μάθουν να ζουν με τις πληγές που άνοιξε η διαχείριση της παλαιότερης συμφωνίας από το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Ναι, είναι αλήθεια ότι το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού το χάσαμε, όταν δανειζόμαστε επί σειρά ετών πολύ περισσότερα από όσα μπορούσαμε να αποπληρώσουμε και χωρίς να δίνουμε καμιά σημασία στο πού ξοδεύονταν τα δανεικά που έμπαιναν στη χώρα. Βόλευε αυτή η κατάσταση και τους πολιτικούς που συντηρούσαν ένα κράτος στα μέτρα τους και όλους όσοι καθόμαστε επάνω σε μια «φούσκα», αδιαφορώντας για το πότε θα σκάσει.
Ομως, τώρα, η κατάσταση είναι δεδομένη. Και αυτό που εύκολα διαπιστώνεται είναι ότι οι σοβαρές προτάσεις για τη λύση του προβλήματος απουσιάζουν. Κάποιοι προτείνουν να αλλάξουμε τις παραμέτρους του προβλήματος για να το κάνουμε πιο εύκολο, ενώ κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να αλλάξουμε το ίδιο το... πρόβλημα για να το προσαρμόσουμε σε λύσεις που είναι έτοιμες.
Κανείς δεν προτείνει αντιμετώπιση του προβλήματος όπως ακριβώς είναι και με πραγματική προσέγγιση. Ισως για αυτό οι αναφορές περί «σωτηρίας, την οποία έχουμε ήδη κατοχυρώσει», ελάχιστους οπαδούς διαθέτουν.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ
