Ρυθμίσεις χωρίς κοινή λογική..

Όταν από τις πολιτικές αποφάσεις λείπει η κοινή λογική, είναι βέβαιο ότι αυτές όχι μόνο θα αποτύχουν, αλλά θα προκαλέσουν και την αγανάκτηση των πολιτών.

Το τελευταίο παράδειγμα είναι η περίφημη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών με την οποία εξομοιώνονται οι πάντες:
Το Κράτος επιφυλάσσει την ίδια μεταχείριση στους νομοταγείς φορολογούμενους που έχουν δηλώσει εισόδημα, τζίρο, Φ.Π.Α. κ.ά., αλλά βρίσκονται σε πραγματική αδυναμία εξόφλησης, με εκείνους που έχουν οφειλές λόγω προστίμων από διάφορες αιτίες. Για όλους ισχύουν οι ίδιοι κανόνες και οι ίδιες “ευκολίες πληρωμής”. Είτε χρωστάνε φόρο εισοδήματος, είτε πρόστιμο για λαθρεμπορία.

Για να μην αναφερθούμε βέβαια στους φοροφυγάδες, οι οποίοι δεν δηλώνουν τίποτα, ξεφεύγουν από τους ελέγχους και... επομένως δεν έχουν κάποια οφειλή στην εφορία για να ρυθμίσουν.

Με τον τρόπο αυτό, όμως, η αυστηρότητα εξαντλείται τελικά στους νομοταγείς φορολογούμενους. Αυτούς “βρίσκει” η εφορία, αυτούς ξεζουμίζει.

Με την τελευταία ρύθμιση ληξιπρόθεσμων οφειλών, μάλιστα, η τρόικα απαίτησε να μειωθούν τα ρυθμιζόμενα ποσά (όριο 10.000 ευρώ για φυσικά πρόσωπα, και 75.000 ευρώ για τις εταιρείες) αλλά και οι δόσεις (από 60 που ήταν αρχικά, σε 24). Οποιαδήποτε περαιτέρω διευκόλυνση θα εξετάζεται κατά περίπτωση. Επίσης, “απαγόρευσε” να γίνει άλλη ρύθμιση στο μέλλον.

Η κίνηση αυτή ήταν ενδεικτική της “τιμωρητικής” διάθεσης που έχει η τρόϊκα, καθώς φαίνεται ότι κινείται με την αντίληψη ότι η Ελλάδα είναι συνολικά μια “κοινωνία ενόχων”. Και δυστυχώς οι κυβερνώντες δεν έχουν καταφέρει να αλλάξουν την άποψη αυτή.

Ουδείς αμφιβάλλει ότι στη σημερινή συγκυρία το Κράτος θα πρέπει να εξαντλήσει τα περιθώρια για να εισπράξει όσο το δυνατόν περισσότερα έσοδα, ώστε να μειωθούν κατά το δυνατόν οι ανάγκες περικοπών σε μισθούς, συντάξεις ή επιβολής νέων φόρων.

Η ισοπεδωτική αντιμετώπιση όμως όλων των φορολογουμένων, των εντίμων μαζί με τους φοροφυγάδες και των εχόντων μαζί με τους μη έχοντες, στρεβλώνει τα πράγματα και δημιουργεί κίνητρα για φοροδιαφυγή και απόκρυψη εισοδημάτων.Στην ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και η υπερβολική εισπρακτική αυστηρότητα σε μια περίοδο που τα περισσότερα νοικοκυριά και επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσχέρειες.

Ασφαλώς, η αδυναμία της Πολιτείας να διαχωρίσει ανάμεσα σε ειλικρινείς και μη φορολογούμενους με βάση τα στοιχεία που δηλώνονται είναι η κυριότερη αιτία της “ισοπέδωσης” αυτής.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι τα “σπασμένα” θα πρέπει πάντα να τα πληρώνουν οι ειλικρινείς. Ούτε ότι εάν κάθε περίπτωση εξετάζεται ξεχωριστά θα καταστεί εφικτός ο εντοπισμός εκείνων που πραγματικά έχουν δυσκολίες πληρωμής. Γιατί και στην περίπτωση αυτή η “ανάλυση” θα γίνει με τα ίδια στοιχεία, ενώ η κατά περίπτωση εξέταση θα έχει και χαρακτηριστικά αυθαιρεσίας.


Μια λογική λύση θα ήταν να κλιμακωθούν οι “ευκολίες πληρωμής” με βάση ορισμένα κριτήρια, όπως για παράδειγμα::
⇒ Εάν η οφειλή προκύπτει από πρόστιμα για παράνομες πράξεις (φοροδιαφυγή, λαθεμπόριο) ή, αντίθετα, από καθυστέρηση καταβολής φόρων για συνηθισμένες δραστηριότητες (Φόροι εισοδήματος, μεταβιβάσεις κ.λπ.) οπότε η διευκόλυνση θα πρέπει να είναι μεγαλύτερη.
⇒ Εάν ο φορολογούμενος είναι μισθωτός ή συνταξιούχος, καθώς οι κατηγορίες αυτές αντικειμενικά έχουν λίγες δυνατότητες απόκρυψης εισοδημάτων, ή, ακόμα, αν είναι μικρομεσαίος ή νέος ελεύθερος επαγγελματίας, δεδομένου ότι είναι κυρίως οι νέοι άνθρωποι που έπεσαν στη θύελλα της κρίσης στην αρχή της καριέρας τους.

Είναι βέβαιο ότι εάν μερικοί λογικοί άνθρωποι με γνώση του θέματος και των μηχανισμών εξέταζαν το ζήτημα, θα κατέληγαν σε πολύ περισσότερες λογικές λύσεις, τις οποίες θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιήσει και ως επιχείρημα απέναντι στην ισοπεδωτική διάθεση των ανθρώπων της τρόικας