Ας είμαστε ειλικρινείς.Για την Ελλάδα δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Στο βάθος όλοι ξέρουμε ποιες ήταν οι ασθένειες και ότι πρέπει να καταπολεμηθούν. Απλώς εθελοτυφλούμε, ενίοτε σκεπτόμενοι το προσωπικό όφελος.
Όχι μόνο οι ηγεσίες, αλλά και οι περισσότεροι εξ ημών των πολιτών.
Γι' αυτό και είναι δύσκολο να δούμε εκλογικό αποτέλεσμα που θα αντέξει στον χρόνο και στις περιστάσεις...
Όχι μόνο οι ηγεσίες, αλλά και οι περισσότεροι εξ ημών των πολιτών.
Γι' αυτό και είναι δύσκολο να δούμε εκλογικό αποτέλεσμα που θα αντέξει στον χρόνο και στις περιστάσεις...
Δεν είναι πολλές οι μέρες που απομένουν μέχρι την εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου, μια αναμέτρηση που υποτίθεται ότι είναι πολύ κρίσιμη για το μέλλον της Ελλάδας.
Αναμφίβολα κάθε εκλογική διαδικασία έχει τη σημασία της, ωστόσο θεωρώ τις απόψεις περί κρισιμότητας μάλλον... υπερβολικές.
Σε παλαιότερο κείμενο είχα αποτολμήσει την πρόβλεψη ότι οι εκλογές της 6ης Μαΐου θα επαναλαμβάνονταν γρήγορα. Τούτη τη φορά εκτιμώ ότι θα προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά με αμφίβολη μακροβιότητα και αποτελεσματικότητα.
Αν πράγματι επιβεβαιωθεί αυτή η άποψη, θα οφείλεται κυρίως στο «κενό πραγματικότητας» στο οποίο εξακολουθεί να κινείται η πολιτική σκηνή αλλά και μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Και εξηγώ:
Τα προβλήματα της χώρας εκτυλίσσονται μέσα στο σκηνικό της διεθνούς κρίσης, της ανεπάρκειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και της διαμάχης των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων, με την κεϊνσιανή θεώρηση της πολιτικής οικονομίας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η αντιμετώπιση των προβλημάτων μας εξαρτάται κυρίως από τον ξένο παράγοντα και την οποιαδήποτε «βοήθειά» του. Στην περίπτωση της Ελλάδας, υπάρχουν σημαντικές διαφοροποιήσεις σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, οι οποίες σχετίζονται με τις «ασθένειες» που απέκτησαν ενδημικό χαρακτήρα στη χώρα μας:
Είναι γεγονός ότι τα υφιστάμενα μνημόνια αντικατοπτρίζουν την κρατούσα -ακόμη- «νεοφιλελεύθερη» άποψη. Όμως, είναι επίσης γεγονός ότι μια τόσο χρεωμένη και αποδιοργανωμένη χώρα όπως η δική μας δεν δύναται να ωθήσει την ανάπτυξη απλώς και μόνο μέσω ενίσχυσης των κρατικών δαπανών.
Είναι επίσης γεγονός ότι η αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού που συντελείται στην Ελλάδα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Δεν γίνεται όμως να αντιμετωπιστεί από ένα κράτος διεφθαρμένο, ανοργάνωτο και σπάταλο όπως αυτό που σήμερα διαθέτουμε.
Εν ολίγοις, όσο δεν θεραπεύονται από εμάς οι ενδημικές ασθένειες, όσο οι δομές και οι θεσμοί είναι σε τραγελαφική κατάσταση, δεν υπάρχει «σωστή» και «λάθος» λύση, κάτω από οποιοδήποτε οικονομικό και ιδεολογικό πρίσμα.
Όλες οι λύσεις θα είναι «λάθος» εξαιτίας του τρόπου και των συνθηκών εφαρμογής τους.
Παρ' όλα αυτά, τα κόμματα αποφεύγουν να κοιτάξουν κατά πρόσωπο τις ενδημικές «ασθένειες» που πρέπει επειγόντως να θεραπευτούν κι αναλώνονται σε δήθεν διλήμματα που έχουν σχέση με έναν και μόνο παράγοντα:
Τη διαπραγμάτευση του βελτιωμένου «αντιτίμου» που θα προσφέρει στους δανειστές η χώρα μας προκειμένου να συνεχιστεί η εξωτερική βοήθεια, ώστε να περάσει ακόμη ένα διάστημα, χωρίς πλήρη χρεοκοπία.
Στην ουσία, οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες ακολουθούν το κακό παράδειγμα που έδωσε και δίνει η Ευρώπη σε ό,τι αφορά την ευρύτερη ευρωπαϊκή κρίση. Ασχολούνται με τη χρονική μετάθεση του αναπόφευκτου κι όχι με τη συστηματική, οργανωμένη αντιμετώπισή του.
Στην περίπτωση της Ευρώπης, όμως, υπάρχουν δικαιολογίες. Πρόκειται για μια «ένωση» που πρακτικά δεν έγινε ποτέ, η οποία απέκτησε νόμισμα στηριγμένο αποκλειστικά στην πολιτική βούληση ορισμένων ηγεσιών κι όχι στους νόμους της οικονομίας. Μοιάζει δυστυχώς με ένα «πείραμα», που συνεχίζεται με μισή καρδιά!
Για την Ελλάδα, όμως, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Στο βάθος όλοι ξέρουμε ποιες ήταν οι ασθένειες και ότι πρέπει να καταπολεμηθούν. Απλώς εθελοτυφλούμε, ενίοτε σκεπτόμενοι το προσωπικό όφελος.
Όχι μόνο οι ηγεσίες, αλλά και οι περισσότεροι εξ ημών των πολιτών.
Γι' αυτό και είναι δύσκολο να δούμε εκλογικό αποτέλεσμα που θα αντέξει στον χρόνο και στις περιστάσεις...
Γ.Παπανικολάου
