Ο Φ. Ρέσλερ,ο Β.Σόιμπλε και η παρέα τους δεν διστάζουν με κάθε ευκαιρία να διατυμπανίζουν ότι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, δεν είναι ταμπού, αλλά πιθανότατα λύση στο πρόβλημα.
Η Ελλάδα είναι αλήθεια ότι δεν τηρεί τα συμφωνηθέντα με τους εταίρους της.
Το ίδιο όμως κάνει και η Γερμανία. Καθώς η κρίση βαθαίνει και οι σκελετοί βγαίνουν απ’ τα ντουλάπια, ολοένα και περισσότεροι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται ότι η κατάσταση είναι λίγο διαφορετική από ό,τι αρχικά είχε παρουσιαστεί. Πράγματι η Ελλάδα έχει... σοβαρό δημοσιονομικό πρόβλημα.
Φαίνεται όμως ότι αντίστοιχο πρόβλημα έχει και η Ισπανία. Μπορεί το δημόσιο χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ να είναι σημαντικά μικρότερο αλλά η χιονοστιβάδα αποκαλύψεων σχετικά με το «καμουφλάζ» του χρέους πίσω από cajas και περιφέρειες μπορεί να έχει μια διαφορετική «σούμα».
Ακόμη και η ίδια η Γερμανία έχει μπροστά της έναν εφιάλτη που ονομάζεται μόχλευση του τραπεζικού συστήματος. Η Deutsche Bank μπορεί να κατακεραυνώνει το νότο αλλά έτσι αποσπά την προσοχή από το πρόβλημα της υπερβολικής μόχλευσης που είναι σχεδόν πενταπλάσια από αντιστοίχου μεγέθους αμερικανικές τράπεζες.
Η Γερμανία έχει δίκιο σε ό,τι αφορά την τήρηση των συμφωνηθέντων από την Ελλάδα.
Εδώ και τέσσερα χρόνια, ονομάζουμε την κοροϊδία των δανειστών μας διαβούλευση ή κοινωνικό διάλογο και οι κυβερνήσεις που πέρασαν δεν έκαναν ουσιαστικά τίποτε.
Από την άλλη πλευρά όμως η ίδια η Γερμανία ήταν αυτή που πρώτη καταστρατήγησε το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας όταν είχε ανάγκη μια πιο χαλαρή πολιτική για να πετύχει την πολυπόθητη ανάπτυξη.
Επιπρόσθετα, η ευρωπαϊκή ένωση δεν βασίστηκε μόνο σε δημοσιονομικά σύμφωνα. Αλλά και σε μια συμφωνία αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών, που επί του παρόντος οι Γερμανοί δεν επιδεικνύουν. Όχι μόνο απέναντι στην Ελλάδα, αλλά απέναντι και στην Ισπανία, ακόμη και απέναντι σε φτωχότερους ομοεθνείς τους. Το παράδειγμα του κρατιδίου της Βαυαρίας που ζήτησε με προσφυγή σε δικαστήριο να μην χρηματοδοτούνται τα φτωχότερα κρατίδια της ομοσπονδίας, είναι ενδεικτικό.
Αυτό που είναι φανερό μετά από τουλάχιστον 4 χρόνια ευρωπαϊκής κρίσης είναι ίδιο με ό,τι συμπεράναμε στην αρχή. Βορράς και Νότος έχουν διαφορετικές ανάγκες και επιδιώξεις.
Αν όμως ο νότος κάνει απέλπιδες προσπάθειες λιτότητας (που επιτείνουν την ύφεση), ο βορράς εμμένει στη σκληρή στάση του. Δεν κάνει ούτε ένα βήμα πίσω.
Με τον τρόπο αυτό και καθώς η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτική, μοιραία θα οδηγηθούμε σε χαλάρωση ή ακόμη και διάλυση της ένωσης.
Δεν έχει σημασία βεβαίως ποιος θα φταίει για κάτι τέτοιο.
Σημασία έχει ποιος θα ζημιωθεί και η απάντηση είναι όλοι.
Ο νότος θα φτωχύνει σημαντικά αλλά και η ίδια η Γερμανία θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα της υπερθέρμανσης της οικονομίας της και του (νέου;) σκληρού νομίσματός της, όπως και αν λέγεται αυτό. Ισχυροί τριγμοί θα υπάρξουν και στην παγκόσμια οικονομία και αυτό εξηγεί το ενδιαφέρον των Αμερικανών (αλλά και άλλων ισχυρών του πλανήτη) σχετικά με την έκβαση του θέματος.
Αυτό το παγκόσμιο ενδιαφέρον είναι που δίνει ελπίδες για λύση στο πρόβλημα με αμοιβαίες υποχωρήσεις των... «εταίρων» και κάνει τους πάντες να πιστεύουν ότι δεν θα διαλυθεί μια προσπάθεια που κρατά περισσότερο από μισό αιώνα για να προασπίσει κάποια χώρα τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά της.
Σταμάτης Ζαχαρός
