Η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα καλπάζει, με τους ανέργους εκεί να πλησιάζουν το 1.150.000, όταν οι άνεργοι από το δημόσιο τομέα είναι... 0! (μηδέν)
και οι κυβερνητικές συνιστώσες επιμένουν ότι θα παραμείνουν στο μηδέν, αδιαφορώντας για την άμεση συσχέτιση μεταξύ των δύο μεγεθών...
Μεγάλη απογοήτευση έχει προκαλέσει σε όλους τους εχέφρονες πολίτες η ακραία και ουτοπική θέση που λαμβάνει επισήμως η ελληνική σοσιαλδημοκρατία στο θέμα των απολύσεων στο δημόσιο τομέα. Ευάγγελος Βενιζέλος και Φώτης Κουβέλης επιμένουν στο «καμία απόλυση» σαν να μη γνωρίζουν όσα συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα.
Προεκλογικοί διορισμοί, προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ, “από το παράθυρο”, μονιμοποιήσεις συμβασιούχων χωρίς αξιολογικά... κριτήρια κ.λπ. αύξησαν διαχρονικά τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα με τρόπο ανορθολογικό, δημιουργώντας υπεράριθμους, αργόμισθους και απασχολούμενους χωρίς αντικείμενο.
Είναι λυπηρό οι πολιτικοί που εμφανίζονται να φιλοδοξούν να θέσουν τέλος στις παλαιοκομματικές μεθόδους του παρελθόντος, που οδήγησαν την Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, να εθελοτυφλούν απροκάλυπτα.
Και απογοητευτικό να ευθυγραμμίζονται με τις λαϊκιστικές θέσεις που διατυπώνει η Αριστερά της διαμαρτυρίας, από την οποία αποκόπηκαν, επιθυμούν να διαφοροποιηθούν και ενίοτε καταγγέλλουν για ανευθυνότητα.
Είναι δυνατόν να μη γίνει καμία απόλυση στον δημόσιο τομέα και το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής να ολοκληρωθεί “αναίμακτα” και με επιτυχία;
Όχι, βέβαια!
Η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα καλπάζει, με τους ανέργους εκεί να πλησιάζουν το 1.150.000, όταν οι άνεργοι από το δημόσιο τομέα είναι... μηδέν και οι κυβερνητικές συνιστώσες επιμένουν ότι θα παραμείνουν στο μηδέν, αδιαφορώντας για την άμεση συσχέτιση μεταξύ των δύο μεγεθών...
Όλοι ξέρουν ότι η ύφεση βάθυνε πέρα από κάθε πρόβλεψη την τελευταία διετία επειδή οι κυβερνώντες, μη θέλοντας να επωμιστούν το πολιτικό κόστος της μείωσης των πρωτογενών δημοσίων δαπανών, ακρωτηρίασαν το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και υπερφορολόγησαν τον ιδιωτικό τομέα (σε συνθήκες μειούμενης ζήτησης, όπου τα κέρδη των επιχειρήσεων είχαν μετατραπεί σε ζημίες) για να συνεχίσουν τη χρηματοδότηση όσων σιτίζονταν για χρόνια από τον κρατικό κορβανά. Το αποτέλεσμα το είδαμε και το ζούμε. Δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν και κλείνουν προσθέτοντας εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους στον μακρύ κατάλογο του ΟΑΕΔ, ώστε να χρηματοδοτηθεί και ο τελευταίος αργόμισθος του Δημοσίου. Και ο παραλογισμός φτάνει στο αποκορύφωμά του με το εγχώριο πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο να ρίχνει την ευθύνη στο μνημόνιο και όχι στον τρόπο που αυτό εφαρμόστηκε...
Ο σχηματισμός της τρικομματικής κυβέρνησης μάς γέμισε ελπίδες ότι οι αναγκαίες ριζοσπαστικές παρεμβάσεις για τη μείωση των απασχολουμένων στο Δημόσιο θα προχωρήσουν χωρίς δισταγμούς, δεδομένου ότι το περιώνυμο πολιτικό κόστος θα επιμεριζόταν δυνητικά στις κομματικές συνιστώσες. Οι ελπίδες έχουν ήδη διαψευστεί. Όλοι “βγάζουν την ουρά τους απ'Α έξω” αναζητώντας μαγικές λύσεις για να διατηρήσουν την προηγούμενη “δανεική” κατάσταση και την ανεργία του δημόσιου τομέα στο μηδέν...
Η ελληνική κοινωνία, όμως, έχει ωριμάσει.
Αντιλαμβάνεται πλήρως ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να ολοκληρωθεί χωρίς θυσίες η δημοσιονομική προσαρμογή και ότι το μείζον είναι πλέον στο πώς αυτές θα επιμεριστούν.
Έτσι, είναι έτοιμη να υποστηρίξει τις πολιτικές εκείνες που θα είναι σαφές ότι στοχεύουν να κατανείμουν δίκαια τις θυσίες.
Η κυβέρνηση έχει την ηθική υποχρέωση να απογράψει άμεσα όλους όσοι διορίστηκαν στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα εκτός ΑΣΕΠ, μετά την ένταξή μας στην ΟΝΕ (2001), και, αφού αδυνατεί να πάρει μόνη της την πρωτοβουλία τώρα, φοβούμενη το πολιτικό κόστος, οι ελπίδες να εναποτεθούν στην ώριμη κοινωνία που θα ενθαρρύνει τότε την εφαρμογή των σωστών και δίκαιων πολιτικών...
Στέλιος Κοντέας
