Όταν ο Γιούνκερ λέει ότι «αυτή είναι η τελευταία σας ευκαιρία», τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουν οι Έλληνες βουλευτές και συνεχίζουν αμέριμνοι να προσλαμβάνουν συγγενείς και φίλους στη Βουλή ή αλλού;
Όταν ο Γιούνκερ λέει ότι «αυτή είναι η τελευταία σας ευκαιρία», τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουν οι Έλληνες βουλευτές;
Όταν σχεδόν ο ένας στους τέσσερις είναι χωρίς δουλειά και η ανεργία χτυπάει πάνω από 50% στους νέους, τι είναι αυτό που δεν αντιλαμβάνονται;
Όταν οι κάθε λογής επιχειρήσεις, από το... μαγαζάκι της γωνίας έως τις παραδοσιακές βιομηχανίες, κλείνουν η μία μετά την άλλη, τι είναι αυτό που δυσκολεύονται να κατανοήσουν;
Όταν το ΑΕΠ της χώρας έχει φάει μια βουτιά της τάξης του 20% και εξακολουθεί να κατρακυλάει δίχως να υπάρχει ούτε ένα πετραδάκι μπροστά του για να το εμποδίσει, βυθίζοντας τη χώρα στην ύφεση και τους πολίτες στην ανέχεια, τι ακριβώς δεν μπορούν να αντιληφθούν;
Διότι μόνον εάν έχεις τα μάτια σου ερμητικά κλειστά και τα αφτιά σου σφραγισμένα σε όσα συμβαίνουν γύρω σου είναι δυνατόν να συνεχίζεις να εφαρμόζεις τις ίδιες άθλιες πρακτικές του πελατειακού κράτους που μας οδήγησαν στη σημερινή μας κατάντια.
Μόνον τότε διορίζεις την κόρη σου ή οποιονδήποτε συγγενή ή φίλο σου σε πόστα της Βουλής, διασφαλίζοντάς τους από τη λαίλαπα που είναι υποχρεωμένοι όλοι οι άλλοι να υποστούν.
Μόνον τότε πορεύεσαι ωσάν να μην συμβαίνει τίποτε και, κυριότερα, ωσάν να μην φέρεις μερίδιο της ευθύνης για όσα συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα.
Η εντολή που έδωσε προχθες ο πρωθυπουργός, Α. Σαμαράς, στον απόηχο των υποθέσεων Πολύδωρα και Τραγάκη, για την απαγόρευση προσλήψεων συζύγων και συγγενών από τους κρατικούς λειτουργούς που μπορούν, βάσει του ισχύοντος καθεστώτος να προσλαμβάνουν μετακλητούς δημοσίους υπαλλήλους, είναι προφανώς «θεάρεστη».
Ταυτόχρονα, όμως, όσο και εάν ικανοποιεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα, δεν παύει να είναι μια απόφαση «πολύ λίγη και πολύ αργά» στο καθημερινό δράμα που βιώνουν σήμερα οι Έλληνες πολίτες.
Προκαλεί δε ευθεία αποστροφή το γεγονός ότι απαιτείται η παρέμβαση του ίδιου του πρωθυπουργού για την αναχαίτιση των ορέξεων του πολιτικού κόσμου της χώρας να συνεχίσει να επιδίδεται στο προσφιλές του σπορ των προσλήψεων και κατά προέκταση της κατασπατάλησης των χρημάτων των φορολογουμένων.
Δεν αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι αυτοί την εύλογη οργή που διακατέχει σήμερα την πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών, ως αποτέλεσμα πρακτικών, όπως η πρόσληψη συγγενών και φίλων στο ελληνικό δημόσιο, έστω και σε μετακλητές θέσεις;
Δεν αντιλαμβάνονται ότι ελάχιστη απόσταση μας χωρίζει πλέον από μια πραγματική κοινωνική έκρηξη, την οποία η παραμικρότερη σπίθα του είδους αυτού μπορεί να προκαλέσει;
Τους μήνες που έρχονται οι αντοχές των πολιτών θα δοκιμαστούν σκληρά.
Ακόμη και αν οι κοινοτικοί εταίροι και δανειστές μας δεν μας εξαναγκάσουν σε αποχώρηση από την ευρωζώνη, υπό το φως των προβλημάτων που οι ίδιοι θα αντιμετωπίσουν, φρέσκο χρήμα δεν πρόκειται να μπει στην οικονομία σύντομα.
Οι τράπεζες θα συνεχίσουν να μην δανείζουν, οι ξένοι θα συνεχίσουν να μην επενδύουν, ενώ θα συνεχιστεί το κύμα αποεπένδυσης που παρατηρούμε γύρω μας τους τελευταίους μήνες.
Οι ξένοι φεύγουν, δεν έρχονται. Και φεύγουν διότι, πλέον, ουδεμία εμπιστοσύνη έχουν στην ποιότητα του πολιτικού κόσμου της χώρας και στην αποφασιστικότητα αλλά και στην ικανότητά του να την οδηγήσει εκτός κρίσης, κάνοντας πράξη όσα αυτή δεσμεύτηκε.
Πελατειακό ήταν το κράτος, πελατειακό παραμένει και κατά πώς πάνε τα πράγματα πελατειακό θα μείνει, αλλά απλώς σε άλλο «επίπεδο» και πιθανότατα με άλλο νόμισμα.
Διότι πώς να το κάνουμε;
Αν ο πρωθυπουργός της χώρας δεν εμφανίζει την απαραίτητη αποφασιστικότητα, ώστε να ερημώσει η Βουλή από συγγενείς και φίλους που οι ίδιοι οι βουλευτές, οι δικοί του και των άλλων κομμάτων, προσέλαβαν, τότε γιατί να περιμένουμε ότι θα τα βάλει με τις συντεχνίες και τα συνδικάτα που ακόμη ελέγχουν αυτήν την κρατικοδίαιτη οικονομία;
Γιατί να περιμένουμε ότι κάτι θα αλλάξει σε αυτόν τον τόπο;
Ν.Γ.Δρόσος
