Το μαρτύριο της σταγόνας στο οποίο υποβάλλεται καθημερινά η ελληνική κοινωνία (θα πτωχεύσουμε ή δεν θα πτωχεύσουμε, θα μας διώξουν ή όχι από το ευρώ;) εξοστρακίζει στο περιθώριο της επικαιρότητας τα μεγάλα διεθνή προβλήματα. Δικαιολογημένα μέχρις ενός σημείου, με μία σημαντική εξαίρεση:
Την τραγική επιδείνωση της κρίσης στη Συρία.
Ηδη, ο συριακός εμφύλιος εξελίσσεται σε περιφερειακή κρίση, που απειλεί να αποσταθεροποιήσει την Αν. Μεσόγειο. Φονικές συγκρούσεις μεταξύ σιιτών οπαδών και σουνιτών αντιπάλων του... Σύρου προέδρου Μπασάρ Ασαντ πλήττουν τις τελευταίες ημέρες τον Λίβανο. Η χαοτική κατάσταση στα σύνορα Τουρκίας - Συρίας προσφέρει ζωτικό χώρο στην κουρδική, αυτονομιστική οργάνωση ΡΚΚ, η οποία κλιμακώνει τις βομβιστικές επιθέσεις της στη γείτονα χώρα. Χθες πραγματοποιήθηκε στην Αγκυρα κοινή «επιχειρησιακή σύσκεψη» αντιπροσωπειών ΗΠΑ και Τουρκίας με αντικείμενο την αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό.
Η συριακή κρίση ξεκίνησε πριν από 17 μήνες ως δίκαιη εξέγερση εναντίον ενός απολυταρχικού καθεστώτος. Η πορεία των εξελίξεων, όμως, δεν νομιμοποιεί μανιχαϊστικούς διαχωρισμούς σε «καλούς» και «κακούς». Στο αρχικά μαζικό, ειρηνικό αντιπολιτευτικό κίνημα μετείχε ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων, από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, μέχρι τους αριστερούς και τους φιλελεύθερους. Ωστόσο, η στρατιωτικοποίηση της εξέγερσης έδωσε τη δυνατότητα στις ξένες δυνάμεις που εξοπλίζουν τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» (Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ) να χειραγωγήσουν την αντιπολίτευση.
Η Χίλαρι Κλίντον εξέφρασε δημόσια, στο Κογκρέσο, την ανησυχία της για τη δράση ομάδων της Αλ Κάιντα στους κόλπους της αντιπολίτευσης. Στους θύλακες που ελέγχει η τελευταία, εφαρμόζεται με συνοπτικές διαδικασίες ο ισλαμικός νόμος. Προβλέψιμα, όχι μόνο η κυρίαρχη, επί Ασαντ, θρησκευτική μειονότητα των Αλαουιτών, αλλά και το σύνολο σχεδόν της χριστιανικής κοινότητας συσπειρώνεται γύρω από το καθεστώς. Αποτελεί δε κοινό μυστικό ότι η Σαουδική Αραβία προετοιμάζει για διάδοχο του Ασαντ τον επικεφαλής του αντικαθεστωτικού στρατού Μανάφ Τλας, έναν «χασάπη» στρατηγό του παλιού καθεστώτος, που άλλαξε άλογο μήνες μετά την έναρξη της εξέγερσης.
Στο μεταξύ, η σύγκρουση αποκτά χαρακτηριστικά «πολέμου μέσω αντιπροσώπων» Δύσης - Ρωσίας, στο πρότυπο του Ψυχρού Πολέμου. Αμερικανικό πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο και γερμανικό κατασκοπευτικό πλοίο βρίσκονται ήδη στην περιοχή. Από την πλευρά της, η Ρωσία έχει καταστήσει σαφές ότι δεν θα επιτρέψει διεθνή επέμβαση τύπου Λιβύης, ούτε θα εγκαταλείψει αγόγγυστα τη μόνη ναυτική βάση που διαθέτει στις θερμές θάλασσες (στην Ταρτούς). Στον διεθνή Τύπο κυκλοφορούν σενάρια διαμελισμού της Συρίας βάσει θρησκευτικών κριτηρίων, κάτι που θα επέτρεπε τη δημιουργία ενός ρωσόφιλου «Αλαουιστάν» στην παράκτια, βορειοδυτική ζώνη της χώρας.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι μια ξένη επέμβαση όχι μόνο δεν θα επισπεύσει το τέλος του εμφυλίου πολέμου, αλλά θα τον κάνει πιο άγριο και απρόβλεπτο. Η Ελλάδα έχει κάθε συμφέρον να κινηθεί, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, σε κοινό μέτωπο με όλες τις δυνάμεις που επιδιώκουν την πολιτική επίλυση του συριακού προβλήματος - ή τουλάχιστον να μην μπλέξει σε τυχοδιωκτικές περιπέτειες τρίτων.
Άρθρο του κ.Πέτρου Παπακωνσταντίνου,
αναδημοσιεύεται από την "Καθημερινή".
