Το γνωστό τροπάριο περί πάταξης της φοροδιαφυγής και της (επιτακτικής) ανάγκης απόκτησης φορολογικής συνείδησης των Ελλήνων επανέρχεται δριμύτερο.
Σύμφωνοι! Αλλά ποιοι; Χρόνια τώρα ακούμε για φοροφυγάδες, που ωστόσο παραμένουν άγνωστοι. Χωρίς όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο μπορεί να είναι όλοι στη λογική του «όλοι μαζί τα φάγαμε». Πέραν όμως από τα όποια υποκριτικά ας (παρα)δεχτούμε ορισμένα πράγματα:
Πρώτον.
Το φαινόμενο της φοροδιαφυγής δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό – όπως κάποιοι θέλουν να το εμφανίζουν σε μια προσπάθεια συλλογικής ενοχοποίησης των Ελλήνων.
Είναι γνωστό τοις πάσι πως πρωταθλητές στη φοροδιαφυγή είναι όλοι εκείνοι που, υποτίθεται, θα έρθουν για να σώσουν τη χώρα «επενδύοντας» σε αυτήν.
Οι μεγάλες πολυεθνικές δηλαδή που αναζητούν «επενδυτικούς παραδείσους» σε κράτη με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές ή... ελαστικούς φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς. Συνεπώς, όπως στο εξωτερικό, έτσι και στην Ελλάδα ισχύει πως τα μεγάλα ψάρια δεν πιάνονται στα δίχτυα των φοροεισπρακτικών μηχανισμών ή, όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα, το μεγάλο ψάρι τρυπάει τα δίχτυα και διαφεύγει και ό,τι πιάνεται είναι η... μαρίδα.
Δεύτερον.
Προϋπόθεση απόκτησης φορολογικής συνείδησης είναι η εμπέδωση της ίσης (φορολογικής) μεταχείρισης. Οι Έλληνες θα πρέπει να πειστούν πως η πάταξη της φοροδιαφυγής δεν τίθεται ως πρόσχημα για να δικαιολογηθεί-νομιμοποιηθεί η αυστηροποίηση-διεύρυνση των φορολογικών νόμων, αλλά ως υπαρκτή πολιτική βούληση του κράτους να απονείμει δίκαια τα φορολογικά, επιστρέφοντας επιπλέον τα εισπραχθέντα στους πολίτες υπό τη μορφή υψηλού επιπέδου κοινωνικών παροχών – ζητούμενο ακόμα στη σύγχρονη Ελλάδα.
Τρίτον.
Η έλλειψη πολιτικής βούλησης, ίσως ακόμα και η ηθελημένη ανοχή του πολιτικού συστήματος έναντι των μεγάλων φοροφυγάδων εδραίωσε στους Έλληνες την πεποίθηση πως λίγο πολύ όλοι είναι στο «κόλπο» και στο μέτρο του εφικτού ο καθένας (μπορεί να) κερδίζει απ'Α αυτό.
Τέταρτον.
Η φοροδιαφυγή νομιμοποιήθηκε ατύπως πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά όχι μόνο επειδή ουδείς Έλληνας θέλει να αισθάνεται κορόιδο, αλλά κι επειδή με τις όποιες στρεβλώσεις της η οικονομική ανάπτυξη της χώρας επί μακρόν στηρίχθηκε και στην παραοικονομία. Μέχρι πρότινος η κατάσταση αυτή δεν έδειχνε να ενοχλεί και τόσο, πόσο μάλλον που –μαύρο ή άσπρο– το χρήμα έμενε στην Ελλάδα και κινούσε την αγορά. Το πρόβλημα άρχισε να δημιουργείται όταν έγινε αντιληπτή μια έξωθεν επιβεβλημένη βίαιη και ανοργάνωτη προσπάθεια μεταστροφής μιας κατάστασης που ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου περιέγραφε με τη ρήση του:
«Η Ελλάδα είναι μια χώρα φτωχή με πλούσιους κατοίκους»...
Π.Κ. Μαυρίδης
