Υπάρχουν αυτή την στιγμή 1,5 εκατ. άνεργοι του ιδιωτικού τομέα εκ των οποίων ελάχιστοι παίρνουν το
πενιχρό επίδομα ανεργίας και ουδείς «κλαίει».
Το εισόδημα αυτών είναι ένα
τεράστιο ΜΗΔΕΝ.
Είναι υποκρισία, όχι μόνο των εμπλεκομένων, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της, όταν ρίχνει ποτάμι δάκρια για μειώσεις σε επιλεγμένες κατηγορίες εργαζομένων -αποκλειστικά από το δημόσιο τομέα- και αγνοεί προκλητικά τους άλλους... τους ταπεινούς από τον ιδιωτικό τομέα..
Η σαιζόν ξεκίνησε με έντονη δυσαρέσκεια για τις μειώσεις στα ειδικά μισθολόγια. Γιατροί, πανεπιστημιακοί, δικαστικοί και ένστολοι βρίσκονται στα κάγκελα, εξαιτίας της πρόθεσης της κυβέρνησης να προχωρήσει σε νέες μειώσεις μισθών.
Τα ΜΜΕ εδώ και πολλές ημέρες φιλοξενούν το θέμα σε περίοπτη θέση και... όλη η ελληνική κοινωνία σέρνεται πίσω από το αν τελικά θα κοπούν οι μισθοί και πόσο.
Να ξεκινήσω με ένα απλό σκεπτικό.
Όταν μειώνεται ο μισθός ενός εργαζομένου είναι κακό και πρέπει να γίνει η όποια προσπάθεια για να μην συμβεί. Όμως δεν είναι υποκρισία, όχι μόνο των εμπλεκομένων, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της, όταν ρίχνει ποτάμι δάκρια για επιλεγμένες κατηγορίες εργαζομένων – αποκλειστικά από το δημόσιο τομέα – και αγνοεί προκλητικά τους άλλους... τους ταπεινούς από τον ιδιωτικό τομέα;
Υπάρχουν αυτή την στιγμή 1,5 εκατ. άνεργοι εκ των οποίων ελάχιστοι παίρνουν το πενιχρό επίδομα ανεργίας και ουδείς «κλαίει». Το εισόδημα αυτών είναι ένα τεράστιο ΜΗΔΕΝ.
Ασχολήθηκε κανένας με αυτούς; Ελάχιστα.
Υπάρχουν και άλλοι που είναι τυχεροί και έχουν ακόμη δουλειά, αλλά ο μισθός τους έχει μειωθεί με συνοπτικές διαδικασίες 30%-40% ή και 50%. Έκλαψε άραγε κανένας για αυτούς;
Η απάντηση είναι απλή κανένας!
Και όμως οι πολιτικοί μας και η κοινωνία έχουν θέσει «κόκκινες γραμμές».
Να μην απολυθεί ούτε ένας από το Δημόσιο.
Γιατί;
Μήπως υπάρχει καμία υπέρτατη δύναμη που προστατεύει τους δημοσίους υπαλλήλους;
Γιατί να φεσωνόμαστε καθημερινά για να προστατεύουμε αυτούς που δεν χρειάζονται.
Γιατί πρέπει να κόβονται οι συντάξεις και οι μισθοί για σωθούν όσοι περισσεύουν;
Γιατί αυτή η διάκριση;
Και τέλος γιατί ως κοινωνία φωνάζουμε…
Όχι δάκρια για τους ταπεινούς!
Θ.Παπαδής
