Τα στοιχεία που πήγαν στη Βουλή διαλύουν μύθους γύρω από τη διάσωση της Ελλάδας και το μνημόνιο.
Αποκαλύπτουν το «φιάσκο» του ετεροχρονισμένου PSI και δείχνουν ποιοι πλήρωσαν και πληρώνουν το λογαριασμό… άλλων.
Έως και συνταρακτικά τα στοιχεία που κατέθεσε στη Βουλή ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας, μετά από ερώτηση του βουλευτή (της Ν.Δ.) Προκόπη Παυλόπουλου.
Διότι αποκαλύπτουν «πού πήγαν τα λεφτά» που μας δάνεισαν οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ, αλλά και το πώς... άλλαξε η σύνθεση των κατόχων ελληνικού «χρέους» ανάμεσα στο τέλος του 2009 και στο τέλος του 2011, οπότε και ξεκίνησε πρακτικά η διαδικασία του μεγάλου «κουρέματος», που έχει μείνει γνωστό ως PSI.
Oι αριθμοί είναι αμείλικτοι.
Στο τέλος του 2009, ο εγχώριος τομέας, περιλαμβανομένης και της Τ.τ.Ε., είχε στην κατοχή του ομόλογα ονομαστικής αξίας 56,9 δισ. ευρώ, ενώ οι ξένες τράπεζες και λοιποί φορείς κατείχαν… 145 δισ. ευρώ.
Εν ολίγοις, αν το «κούρεμα» γινόταν τότε, οι απώλειες θα ήταν συντριπτικά εις βάρος των ξένων συμφερόντων και όχι των ελληνικών, ενώ η εξοικονόμηση χρέους θα ήταν πολύ μεγαλύτερη.
Στο τέλος του 2011, όμως, ο εγχώριος τομέας (κυρίως τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία) είχε στην κατοχή του 86,2 δισ. ευρώ, ήτοι περίπου 25 δισ. ευρώ περισσότερα.
Από την άλλη πλευρά, τα ξένα ιδιωτικά συμφέροντα, την ίδια ημερομηνία, είχαν περιορίσει την έκθεσή τους μόλις σε … 35 δισ. ευρώ, ήτοι περίπου 110 δισ. ευρώ λιγότερα!
Όπως ίσως θα προσέξατε, εδώ προκύπτει κι ένα σημαντικό «κενό». Το σύνολο ελληνικών ομολόγων που ήταν στην κατοχή του εγχώριου και του ξένου τομέα, στο τέλος του 2009, ήταν κάτι παραπάνω από 200 δισ. ευρώ.
Στις 31/12/2011, όμως, το σύνολο εγχώριου και ξένου τομέα (με τον εγχώριο τομέα να έχει τα σκήπτρα) μόλις ξεπερνά τα 120 δισ. ευρώ, πάντα με τους αριθμούς του κ. Σταϊκούρα.
Η διαφορά που προκύπτει, έστω και «μπακάλικα», είναι περίπου 80 δισ. ευρώ, τα οποία αποπλήρωσε σε αυτό το μεσοδιάστημα των δύο ετών η χώρα μας, με την ΕΚΤ να έχει κι εκείνη «αγοράσει» ένα σημαντικό ποσό...
Με απλά λόγια, λοιπόν, η συντριπτική πλειονότητα των χρημάτων που δανείστηκε η χώρα μας από τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ (πέραν της κάλυψης του πρωτογενούς ελλείμματος) πληρώθηκε σε τοκοχρεολύσια, υπέρ των ξένων ιδιωτικών συμφερόντων, τα οποία μάλιστα το ίδιο διάστημα πουλούσαν ελληνικούς τίτλους που είχαν στην κατοχή τους, με αγοραστές (ποιος άλλος άραγε θα αγόραζε;) εγχώριες τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία.
Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, αν το «κούρεμα» των ομολόγων, επί τη βάσει του PSI, γινόταν τότε, το 2010, όταν εμείς υπογράφαμε το πρώτο μνημόνιο, η εξοικονόμηση θα ήταν τεράστια σε ό,τι αφορά το ελληνικό χρέος, αλλά και η Ελλάδα θα είχε δανειστεί λιγότερα από τον «Ευρωπαίο φορολογούμενο».
Η σκληρή αλήθεια, όμως, είναι ότι τόσο η ηγεσία της Ευρώπης και του ΔΝΤ (το οποίο, πάντως, όπως προκύπτει από τις όψιμες αποκαλύψεις Ρουμελιώτη είχε ενδοιασμούς) όσο και η τότε ελληνική κυβέρνηση, που δέχτηκε να υπογράψει το θνησιγενές πρώτο μνημόνιο, δεν τόλμησαν να δυσαρεστήσουν τους τραπεζίτες και τις «αγορές».
Δεδομένων μάλιστα των συσχετισμών, είναι προφανές ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία (με επικεφαλής τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί), μιλώντας από θέση ισχύος απέναντι στην πανικόβλητη ελληνική κυβέρνηση, επέλεξε να δανείζει την Ελλάδα, για να πληρώνει έμμεσα τις ξένες τράπεζες (ιδίως δε τις… γερμανικές και τις γαλλικές, που είχαν τη μεγαλύτερη έκθεση σε ελληνικά ομόλογα).
Το βάρος του τελικού αποτελέσματος, όμως, το φέρει σήμερα η Ελλάδα. Κι όχι μόνο γιατί καλείται να αποπληρώσει δυσβάσταχτο χρέος. Υπάρχουν δύο ακόμη λόγοι:
- Πρώτον, διότι στην κοινή γνώμη των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών δεν έχει περάσει η αντίληψη ότι οι χειρισμοί που έγιναν στη χώρα μας είχαν ως βασικό στόχο να προστατεύσουν τις μεγάλες τράπεζες, κυρίως της Ευρώπης (οι οποίες στο μεγάλο μέγεθος ζημίας θα έπρεπε να αναχρηματοδοτηθούν από τις κυβερνήσεις των χωρών τους), αλλά ότι «χρηματοδότησαν» την Ελλάδα και τους άσωτους Έλληνες.
-Δεύτερον διότι, εφόσον προκύψει νέα ανάγκη «κουρέματος» του ελληνικού χρέους (στην περίπτωση δηλαδή που κριθεί είτε τώρα είτε στο μέλλον ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο), αυτήν τη φορά το «κούρεμα» θα το υποστεί ο «επίσημος τομέας», δηλαδή οι… Ευρωπαίοι φορολογούμενοι! Πράγμα ιδιαίτερα οδυνηρό για τη διεθνή εικόνα και τα πολιτικά συμφέροντα της χώρας μας.
Τι θα έχουν «πληρώσει» στην ουσία οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι;
Όχι τόσο την (αδιαμφισβήτητη) δική μας σπατάλη και κακοδιαχείριση τα έτη πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, όσο την «προστασία» τραπεζών, που τυφλωμένες από την απληστία της περιόδου δάνειζαν επί χρόνια την Ελλάδα με επιτόκια Γερμανίας, παρότι γνώριζαν, και μάλιστα πολύ καλά, τις… διαφορές.
Γ.Παπανικολάου
