Δυστυχώς, από την έναρξη των διαπραγματεύσεων αναζητούμε ένα άλλο πολιτικό ανάστημα, το οποίο όμως δυστυχώς δεν υπάρχει.
Μέχρι πριν από λίγες ημέρες, γνωρίζαμε ότι το πακέτο των μέτρων, που βρισκόταν στο τραπέζι των συζητήσεων, ανερχόταν στα 13,5 δισ. ευρώ και απλώς θυμόμασταν ότι είχε ξεκινήσει μερικές εβδομάδες πριν, από τα 11,5 δισ. ευρώ. Σε κάθε περίπτωση, το ποσό ήταν δυσβάσταχτο για όλους, λόγος για τον οποίo...
η πολιτική ηγεσία του τόπου διαβεβαίωνε τους πάντες ότι αγωνίζεται να λάβει την επιμήκυνση, ώστε το συγκεκριμένο κονδύλι να μοιραστεί σε τέσσερα χρόνια και, επομένως, η δημοσιονομική προσαρμογή να είναι πιο ήπια.
Είναι πολύ πρόσφατες οι δηλώσεις όλων των πολιτικών αρχηγών της συγκυβέρνησης που υποστήριζαν ότι πρέπει να δοθεί μάχη για να κερδίσουμε την επιμήκυνση, ώστε, μετά τη διετία (2013-2014), εάν η οικονομία ανακάμψει, να μπορέσουμε να αφαιρέσουμε από το πακέτο πρώτα τα μέτρα εκείνα που πλήττουν τους πιο αδύναμους.
Και ξαφνικά, ως κεραυνός εν αιθρία, έπεσε ότι το πακέτο μέχρι το 2016 θα ανέλθει στα 18 δισ. ευρώ. Δηλαδή για ποια επιμήκυνση κάναμε λόγο τόσο καιρό; Για να είναι πιο εύπεπτο το πακέτο των 13,5 δισ. ευρώ ή για το πραγματικό των 18 δισ. ευρώ; Η απάντηση είναι περιττή. Σε κάθε περίπτωση, δηλαδή, η τρόικα απαιτεί 18 δισ. και, αν δοθεί η επιμήκυνση, απλώς θα είμαστε τυχεροί γιατί την τελευταία διετία, 2015-2016, οι παρεμβάσεις που θα γίνουν θα ανέλθουν μόλις... στα 4,5 δισ. ευρώ.
Και, αν υποθέσουμε ότι το ενισχυμένο πακέτο υιοθετηθεί, ποιος θα το πληρώσει; Γιατί, εάν νομίζει η κυβέρνηση ή η τρόικα ότι θα βρεθούν 18 δισ. ευρώ μέχρι το 2016, εκ των οποίων τα 9 δισ. μέσα σε ένα χρόνο, το 2013, σε μια οικονομία που βαδίζει για έκτο χρόνο στην ύφεση, τότε θα πρέπει να θέσουν σοβαρή υποψηφιότητα για το Νόμπελ Οικονομίας.
Το μόνο κατανοητό πλέον είναι το γιατί δεν ανακοινώνεται το συνολικό πακέτο και η όλη προσπάθεια αναλώνεται σε συσκέψεις επί συσκέψεων και βόλτες από το υπουργείο Οικονομικών στο Μέγαρο Μαξίμου. Αλλωστε, τόσες συζητήσεις που γίνονται εδώ και εβδομάδες δεν έδειξαν να καταλήγουν σε αποτέλεσμα που να πιστοποιεί τη διαπραγματευτική ικανότητα της κυβέρνησης.
Ο,τι έχει τεθεί ως απαίτηση της τρόικας, έχει γίνει τελικά αποδεκτό χωρίς τροποποιήσεις. Χωρίς να υπάρχει ολοκληρωμένο σχέδιο που να ορίζει, έστω αμυδρά, το πότε θα βρεθεί το φως στην άκρη του τούνελ, το οποίο ουδείς άλλος εκτός της κας Μέρκελ, κατά την εδώ επίσκεψή της, έχει καταφέρει να διακρίνει. Στο μεταξύ, οι αντιστάσεις της κοινωνικής συνοχής φαίνεται να καταρρίπτονται η μία μετά την άλλη. Δυστυχώς, από την έναρξη των διαπραγματεύσεων αναζητούμε ένα άλλο πολιτικό ανάστημα, το οποίο δεν υπάρχει.
Γ.Κούρος
