Η ΔΗΜΑΡ έχει στυλώσει τα πόδια της και αρνείται να ψηφίσει μέτρα μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ, επειδή διαφωνεί με το επίδομα γάμου. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος τα βροντάει όλα και πάει στην κόρη του στην Βοστώνη. Πως το είχε πει ο Ντίνος Ηλιόπουλος; Είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα.
Όποιον κι αν ρωτήσετε γύρω σας θα σας πει ότι θεωρεί δεδομένο ότι τα μέτρα τελικά θα ψηφιστούν. Η πεποίθηση αυτή στηρίζεται σε έναν ορθολογικό συλλογισμό: Αν δεν ψηφιστούν τα μέτρα και δεν έρθουν τα χρήματα της ΕΕ και του ΔΝΤ, τότε... θα βρισκόμαστε μπροστά σε μία μεγάλη οικονομική και ανθρωπιστική καταστροφή. Κι επειδή αυτό δεν πρέπει να συμβεί, κατά την κοινή λογική, συνεχίζει ο συλλογισμός, τα μέτρα θα ψηφιστούν.
Στο μεταξύ, μετρώντας κανείς τις ψήφους καταλαβαίνει ότι αυτή την φορά είμαστε κοντά σε ατύχημα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά. Κι όμως! Το αντιμετωπίζουμε με μία Ολύμπια ψυχραιμία.
Είτε επειδή έχουμε κουραστεί από την όλη κατάσταση, είτε επειδή δεν το πιστεύουμε.
Κι έτσι κινδυνεύει αυτή η κυβέρνηση να την πάθει όπως ο βοσκός με τον λύκο και τα πρόβατα.
Το ότι πρέπει να ψηφιστούν τα μέτρα, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά από το πρέπει μέχρι ότι τελικά θα ψηφιστούν υπάρχει μία απόσταση.
Επίσης, τα μέτρα θα ψηφιστούν από βουλευτές. Έχοντας γνώση τι συνέβη στους προηγούμενους που ψήφισαν το μνημόνιο (εξαφανίστηκαν από προσώπου γης), ο κάθε ένας βουλευτής θα ήθελε ένα πιστοποιητικό αντίστασης για να έχει να λέει στο εκλογικό του ακροατήριο. Ωστόσο, αν έχουν αυτοί να λένε, δεν θα έχουμε οι υπόλοιποι.
Το όλο σκηνικό συμπληρώνεται και από μία τρόικα που συχνά φτάνει στα όρια του παραλογισμού.
Είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να το καταλάβει κανείς αν δεν έχει έρθει σε επαφή με γραφειοκράτες.
Κι οι τροϊκανοί είναι γραφειοκράτες.
Θα κληθούν να δώσουν εξηγήσεις σε κάποιον ανώτερό τους και όλα πρέπει να είναι σύμφωνα με τους κανόνες. ΟΙ κανόνες, λοιπόν, ορίζουν ότι ένα κι ένα κάνει δύο. Στην πολιτική, στις επιχειρήσεις και στην ζωή αυτό μπορεί να κάνει τρία, μπορεί κι ένα. Μόνο που δεν μπορεί ένας γραφειοκράτης να πάρει το βάρος της ευθύνης για κάτι τέτοιο.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ρωτούσαν πριν λίγες μόλις ημέρες για ποιον λόγο θα έπρεπε να υποδεχτούμε την κυρία Μέρκελ.
Νομίζουμε ότι η απάντηση είναι μπροστά μας.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης των ξένων ηγετών προς τις ελληνικές κυβερνήσεις μας έχει φέρει στο σημείο να κρέμονται όλα από μία κλωστή.
Και τι κλωστή! Το οικογενειακό επίδομα.
Ο κ. Σαμαράς έκανε όσα μπορούσε. Μπορούμε να του χρεώσουμε διάφορα, αλλά όχι και την ευθύνη μιας πιθανής διάλυσης της κυβέρνησης συνεργασίας. Κάποιοι λένε ότι δεν έχουμε κουλτούρα κυβερνητικών συνεργασιών. Αυτό είναι σίγουρο.
Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, λείπουν κι άλλα πράγματα. Και κυρίως ικανά στελέχη στο πολιτικό προσωπικό που θα μπορούν να κατανοούν τα αυτονόητα. Όπως για παράδειγμα ότι δεν μπορεί ένας εξωκοινοβουλευτικός υπουργός να μιλάει με απαξία για τους κυβερνητικούς εταίρους.
Ή ότι δεν μπορεί ένα κόμμα στο όνομα της αριστεροσύνης του να έχει καταπιεί τόσα και τόσα και να έχει αναγάγει σε μέγα θέμα το επίδομα γάμου.
Θανάσης Μαυρίδης
Όποιον κι αν ρωτήσετε γύρω σας θα σας πει ότι θεωρεί δεδομένο ότι τα μέτρα τελικά θα ψηφιστούν. Η πεποίθηση αυτή στηρίζεται σε έναν ορθολογικό συλλογισμό: Αν δεν ψηφιστούν τα μέτρα και δεν έρθουν τα χρήματα της ΕΕ και του ΔΝΤ, τότε... θα βρισκόμαστε μπροστά σε μία μεγάλη οικονομική και ανθρωπιστική καταστροφή. Κι επειδή αυτό δεν πρέπει να συμβεί, κατά την κοινή λογική, συνεχίζει ο συλλογισμός, τα μέτρα θα ψηφιστούν.
Στο μεταξύ, μετρώντας κανείς τις ψήφους καταλαβαίνει ότι αυτή την φορά είμαστε κοντά σε ατύχημα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά. Κι όμως! Το αντιμετωπίζουμε με μία Ολύμπια ψυχραιμία.
Είτε επειδή έχουμε κουραστεί από την όλη κατάσταση, είτε επειδή δεν το πιστεύουμε.
Κι έτσι κινδυνεύει αυτή η κυβέρνηση να την πάθει όπως ο βοσκός με τον λύκο και τα πρόβατα.
Το ότι πρέπει να ψηφιστούν τα μέτρα, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά από το πρέπει μέχρι ότι τελικά θα ψηφιστούν υπάρχει μία απόσταση.
Επίσης, τα μέτρα θα ψηφιστούν από βουλευτές. Έχοντας γνώση τι συνέβη στους προηγούμενους που ψήφισαν το μνημόνιο (εξαφανίστηκαν από προσώπου γης), ο κάθε ένας βουλευτής θα ήθελε ένα πιστοποιητικό αντίστασης για να έχει να λέει στο εκλογικό του ακροατήριο. Ωστόσο, αν έχουν αυτοί να λένε, δεν θα έχουμε οι υπόλοιποι.
Το όλο σκηνικό συμπληρώνεται και από μία τρόικα που συχνά φτάνει στα όρια του παραλογισμού.
Είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να το καταλάβει κανείς αν δεν έχει έρθει σε επαφή με γραφειοκράτες.
Κι οι τροϊκανοί είναι γραφειοκράτες.
Θα κληθούν να δώσουν εξηγήσεις σε κάποιον ανώτερό τους και όλα πρέπει να είναι σύμφωνα με τους κανόνες. ΟΙ κανόνες, λοιπόν, ορίζουν ότι ένα κι ένα κάνει δύο. Στην πολιτική, στις επιχειρήσεις και στην ζωή αυτό μπορεί να κάνει τρία, μπορεί κι ένα. Μόνο που δεν μπορεί ένας γραφειοκράτης να πάρει το βάρος της ευθύνης για κάτι τέτοιο.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ρωτούσαν πριν λίγες μόλις ημέρες για ποιον λόγο θα έπρεπε να υποδεχτούμε την κυρία Μέρκελ.
Νομίζουμε ότι η απάντηση είναι μπροστά μας.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης των ξένων ηγετών προς τις ελληνικές κυβερνήσεις μας έχει φέρει στο σημείο να κρέμονται όλα από μία κλωστή.
Και τι κλωστή! Το οικογενειακό επίδομα.
Ο κ. Σαμαράς έκανε όσα μπορούσε. Μπορούμε να του χρεώσουμε διάφορα, αλλά όχι και την ευθύνη μιας πιθανής διάλυσης της κυβέρνησης συνεργασίας. Κάποιοι λένε ότι δεν έχουμε κουλτούρα κυβερνητικών συνεργασιών. Αυτό είναι σίγουρο.
Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, λείπουν κι άλλα πράγματα. Και κυρίως ικανά στελέχη στο πολιτικό προσωπικό που θα μπορούν να κατανοούν τα αυτονόητα. Όπως για παράδειγμα ότι δεν μπορεί ένας εξωκοινοβουλευτικός υπουργός να μιλάει με απαξία για τους κυβερνητικούς εταίρους.
Ή ότι δεν μπορεί ένα κόμμα στο όνομα της αριστεροσύνης του να έχει καταπιεί τόσα και τόσα και να έχει αναγάγει σε μέγα θέμα το επίδομα γάμου.
Θανάσης Μαυρίδης
