.jpg)
O Γερμανός υπουργός οικονομικών Β. Σόιμπλε είναι μεν κυνικός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει δίκιο σε ορισμένα πράγματα.
Ασχέτως αν δεν μας αρέσει να τα ακούμε.
Τι είπε λοιπόν τελευταία ο κ. Σόιμπλε;
Οι ημερομηνίες και οι προαπαιτούμενες ενέργειες για την εκταμίευση της δόσης των 31,3 δισ. ευρώ ήταν γνωστές στην ελληνική πλευρά προ πολλού και θα έπρεπε να... είχαν ολοκληρωθεί στα τέλη του περασμένου Ιουνίου.
Ήταν γνωστές από τη στιγμή που αποδέχθηκε και ψήφισε το μνημόνιο ΙΙ, θα προσθέταμε εμείς.
Όμως, η ελληνική πλευρά δεν ενήργησε με την ταχύτητα που απαιτούσαν οι περιστάσεις, προβάλλοντας ως πρόφαση τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του περασμένου Μαΐου και Ιουνίου.
Ακόμη κι εκεί όπου θα μπορούσε να κινηθεί για να εξασφαλίσει κάποια λεφτά, δεν το έκανε.
Σύμφωνα με ενημερωμένους ανθρώπους, τα λεφτά που προορίζονταν για τις τράπεζες θα μπορούσαν να είχαν εξασφαλιστεί πολύ νωρίτερα αν η κυβέρνηση Παπαδήμου αγνοούσε τα διάφορα συμφέροντα και περνούσε τον νόμο για την ανακεφαλαιοποίηση των πιστωτικών ιδρυμάτων από τη Βουλή.
Άλλωστε, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών συνδεόταν άμεσα με τις ζημίες που υπέστησαν από το PSI και δεν ήταν συνδεδεμένη με την έκθεση της τρόικας για την ελληνική οικονομία και το πρόγραμμα προσαρμογής.
Όμως, ακόμη και μετά τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, η κυβέρνηση θα μπορούσε να έρθει σε συμφωνία με την τρόικα νωρίτερα για το πακέτο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Παρ' όλα αυτά, πολύτιμος χρόνος σπαταλήθηκε σε συζητήσεις και σε διαπραγματεύσεις μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων και κατόπιν με την τρόικα, που δεν δικαιολογείται από το τελικό πακέτο, που ήταν σκληρό.
Αυτό που δεν είπε ο κ. Σόιμπλε ήταν ότι η κωλυσιεργία βόλευε όλους τους άλλους εκτός από την Ελλάδα.
Κι αυτό γιατί υπήρχε ο σκόπελος των αμερικανικών προεδρικών εκλογών στις αρχές Νοεμβρίου, που θα έπρεπε να ξεπεραστεί χωρίς κάποιο ελληνικό ατύχημα.
Και κυρίως χωρίς να στραφούν τα φώτα της δημοσιότητας στη διαμάχη του ΔΝΤ με το Βερολίνο για τη φερεγγυότητα του ελληνικού χρέους, κάτι που ήταν αναπόφευκτο αν οι διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με την τρόικα ολοκληρώνονταν πολύ νωρίτερα.
Άλλωστε, η έκθεση της τρόικας στην τελική μορφή της θα κάνει ειδική αναφορά στην επαναφορά του ελληνικού χρέους σε τροχιά φερεγγυότητας κι αυτό προϋποθέτει συμφωνία των δανειστών.
Σε αυτήν τη φάση η Ελλάδα θα πρέπει να αποφασίσει τι πρέπει να κάνει.
Αναμφισβήτητα, η θέση του ΔΝΤ για την ανάγκη «κουρέματος» των επίσημων δανείων συμβαδίζει με τα ελληνικά συμφέροντα, αφού θα μειώσει δραστικά τον λόγο χρέους ως προς το ΑΕΠ, ανοίγοντας τις πύλες των αγορών για δανεισμό από την ίδια.
Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να έρθει σε αντιπαράθεση με τη Γερμανία, που αντιτίθεται στο «κούρεμα» και αποτελεί τον βασικό αιμοδότη της και κυρίαρχο των εξελίξεων στην ευρωζώνη.
Μια λύση θα ήταν να παγώσει για ένα έτος το αίτημα για επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής από τη στιγμή όπου λαμβάνει τα ίδια μέτρα λιτότητας για το 2013 που θα λάμβανε με βάση το οικονομικό πρόγραμμα 2012-2014.
Έτσι, η διαμάχη ΔΝΤ-Βερολίνου θα έμπαινε προς το παρόν σε πάγο, αφού η χρηματοδότηση του ελληνικού προγράμματος για το 2013 είναι εξασφαλισμένη, ενώ οποιαδήποτε διαφορά μπορεί να καλυφθεί προσωρινά από εκδόσεις εντόκων.
Σε αυτήν την περίπτωση, η Ελλάδα θα μπορούσε πιθανόν να εξασφαλίσει από τη Γερμανία τη ροή των υπολοιπόμενων δόσεων του 2012 που αντιστοιχούν σε 43,3 δισ. ευρώ περίπου.
Όμως, η μη ανάληψη πρωτοβουλιών για τη δραστική μείωση του ελληνικού χρέους θα διατηρούσε πιθανόν τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ στα μάτια των επενδυτών.
Από την άλλη πλευρά, η χώρα θα έπρεπε να ζυγίσει κατά πόσον οι σημερινές αποφάσεις για τη φερεγγυότητα του ελληνικού κράτους υπό την πίεση του ΔΝΤ θα είναι καλύτερες ή χειρότερες σε σχέση με εκείνες που ίσως πέσουν στο τραπέζι σε έναν χρόνο από σήμερα.
Πιθανόν μετά τις γερμανικές εκλογές.
Επιπλέον, υπάρχει το ενδεχόμενο να μην προταθούν καθόλου αν εκείνοι που επιθυμούν την Ελλάδα εκτός ευρώ επικρατήσουν στις γερμανικές εκλογές.
Είναι ένα δίλημμα που θα πρέπει να τύχει απάντησης από την ελληνική πλευρά, καθορίζοντας εν γένει τη στάση της.
Dr. Money
