Οι επενδυτές έχουν πάθει εμμονή με τη θεωρία της «Grexit», δηλαδή της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.
Ομως η «Brexit», δηλαδή η έξοδος της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι εξίσου πιθανή, αν όχι περισσότερο.
Η χώρα ποτέ δεν ένιωσε άνετα ούσα μέλος της Ε.Ε. Αρνήθηκε να γίνει μέλος της προκατόχου, της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας το 1957, στη συνέχεια η Γαλλία του Ντε Γκωλ την εμπόδισε δύο φορές να γίνει μέλος στη δεκαετία του 1960 και λίγο αφότου τελικά έγινε μέλος, το 1973, οργάνωσε δημοψήφισμα με το ερώτημα αν θα έπρεπε να παραμείνει.
Η κρίση της Ευρωζώνης άσκησε περαιτέρω πίεση σε αυτή τη δύσκολη σχέση. Οι Συντηρητικοί του Ντέιβιντ Κάμερον απολαμβάνουν να... καταδεικνύουν τα λάθη στον σχεδιασμό του ενιαίου νομίσματος. Οι ευρωσκεπτικιστές των Τόρις αισθάνονται δικαιωμένοι διότι πίστευαν από καιρό ότι η νομισματική ένωση είναι δυνατή μόνο μαζί με την πολιτική ένωση. Ωστόσο, το «σου το ’πα», ποτέ δεν είναι καλός τρόπος να γίνεις αγαπητός. Ακόμη περισσότερο, η ιδέα ότι η βαθύτερη ενοποίηση της Ευρωζώνης είναι αδυσώπητο λογικό συμπέρασμα, όπως το θέτει ο Βρετανός υπουργός Οικονομικών, κ. Τζορτζ Οσμπορν, υπονομεύει ευθέως το εθνικό συμφέρον της χώρας. Οσο περισσότερο συνασπίζονται τα 17 κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, τόσο περισσότερο η Βρετανία θα βρίσκεται στο περιθώριο.
Αν οι Τόρις δεν ήταν τόσο πρόθυμοι να αποδείξουν πόσο δίκιο είχαν, θα ήταν σε θέση να περιγράψουν έναν εναλλακτικό τρόπο να διατηρηθεί ενωμένη η Ευρωζώνη, βασιζόμενη σε δύο βασικές αρχές: περισσότερη ευελιξία στο επίπεδο και των κρατών-μελών και της ενιαίας αγοράς, ούτως ώστε οι χώρες να αντέχουν στα οικονομικά σοκ.
Δεύτερον, χρήση της πειθαρχίας των αγορών αντί για χρήση κανόνων που φτιάχνουν γραφειοκράτες προκειμένου να αποτρέπεται ο υπερδανεισμός τραπεζών και κυβερνήσεων και συνεπώς και η ανάγκη για οικονομική διάσωση από τους φορολογούμενους. Ενα τέτοιο όραμα θα ήταν υπέρ των βρετανικών συμφερόντων. Δυστυχώς, η κυβέρνηση καλεί την Ευρωζώνη να ενισχύσει τη διαδικασία ενοποίησης, μόνο για να συνειδητοποιήσει, καθυστερημένα, πόσο αρνητικό θα ήταν για τα βρετανικά συμφέροντα. Αυτό γίνεται περισσότερο εμφανές με την τωρινή επιδίωξη της Ευρωζώνης να δημιουργήσει μια μοναδική εποπτική αρχή για τις τράπεζες. Δεν είναι καθόλου σαφές ότι η κοινή εποπτεία θα συμβάλει στην επίλυση της κρίσης. Σίγουρα, όμως, θα προκαλέσει προβλήματα στη Βρετανία, καθώς όλα τα 17 μέλη της Ευρωζώνης θα ψηφίζουν σαν ένα μπλοκ σχετικά με μελλοντικούς κανονισμούς για τις τράπεζες. Δεδομένης της σημασίας που έχει η βρετανική βιομηχανία χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, μια τέτοια προοπτική είναι εξαιρετικά δυσάρεστη.
Ωστόσο, το Λονδίνο δεν έχει καταφέρει να πείσει τους εταίρους του να αλλάξουν το σύστημα ψήφου προκειμένου να διαφυλάξει την επιρροή του. Εν μέρει, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχει γίνει συνήθεια στην κυβέρνηση να κόβει, αντί να χτίζει, γέφυρες. Το μεγαλύτερο λάθος του Κάμερον ήταν ότι έθεσε, πέρυσι, βέτο στη λεγόμενη «Δημοσιονομική Συνθήκη», η οποία δεσμεύει τις χώρες της Ευρωζώνης να ακολουθήσουν δημοσιονομικά υπεύθυνη πολιτική, αν και δεν επηρέαζε καν τη Βρετανία.
*Άρθρο του Hugo Dixon,
αναδημοσιεύεται από το Reuters Breakingviews
