H φτώχεια φέρνει γκρίνια.
Όμως, η επιλογή της εξοικονόμησης πόρων στο Δημόσιο μέσω περικοπών επί δικαίους και αδίκους, αντί της απομάκρυνσης όσων δεν χρειάζονται, φέρνει κάτι χειρότερο..
Οι ιθύνοντες ισχυρίζονται ότι το 10% των δημοσίων υπαλλήλων, κάπου 60.000, ανήκει στις κατηγορίες εκείνων για τους οποίους υπάρχουν τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις για ποινικά αδικήματα, αποσπασμένοι σε άλλους τομείς, των οποίων η. απόσπαση έχει τελειώσει, αλλά συνεχίζουν, και κάποιων που έχουν πάρει άδεια άνευ αποδοχών.
Πάντως, πριν σπεύσετε να ρίξετε το ανάθεμα σε δημοσίους υπαλλήλους που έχουν τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις εναντίον τους, όπως συλλήβδην γίνεται, καλό θα ήταν να γνωρίζετε ότι το θέμα δεν είναι τόσο απλό.
Κάποιος υπάλληλος μπορεί να έχει καταδικαστεί για τρίτο, άσχετο θέμα, π.χ. για κτηματικές διαφορές κ.τ.λ. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι ο ίδιος δεν κάνει σωστά την δουλειά του και γι’ αυτό θα πρέπει να απολυθεί.
Όταν λοιπόν ακούμε για χιλιάδες επίορκους υπαλλήλους που θα πρέπει να απολυθούν, θα ήταν καλό να κρατάμε μικρό καλάθι.
Φυσικά, δεν είναι μόνο οι επίορκοι.
Μεγάλο θέμα υπάρχει επίσης με πολλούς από εκείνους που είχαν αποσπαστεί σε άλλες υπηρεσίες γιατί είχαν βύσμα κ.τ.λ.
Αρκετών έχει τελειώσει η περίοδος της απόσπασης από την υπηρεσία τους προ πολλού, αλλά δεν έχουν επιστρέψει στις θέσεις τους, παριστάνοντας τους ανήξερους και ποντάροντας στα μαύρα χάλια της δημόσιας διοίκησης ότι δεν θα τους αναζητήσουν.
Όμως, όλοι αυτοί διατηρούν τις θέσεις τους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να προσληφθούν άλλοι για να κάνουν τη δουλειά.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με εκείνους που αιτούνται άδεια άνευ αποδοχών.
Όπως μας λένε, η άδεια άνευ αποδοχών στον δημόσιο τομέα θα μπορούσε να είναι διάρκειας μέχρι 5 χρόνια συνολικά.
Εικάζεται ότι αρκετοί από εκείνους που αιτούνται τέτοιες άδειες έχουν βρει άλλη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα με περισσότερα λεφτά.
Διατηρούν λοιπόν τη μόνιμη θέση στο Δημόσιο και πάνε να βγάλουν περισσότερα λεφτά, έχοντας το δίπορτο.
Αναφερθήκαμε στην εκτίμησή για το 10% προκειμένου να δείξουμε μία ακόμη πτυχή του προβλήματος της δημόσιας διοίκησης και των περιθωρίων που υπάρχουν για εξοικονόμηση πόρων μέσω απολύσεων στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης του κράτους.
Όλα αυτά είναι μικρά γράμματα για την ελληνική πολιτική ελίτ, που δεν δίστασε να προβάλει βέτο στην τρόικα για το θέμα των απολύσεων στο Δημόσιο, αλλά δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να μειώσει και κατόπιν να φορολογήσει τα επιδόματα ανεργίας που αφορούν σχεδόν αποκλειστικά τον ιδιωτικό τομέα.
Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, η πίεση των δανειστών για μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος έφερε περισσότερες περικοπές μισθών και συντάξεων σε εργατικούς υπαλλήλους και τεμπέληδες κ.τ.λ., αφού οι προτάσεις τους για απολύσεις στο Δημόσιο έπεσαν στο κενό.
Το επόμενο βήμα ήταν η επιβολή πλαφόν σε μια μεγάλη μερίδα υψηλόβαθμων στελεχών του Δημοσίου, ΔΕΚΟ κ.ά., με τελευταία πράξη το νομοσχέδιο για τις αποκρατικοποιήσεις και τον εφαρμοστικό νόμο.
Το κύμα φυγής στελεχών από κρατικούς φορείς και από την κεντρική διοίκηση έγινε πιο αισθητό χθες με την παραίτηση κάπου 40 στελεχών της Τράπεζας της Ελλάδος για λόγους συνταξιοδότησης.
Το πλαφόν αφορά επιχειρήσεις όπου το Δημόσιο είναι πλειοψηφών μέτοχος ή έχει διορίσει-εκλέξει τα περισσότερα μέλη του Δ.Σ. τους.
Αναμφισβήτητα, οι αμοιβές των στελεχών δεν θα πρέπει να προκαλούν σε μια εποχή όπως η σημερινή.
Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει επίσης να αναγνωριστεί ότι οι περικοπές σε όσους κατέχουν θέσεις ευθύνης στο Δημόσιο υπάρχει κίνδυνος να γίνουν μπούμερανγκ
Κι αυτό γιατί αφενός δημιουργούν αντικίνητρα για εργασία και αφετέρου ενισχύουν τον πειρασμό για πράξεις διαφθοράς.
Υπό αυτές τις συνθήκες, όσοι ζητωκραυγάζουν υπέρ των περικοπών στους μισθούς των στελεχών του Δημοσίου θα πρέπει να το ξανασκεφτούν.
Ίσως θα ήταν καλύτερα αν οι ίδιοι ωρύονταν υπέρ της αναδιάρθρωσης του κράτους και των απαραίτητων απομακρύνσεων υπαλλήλων.
Dr. Money>
Όμως, η επιλογή της εξοικονόμησης πόρων στο Δημόσιο μέσω περικοπών επί δικαίους και αδίκους, αντί της απομάκρυνσης όσων δεν χρειάζονται, φέρνει κάτι χειρότερο..
Οι ιθύνοντες ισχυρίζονται ότι το 10% των δημοσίων υπαλλήλων, κάπου 60.000, ανήκει στις κατηγορίες εκείνων για τους οποίους υπάρχουν τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις για ποινικά αδικήματα, αποσπασμένοι σε άλλους τομείς, των οποίων η. απόσπαση έχει τελειώσει, αλλά συνεχίζουν, και κάποιων που έχουν πάρει άδεια άνευ αποδοχών.
Πάντως, πριν σπεύσετε να ρίξετε το ανάθεμα σε δημοσίους υπαλλήλους που έχουν τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις εναντίον τους, όπως συλλήβδην γίνεται, καλό θα ήταν να γνωρίζετε ότι το θέμα δεν είναι τόσο απλό.
Κάποιος υπάλληλος μπορεί να έχει καταδικαστεί για τρίτο, άσχετο θέμα, π.χ. για κτηματικές διαφορές κ.τ.λ. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι ο ίδιος δεν κάνει σωστά την δουλειά του και γι’ αυτό θα πρέπει να απολυθεί.
Όταν λοιπόν ακούμε για χιλιάδες επίορκους υπαλλήλους που θα πρέπει να απολυθούν, θα ήταν καλό να κρατάμε μικρό καλάθι.
Φυσικά, δεν είναι μόνο οι επίορκοι.
Μεγάλο θέμα υπάρχει επίσης με πολλούς από εκείνους που είχαν αποσπαστεί σε άλλες υπηρεσίες γιατί είχαν βύσμα κ.τ.λ.
Αρκετών έχει τελειώσει η περίοδος της απόσπασης από την υπηρεσία τους προ πολλού, αλλά δεν έχουν επιστρέψει στις θέσεις τους, παριστάνοντας τους ανήξερους και ποντάροντας στα μαύρα χάλια της δημόσιας διοίκησης ότι δεν θα τους αναζητήσουν.
Όμως, όλοι αυτοί διατηρούν τις θέσεις τους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να προσληφθούν άλλοι για να κάνουν τη δουλειά.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με εκείνους που αιτούνται άδεια άνευ αποδοχών.
Όπως μας λένε, η άδεια άνευ αποδοχών στον δημόσιο τομέα θα μπορούσε να είναι διάρκειας μέχρι 5 χρόνια συνολικά.
Εικάζεται ότι αρκετοί από εκείνους που αιτούνται τέτοιες άδειες έχουν βρει άλλη δουλειά στον ιδιωτικό τομέα με περισσότερα λεφτά.
Διατηρούν λοιπόν τη μόνιμη θέση στο Δημόσιο και πάνε να βγάλουν περισσότερα λεφτά, έχοντας το δίπορτο.
Αναφερθήκαμε στην εκτίμησή για το 10% προκειμένου να δείξουμε μία ακόμη πτυχή του προβλήματος της δημόσιας διοίκησης και των περιθωρίων που υπάρχουν για εξοικονόμηση πόρων μέσω απολύσεων στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης του κράτους.
Όλα αυτά είναι μικρά γράμματα για την ελληνική πολιτική ελίτ, που δεν δίστασε να προβάλει βέτο στην τρόικα για το θέμα των απολύσεων στο Δημόσιο, αλλά δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να μειώσει και κατόπιν να φορολογήσει τα επιδόματα ανεργίας που αφορούν σχεδόν αποκλειστικά τον ιδιωτικό τομέα.
Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, η πίεση των δανειστών για μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος έφερε περισσότερες περικοπές μισθών και συντάξεων σε εργατικούς υπαλλήλους και τεμπέληδες κ.τ.λ., αφού οι προτάσεις τους για απολύσεις στο Δημόσιο έπεσαν στο κενό.
Το επόμενο βήμα ήταν η επιβολή πλαφόν σε μια μεγάλη μερίδα υψηλόβαθμων στελεχών του Δημοσίου, ΔΕΚΟ κ.ά., με τελευταία πράξη το νομοσχέδιο για τις αποκρατικοποιήσεις και τον εφαρμοστικό νόμο.
Το κύμα φυγής στελεχών από κρατικούς φορείς και από την κεντρική διοίκηση έγινε πιο αισθητό χθες με την παραίτηση κάπου 40 στελεχών της Τράπεζας της Ελλάδος για λόγους συνταξιοδότησης.
Το πλαφόν αφορά επιχειρήσεις όπου το Δημόσιο είναι πλειοψηφών μέτοχος ή έχει διορίσει-εκλέξει τα περισσότερα μέλη του Δ.Σ. τους.
Αναμφισβήτητα, οι αμοιβές των στελεχών δεν θα πρέπει να προκαλούν σε μια εποχή όπως η σημερινή.
Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει επίσης να αναγνωριστεί ότι οι περικοπές σε όσους κατέχουν θέσεις ευθύνης στο Δημόσιο υπάρχει κίνδυνος να γίνουν μπούμερανγκ
Κι αυτό γιατί αφενός δημιουργούν αντικίνητρα για εργασία και αφετέρου ενισχύουν τον πειρασμό για πράξεις διαφθοράς.
Υπό αυτές τις συνθήκες, όσοι ζητωκραυγάζουν υπέρ των περικοπών στους μισθούς των στελεχών του Δημοσίου θα πρέπει να το ξανασκεφτούν.
Ίσως θα ήταν καλύτερα αν οι ίδιοι ωρύονταν υπέρ της αναδιάρθρωσης του κράτους και των απαραίτητων απομακρύνσεων υπαλλήλων.
Dr. Money>
