Χρειάστηκε να ταξιδεύσει μέχρι την Αργεντινή ο κ. Τσίπρας για να δηλώσει ότι χρειάζεται «να δούμε τί πρέπει να κάνουμε προκειμένου να αποφύγουμε τη δραματική εμπειρία της χρεοκοπίας».
Μέχρι χτες ευχότανε να είχαμε γίνει Αργεντινή. Τέτοια ανευθυνότητα!
Όχι ότι ο άλλοι είναι υπεύθυνοι. Αλέξη, μήπως πρέπει να τους πας όλους ένα εκπαιδευτικό ταξίδι στην Αργεντινή; Και τους 300!
Μέχρι χτες όσοι έλεγαν ότι δεν πρέπει η Ελλάδα να γίνει Αργεντινή, αντιμετωπιζόντουσαν με... χλευασμό. Τους έλεγαν προδότες, γερμανοτσολιάδες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Οι κήρυκες της αντιμνημονιακής πολιτικής έχουν στήσει τόσες πολλές κρεμάλες που η χώρα αυτή θα κάνει καιρό να συνέλθει από τα κηρύγματα μίσους.
Όταν μιλούσαν για την Αργεντινή δεν είχαν ιδέα! Δεν έκαναν τον κόπο να ρωτήσουν ανθρώπους που έζησαν το δράμα από κοντά. Αν το είχαν κάνει, αν ρωτούσαν, δεν θα έκαναν το λάθος να αναζητούν στα συντρίμμια της Αργεντινής τον δρόμο της Ελλάδας.
Ήταν δε τόσο μεγάλο το έλλειμμα πληροφόρησης που έφτασαν στο σημείο να γίνουν μηδενιστές: «Και τι έγινε που στην Αργεντινή οι άνθρωποι πεινούσαν; Κι εδώ πεινάνε». Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Δεν έχουν πάρει μυρωδιά από την ανθρωπιστική καταστροφή της Αργεντινής. Διαφορετικά δεν θα έκαναν συγκρίσεις τέτοιου είδους.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η κατάσταση στην Ελλάδα έχει ξεφύγει από την επικίνδυνη ζώνη, Κάθε άλλο. Κι αυτό ακριβώς πρέπει να αποφύγουμε, τον εκτροχιασμό. Κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Ένα σχέδιο ρεαλιστικό. Όχι με βλακείες του τύπου «θα εκβιάσουμε τους ξένους και θα μας δώσουν έτσι περισσότερα». Να ανακαλύψουμε εκ νέου τις αρετές της παραγωγής χρειάζεται κι όχι να αναπαράγουμε διαρκώς πρότυπα από τα χαμαιτυπεία του λιμανιού των αρχών του περασμένου αιώνα.
Ειλικρινά, είναι εξοντωτικό να προσπαθεί να αποδείξει κανείς στους Στρατούληδες ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει σαν να πρόκειται για την Βόρεια Κορέα. Είναι πέρα από τις δυνάμεις μας να προσπαθούμε να συνομιλήσουμε με το χάος, υπερασπιζόμενοι τα προφανή.
Δεν είναι αυτοί οι μοναδικοί ευαίσθητοι σε αυτό τον πλανήτη. Μόνο ένας ψυχικά άρρωστος δεν θα εκδήλωνε την δυσαρέσκειά του για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους. Για τις τραυματισμένες ψυχές των παιδιών που βλέπουν τους γονείς τους να αγωνιούν για την επιβίωση. Για τους νέους ανθρώπους που βλέπουν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται, πριν ακόμη προλάβουν να ανοίξουν τα φτερά τους και να ξεδιπλωθούν.
Η ευαισθησία όμως δεν μπορεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα, δεν προσφέρει λύσεις. Κι εδώ το ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνουμε για να μην γίνουμε Αργεντινή. Ποιες είναι οι προτάσεις και όχι ποιες είναι οι αρνήσεις. Αυτό δεν είπατε πάνω – κάτω κύριε Τσίπρα; Αν ναι, αν το καταλάβαμε σωστά, μπορούμε να αρχίσουμε να δηλώνουμε αισιόδοξοι.
Θανάσης Μαυρίδης
