Ήξερε από τον περασμένο Απρίλιο ότι του ετοίμαζαν την εξαναγκαστική προσφυγή στο μηχανισμό και δεν έπραξε τίποτα...Για ένα άνθρωπο που γνωρίζει πολύ καλά τον Δημήτρη Χριστόφια, τα παραπάνω γεγονότα δεν είναι έκπληξη. Οταν προσφωνεί τους συντρόφους του, είναι ένας άλλος άνθρωπος. Είναι, με λίγα λόγια, ο Δημήτρης που γνωρίζαμε. Οταν απευθύνεται στον λαό, δεν έχει την παραμικρή διαφορά από τον κάθε επαγγελματία πολιτικό.
Αλλωστε, μία εκ των περιπτώσεων που έπρεπε να κλάψει και μάλιστα γοερά και με πόνο, ήταν η περίπτωση του θανάτου ένδεκα συναθρώπων του στο Μαρί, ανάμεσα στους οποίους οι περισσότεροι ήταν μέλη του κόμματός του. Δεν το έπραξε και αυτή η συμπεριφορά θα τον κυνηγά σε όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Επί προεδρίας του Δημήτρη Χριστόφια, ο οποίος είχε παραλάβει πλεόνασμα από τον Τάσσο Παπαδόπουλο, η Κύπρος εισέρχεται στο δυσβάστακτο δρόμο του Μνημονίου. Οσες χώρες ακολούθησαν αυτή την οδό, βρίσκονται σε δεινή θέση και είναι κάτι που γνώριζε ο σημερινός Πρόεδρος της Κύπρου.
Ουδείς πιστεύει ότι το νησί θα έχει διαφορετική μοίρα, παρά το γεγονός ότι ξεπέρασε μία τουρκική εισβολή, όταν χιλιάδες σκοτώθηκαν, χιλιάδες έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα και ολόκληρος ο λαός επηρεάστηκε και πόνεσε.
Για να είμαστε δίκαιοι, το «Κυπριακό Θαύμα», όπως έμεινε να λέγεται, οφείλεται και στην τρομακτική βοήθεια του ελληνικού λαού, αλλά και στην ενίσχυση της αμερικανικής κυβέρνησης, η οποία υπό το βάρος της πίεσης της Ομογένειας, έστειλε χρηματική βοήθεια πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. (Την έκαψε την Κύπρο με το πραξικόπημα και την εισβολή και στη συνέχεια την άλειψε με λάδι). Ηταν πολύ δύσκολες οι μέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες μετά την εισβολή, αλλά οι Κύπριοι αποδείχθηκαν νοικοκυραίοι και τα κατάφεραν.
Τώρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι τραπεζίτες, καλυπτόμενοι από τους πολιτικούς, κατέστρεψαν την κυπριακή οικονομία και έσυραν τον Χριστόφια στην αγχόνη, όπως λέει στους φίλους του. Ομως, ήξερε από τον περασμένο Απρίλιο ότι του ετοίμαζαν την εξαναγκαστική προσφυγή στο μηχανισμό και δεν έπραξε τίποτα. Ηταν κάτι που γνωρίζαμε και όλοι όσοι καλύπταμε τη σύνοδο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον.
Ο σημερινός Πρόεδρος της Κύπρου, που δεν επεδίωξε επανεκλογή επειδή γνώριζε ότι η ήττα του θα ήταν συντριπτική, δεν πρέπει να ψέγει κανένα για την κατάληξη της πολιτικής του καριέρας, παρά τον εαυτό του.
Επέλεξε ο ίδιος τον υπουργό Οικονομικών, ο οποίος ήταν στέλεχος της Τράπεζας Κύπρου και έχει ευθύνη για το κατάντημά της. Και ο ίδιος πίεσε τον Τάσσο Παπαδόπουλο για να διορίσει τον Ορφανίδη στη θέση του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, επειδή ο πατέρας του ήταν μέλος του ΑΚΕΛ. Αν αυτοί οι δύο τον οδήγησαν, όπως διατείνεται στον Μηχανισμό, πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του, να σταματήσει να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους και να αναλάβει τις ευθύνες του.
Αποχωρώντας από την εξουσία θα προσέφερε σημαντικότατη υπηρεσία στον κυπριακό λαό, αν οδηγούσε τους τραπεζίτες ενώπιον της Δικαιοσύνης. Αν το πράξει, πολλοί άνθρωποι στο νησί ίσως τον συγχωρέσουν...
