Το αιφνίδιο εθνικιστικό παραλήρημα του Σαλί Μπερίσα,
αλλά και η αναγνώριση της Παλαιστινιακής Αρχής ως «κράτους παρατηρητή» του ΟΗΕ αποτελούν επιπλέον αφορμές που επιβάλλουν τον επαναπροσδιορισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής...
Ποιο θα είναι το περιεχόμενό της δεν είναι αρμοδιότητα της στήλης να το προτείνει – προς τούτο υποτίθεται υπάρχουν οι... διπλωματικές υπηρεσίες και τα διάφορα think tanks που διοχετεύουν, με το αζημίωτο, επιστημονικές αναλύσεις στο υπουργείο Εξωτερικών.
Είναι όμως σκόπιμο να επισημανθεί πως σε ένα εξαιρετικά ασταθές και διαρκώς μεταβαλλόμενο διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να εξαντλείται σε επικοινωνιακού τύπου χειρισμούς του τύπου «ακυρώνω την επίσκεψη» στα Τίρανα ή υποστηρίζω διπλωματικά το αίτημα των «παραδοσιακών» φίλων Παλαιστινίων.
Είναι κατανοητό σε πρωτοετή φοιτητή διεθνών σχέσεων πως όταν τα πνεύματα οξύνονται και εσύ βρίσκεσαι στο επίκεντρο της όξυνσης, δεν μπορείς να διεκδικείς «ουδετερότητα» σε μια λογική «να τα έχουμε καλά με όλους». Πρέπει να διαλέγεις και τους φίλους και τους εχθρούς. Τόσο απλά.
Σε ό,τι αφορά τις ελληνοαλβανικές σχέσεις, έχει αποδειχθεί πως μια «πολιτικά ορθή» διπλωματική αντιμετώπιση των Τιράνων –στην κορωνίδα της οποίας η «Βόρειος Ήπειρος» θεωρείται κακή έκφραση και η «Νότια Αλβανία» καλή– δεν είναι και τόσο αποδοτική. Η αλβανική ηγεσία θυμίζει περισσότερο μια ανικανοποίητη σύζυγο που όσο περισσότερα της προσφέρεις τόσο περισσότερα ζητά – εν προκειμένω ο θυμόσοφος λαός θα χρησιμοποιούσε τη γνωστή παροιμία «δώσε θάρρος στο χωριάτη...», η οποία θα ταίριαζε γάντι στη γαλλική έκφραση που χλευαστικά χρησιμοποίησε ο Μπερίσα «οι φίλοι λάμπουν διά της απουσίας τους»!
Οι Αμερικάνοι θα το έλεγαν διαφορετικά –«look who's talking»– και δεν θα είχαν άδικο για έναν πολιτικό ηγέτη που έκανε πολιτική καριέρα στήνοντας μαφιόζικα κόλπα με «πυραμίδες» ή επενδύοντας στον άκρατο εθνικισμό, ο οποίος ως γνωστόν «πουλάει» ακόμα πολύ στους βαλκανικούς λαούς. Και βεβαίως έναν τέτοιο τύπο δεν τον αντιμετωπίζεις με δηλώσεις όπως η χθεσινή του Δημήτρη Αβραμόπουλου «οι πολιτικοί δεν σκέπτονται και μιλούν κοιτώντας εκατό χρόνια πίσω, αλλά βλέποντας εκατό χρόνια μπροστά» (!) – πόσο μάλλον όταν υπάρχουν εκτιμήσεις πως μέχρι τις αλβανικές εκλογές ο Μπερίσα θα συνεχίσει το ίδιο βιολί...
Σε ό,τι αφορά τώρα στις ελληνοαραβικές σχέσεις, τα πράγματα είναι ακόμα πιο περίπλοκα. Μπορεί η Αθήνα να επιλέγει μια πολιτική «ισορροπίας» προτάσσοντας το σεβασμό των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, πλην όμως αυτό μπορεί να το κάνει η Γαλλία ή η Ρωσία και όχι κατ' ανάγκη η Ελλάδα, την ώρα που εξετάζεται σοβαρά η δημιουργία κοινού μετώπου Αθήνας-Τελ Αβίβ-Λευκωσίας στον ενεργειακό τομέα...
Παναγιώτης Κ. Μαυρίδης
