Οπως κάθε φορά...
Στην αρχή, για να ξορκίσουμε την αμηχανία μας, που αρνιόμαστε να την παραδεχτούμε, αρπαζόμαστε από το στοκ των συνωμοσιολογικών σεναρίων: μυστικές υπηρεσίες, ΚΥΠ, CIA, Μοσάντ, Τούρκοι πράκτορες (παρεμπιπτόντως, τα ίδια λένε και οι Τούρκοι, αλλάζοντας απλώς τα εθνικά ονόματα).
Επειτα, όσο περνάει το μούδιασμά μας, αρπάζουμε οποιαδήποτε πληροφορία κυκλοφορεί στον χαοτικό αέρα μας, ελπίζοντας ότι θα μπορέσουμε να τη χρησιμοποιήσουμε για να ανασχηματίσουμε το διαλυμένο παζλ. Γρήγορα καταλαβαίνουμε πως... οι πληροφορίες που διαχέονται δεν είναι απλώς αδιασταύρωτες και εντυπωσιοθηρικές («μυστηριώδεις γυναίκες» λ.χ., επανερχόμενες από τη μια εξάρθρωση τρομοκρατικής ομάδας στην άλλη), αλλά και δόλιες, χειραγωγημένες· ή, για το πούμε με τρόπο υπουργικό, «είναι ρετουσαρισμένες ώστε να είναι αναγνωρίσιμες», να εντάσσονται δηλαδή στο προκατασκευασμένο πλαίσιο «δεδομένων».
Και κάποια στιγμή, κουβεντιάζοντας με τον εαυτό μας και τους γνώριμούς μας, σκεπτόμενοι δηλαδή φωναχτά (κι ένα δημόσιο γραπτό, μια απόπειρα φωναχτής σκέψης είναι, όχι νόμος σκαλισμένος σε πέτρα), προσπαθούμε κάτι να καταλάβουμε, κάτι να εξηγήσουμε.
Προσπαθούμε να δούμε αν υπάρχει κάποια γραμμή που να ενώνει τα πάμπολλα σκόρπια σημεία, αν πράγματι το παζλ έχει σχήμα που μπορεί να ξαναδημιουργηθεί.
Εδώ ξεφυτρώνει πάντοτε ένα πρόβλημα που πιστοποιεί πόσο έχει στρεβλωθεί το πλαίσιο του δημόσιου διαλόγου: Με το κόλπο της αναγωγής, ο πολιτικαντισμός (που τείνει να γίνει καθοριστικό γνώρισμα και όσων δεν ανακατεύονται με την κομματικώς εννοούμενη πολιτική) χρεώνει «συμπάθεια» ή και «συναντίληψη» σε όποιον επιχειρεί, με το μυαλουδάκι που διαθέτει, να δώσει ένα κάποιο νόημα στα συμβάντα, να αναζητήσει το πώς και το γιατί τους.
Αστειότητες.
Αλλά τόσο επικίνδυνες.
Οσο μπορώ να δω, η εντελώς νέα, σχεδόν μετεφηβική γενιά «αντάρτικου πόλης» δείχνει πολύ λιγότερο πολιτική ή ιδεολογική από την πρώτη μεταπολιτευτική – εννοώ ως προς την επιφάνεια και τις δηλωμένες προθέσεις.
Η «17 Νοέμβρη», λ.χ., διεκδίκησε κάποιο πολιτικό μερίδιο, θέλησε, δηλαδή, ένα κομμάτι της κοινωνίας να ακούσει κάτι πίσω από τον κρότο του πιστολιού ή της βόμβας της· εξ ου και οι στόχοι που χαρακτηρίστηκαν «συμβολικοί». Αλλά ο «λόγος» της ήταν το «μπαμ». Και οι προκηρύξεις της διαβάζονταν επειδή ήταν γραμμένες με αίμα· αν ήταν με μελάνι, θα τις προσπερνούσαμε.
Γι’ αυτό και έπεσε τελικά πάνω στο τείχος που, έστω κι αν δεν είναι πάντοτε ορατό, χωρίζει το κοινωνικό σώμα από τα όπλα, από την τρομοκρατία που επικαλείται το «καλό των άλλων» απλώς για να τα βρει κάπως με τον εαυτό της.
Η τωρινή ταχύρρυθμη γενιά μοιάζει να μην ενδιαφέρεται για κανέναν δίαυλο.
Εγκλωβίζεται εξαρχής στον παράλληλο κόσμο της και εκεί εξαντλείται. «Αιχμάλωτη πολέμου»; Ισως.
Μόνο που πρόκειται για διαφορετικό πόλεμο από εκείνον που σκηνοθετεί η ιδεοληπτική φαντασία της...
Π.Μπουκαλας
