Σε ένα παγκόσμιο κίνημα διαμαρτυρίας, που βασίζεται στα κοινωνικά δίκτυα και είναι εδώ για να μείνει, αναφέρεται ο δημοσιογράφος Πολ Μέισον, στο βιβλίο του «Why It's Still Kicking Off Everywhere».
«Δύο χρόνια από την πτώση του Χόσνι Μουμπάρακ, ο νέος αιγύπτιος πρόεδρος προέρχεται από τη μουσουλμανική αδελφότητα: στους δρόμους του Καΐρου, οι ίδιοι άνθρωποι που έχαναν τη ζωή τους μαζικά το 2011, συνεχίζουν να σκοτώνονται.
Στους δρόμους της Αθήνας, το νεοναζιστικό κόμμα Χρυσή Αυγή διοργανώνει πογκρόμ κατά...των μεταναστών. Στη Ρωσία, οι Pussy Riot βρίσκονται στη φυλακή και οι επικεφαλής του δημοκρατικού κινήματος αντιμετωπίζουν ποινικές διώξεις. Ο πόλεμος στη Συρία σκοτώνει 200 άτομα τη μέρα.
Είναι πολύ εύκολο από όλα αυτά να οδηγηθείς στο συμπέρασμα ότι το 2011, η χρονιά που όλα ξεκίνησαν, ήταν απλά ένα πυροτέχνημα. Αλλά είναι λάθος. Κάτι αληθινό και σημαντικό απελευθερώθηκε το 2011, και δεν έχει εξαφανιστεί ακόμα.
Με σιγουριά μπορώ πλέον να το αποκαλέσω επανάσταση. Κάποιες από τις διαδικασίες της είναι σύμφωνες με τα πρότυπα που καθιερώθηκαν στο επαναστατικό κύμα που σάρωσε την Ευρώπη το 1848, αλλά άλλες δεν είναι: πάνω απ 'όλα, η σχέση μεταξύ του σωματικού και του νοητικού, του πολιτικού και του πολιτισμικού, φαίνεται να έχει αναστραφεί»,
αναφέρεται χαρακτηριστικά σε απόσπασμα που δημοσιεύει ο Guardian.
«Δύο χρόνια πριν, είχα προσδιορίσει τον καθοριστικό χαρακτήρα αυτής της γενιάς της διαμαρτυρίας ως εξής: "Οι άνθρωποι έχουν μια καλύτερη κατανόηση της εξουσίας. Οι ακτιβιστές έχουν διαβάσει τον Τσόμσκι τους και τους Hardt και Negri, αλλά οι ιδέες εκεί έχουν γίνει αντικείμενο μίμησης. Οι νέοι πιστεύουν ότι το θέμα δεν είναι πλέον η τάξη και η οικονομία, αλλά απλά η εξουσία: είναι έξυπνοι στο σημείο να γνωρίζουν πώς να κάνουν άνω κάτω τις ιεραρχίες και να δουν τις διάφορες "επαναστάσεις" στη ζωή τους ως μέρος μιας "εξόδου" από την καταπίεση, όχι -όπως έκαναν οι προηγούμενες γενιές- ως "έναν αντιπερισπασμό στο ατομικό".
Αν μπορούσα να απαριθμήσω μόνο ένα και όχι 20 λόγους για τους οποίους το ξέσπασμα συνεχίζεται, θα ήταν το δικτυωμένο άτομο που αντίκειται στην οικονομική κρίση. Έχει συμβεί κάτι θεμελιώδες –μία αλλαγή στην ανθρώπινη συνείδηση και συμπεριφορά, τόσο κοσμοϊστορική όσο αυτή που προκλήθηκε από τον ερχομό της μαζικής κατανάλωσης και της μαζικής κουλτούρας τη δεκαετία του 1900», προσθέτει μεταξύ άλλων...
*Μπορείτε να διαβάσετε ένα εκτενέστερο απόσπασμα από το βιβλίο στον Guardian.
