Για να ξαναχτίσουμε ότι γκρεμίσαμε από το 1974 στην ιδιωτική οικονομία και να απορροφηθούν οι 1.500.000 άνεργοι χρειαζόμαστε επενδύσεις τουλάχιστον 1 τρισ. ευρώ και μια δεκαπενταετία.
Ας αναλάβουμε επιτέλους, όλοι, τις ευθύνες μας για την διάλυση της βαριάς βιομηχανίας (ναυπηγικής, χημικής, μεταλλουργικής) και αύριο της χαλυβουργικής και των τσιμέντων.
Συζητείστε με όποιον ξέρει από επενδύσεις και αν μπορείτε ανατρέψτε τα νούμερα αυτά. Επανέρχομαι στις... χθεσινές μου επισημάνσεις, διάλυσης του κλάδου λιπασμάτων, καθώς ένοιωσα να προκαλούμαι (θετικά βεβαίως) από ιδιαιτέρως αξιόλογα, σχόλια με ουσιώδη επιχειρήματα και ορθές θέσεις μαζί με ερεθίσματα τόσο για τον τίτλο (από τον μοναδικό σχολιαστή που βγάζει τίτλους) όσο και για το περιεχόμενο του σημερινού μου σημειώματος.
Η επισήμανση, σχολιαστή, ότι η ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν που οδήγησε από την μια στην κατάρρευση της μεταποιητικής δραστηριότητας στην Ελλάδα και από την άλλη σε ανταγωνιστική αδυναμία όλους τους τομείς είναι απολύτως ορθή και κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει.
Η σύνδεσή της όμως μόνο με την κομμουνιστική άποψη να μείνουμε εκτός Ένωσης και να κλείσουμε τα σύνορά μας και τα αυτιά μας σε όσα συμβαίνουν στον φυσιολογικό μας γεωπολιτικό χώρο που είναι η Ευρώπη έχει την απάντησή της στην Αλβανία του Χότζα και την Βουλγαρία που αγωνίζεται απαλλαγμένη από την απομόνωση της να σταθεί στα πόδια της.
Ωστόσο αλήθεια είναι πως ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς αγώνα για μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τον ανταγωνισμό και να δημιουργήσουμε ίσες συνθήκες ανάπτυξης ισοδυναμούσε με παραμονή μας εκτός Ενώσεως.
Και δυστυχώς αυτό κάναμε εμείς όταν μετά την δικτατορία και το ξεπάγωμα των διαδικασιών εντάξεως, την δεκαετία 1975-1985 παριστάναμε του σοσιαλιστές και κρατικοποιούσαμε τα πάντα. Και βεβαίως αυτό δεν θα ήταν κακό αν ο διαχειριστής των κρατικοποιημένων επιχειρήσεων δεν ήταν μια άθλια νομενκλατούρα από ανίκανους αφισοκολλητές που δεν είχαν ιδέα τι αναλάμβαναν.
Συνεπώς πολύ σωστά παρατηρεί σχολιαστής, που φαίνεται να γνωρίζει άριστα την οικονομία της Θεσσαλονίκης, ότι η πολιτική και συντεχνιακή παρέμβαση στο εργοστάσιο λιπασμάτων της Θεσσαλονίκης οδήγησε σε υπέρογκες αμοιβές, επιδόματα και αποζημιώσεις που έριξαν έξω την μονάδα μια ώρα γρηγορότερα. Επίσης πολύ σωστά παρατηρούν άλλοι σχολιαστές ότι κλείναμε εργοστάσια δήθεν για περιβαλλοντική επιβάρυνση αλλά από πίσω ήταν οικοπεδοφάγοι και οι πολιτικοί που είχαν προετοιμάσει εισαγωγές ίσες προς την παραγωγή που σταματούσε...
Προσθέτω στην επισήμανση για την μονάδα Θεσσαλονίκης ότι οι αποζημιώσεις στοίχισαν 20.000.000 ευρώ στην αγοράστρια ΒΦΛ και για να τα βγάλει πέρα δεν πλήρωσε το φυσικό αέριο στην ΔΕΠΑ με συνέπεια την αλυσίδα των ζημιών που οδηγούν στην κατάρρευση και της τελευταίας μονάδας του κλάδου. Η προηγηθείσα κατάντια με την εξαγορά από τον Λαυρεντιάδη ( που παρατηρεί άλλος σχολιαστής) είναι ακριβώς η συνέπεια των κρατικοποιήσεων από ένα ανίκανο και διεφθαρμένο κράτος όπως το ελληνικό που έρμαιο των συντεχνιών και των πελατειακών σχέσεων κατασπαταλά την περιουσία του και την παραδίδει σε απατεώνες. Αναζητείστε την πορεία των ναυπηγείων Σκαραμαγκά από τον Νιάρχο και μετά και θα δείτε τι σημαίνει συντεχνία, κομματική ανάμειξη και διεφθαρμένο κράτος.
Η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση σήμαινε, λοιπόν, αγώνα με το κράτος μπροστάρη να διαμορφώνει ένα περιβάλλον ίσων όρων πάλης και ανταγωνισμού. Δεν σήμαινε κλοπή και κατασπατάληση των πόρων των περιφερειακών προγραμμάτων με την απάτη ότι μοιράζαμε τα λεφτά του Παπαντρέα...
Και όπως σωστά μου θύμισε ο σχολιαστής του τίτλου όταν ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής του 1961 είπε αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης Συνδέσεως της Ελλάδας με την ΕΟΚ στον τότε πρόεδρο του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων κ. Λεωνίδα Κανελλόπουλο της τσιμεντοβιομηχανίας ΤΙΤΑΝ «...υπέγραψα την συμφωνία με την ΕΟΚ... Σας έριξα εσάς τους βιομήχανους στην θάλασσα . Τώρα μάθετε να κολυμπάτε…» κανείς δεν πίστευε ότι ο Καραμανλής του 1974-1981 θα έφτανε την κρατική οικονομία από το 35% στο 60% για να την πάει ο Παπανδρέου στο 75-80%.
Όταν λοιπόν την 1η Δεκεμβρίου 1975 ο Δημήτρης Μαρινόπουλος σε ομιλία του για την σημασία της ένταξης στην ΕΟΚ έλεγε «κολυμπούμε κύριε πρόεδρε και βλέπουμε την στεριά της Ευρώπης» επίσης δεν φανταζόταν ότι η βιομηχανία, ο μεγαλύτερος εργοδότης της οικονομίας, που έφθασε να απασχολεί την περιόδο 1955-1975 μέχρι 1.000.000 άτομα όταν το δημόσιο απασχολούσε μόνο 250-300.000 θα κατέληγε στους 300.000 συνολικά σε κάθε μορφής μεταποίηση.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι αν δώσαμε την μάχη για την επικράτησή μας στην Ευρώπη όπως την έδωσαν όλα τα άλλα κράτη μέλη και όπως την δίνουν και σήμερα τα νεώτερα μέλη.
Αντί να ενισχύσουμε τις θέσεις μας και τα «οχυρά» μας στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1975-1990 υποχρεώνοντας τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να διευρύνουν την εξωστρέφειά τους και να δυναμώσουν την παρουσία τους εξαντλήσαμε όλο το μίσος μας για την ιδιωτική πρωτοβουλία παραδίδοντας γιγαντιαίες επιχειρήσεις και ομίλους στις συντεχνίες να τις κατασπαράξουν για να στηρίζουν στην εξουσία πότε τον ψευτοσοσιαλισμό και πότε τον ψευτονεοφιλελευθερισμό.πηγή capital.
Γ.Κραλόγλου
Ας αναλάβουμε επιτέλους, όλοι, τις ευθύνες μας για την διάλυση της βαριάς βιομηχανίας (ναυπηγικής, χημικής, μεταλλουργικής) και αύριο της χαλυβουργικής και των τσιμέντων.
Συζητείστε με όποιον ξέρει από επενδύσεις και αν μπορείτε ανατρέψτε τα νούμερα αυτά. Επανέρχομαι στις... χθεσινές μου επισημάνσεις, διάλυσης του κλάδου λιπασμάτων, καθώς ένοιωσα να προκαλούμαι (θετικά βεβαίως) από ιδιαιτέρως αξιόλογα, σχόλια με ουσιώδη επιχειρήματα και ορθές θέσεις μαζί με ερεθίσματα τόσο για τον τίτλο (από τον μοναδικό σχολιαστή που βγάζει τίτλους) όσο και για το περιεχόμενο του σημερινού μου σημειώματος.
Η επισήμανση, σχολιαστή, ότι η ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν που οδήγησε από την μια στην κατάρρευση της μεταποιητικής δραστηριότητας στην Ελλάδα και από την άλλη σε ανταγωνιστική αδυναμία όλους τους τομείς είναι απολύτως ορθή και κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει.
Η σύνδεσή της όμως μόνο με την κομμουνιστική άποψη να μείνουμε εκτός Ένωσης και να κλείσουμε τα σύνορά μας και τα αυτιά μας σε όσα συμβαίνουν στον φυσιολογικό μας γεωπολιτικό χώρο που είναι η Ευρώπη έχει την απάντησή της στην Αλβανία του Χότζα και την Βουλγαρία που αγωνίζεται απαλλαγμένη από την απομόνωση της να σταθεί στα πόδια της.
Ωστόσο αλήθεια είναι πως ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς αγώνα για μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τον ανταγωνισμό και να δημιουργήσουμε ίσες συνθήκες ανάπτυξης ισοδυναμούσε με παραμονή μας εκτός Ενώσεως.
Και δυστυχώς αυτό κάναμε εμείς όταν μετά την δικτατορία και το ξεπάγωμα των διαδικασιών εντάξεως, την δεκαετία 1975-1985 παριστάναμε του σοσιαλιστές και κρατικοποιούσαμε τα πάντα. Και βεβαίως αυτό δεν θα ήταν κακό αν ο διαχειριστής των κρατικοποιημένων επιχειρήσεων δεν ήταν μια άθλια νομενκλατούρα από ανίκανους αφισοκολλητές που δεν είχαν ιδέα τι αναλάμβαναν.
Συνεπώς πολύ σωστά παρατηρεί σχολιαστής, που φαίνεται να γνωρίζει άριστα την οικονομία της Θεσσαλονίκης, ότι η πολιτική και συντεχνιακή παρέμβαση στο εργοστάσιο λιπασμάτων της Θεσσαλονίκης οδήγησε σε υπέρογκες αμοιβές, επιδόματα και αποζημιώσεις που έριξαν έξω την μονάδα μια ώρα γρηγορότερα. Επίσης πολύ σωστά παρατηρούν άλλοι σχολιαστές ότι κλείναμε εργοστάσια δήθεν για περιβαλλοντική επιβάρυνση αλλά από πίσω ήταν οικοπεδοφάγοι και οι πολιτικοί που είχαν προετοιμάσει εισαγωγές ίσες προς την παραγωγή που σταματούσε...
Προσθέτω στην επισήμανση για την μονάδα Θεσσαλονίκης ότι οι αποζημιώσεις στοίχισαν 20.000.000 ευρώ στην αγοράστρια ΒΦΛ και για να τα βγάλει πέρα δεν πλήρωσε το φυσικό αέριο στην ΔΕΠΑ με συνέπεια την αλυσίδα των ζημιών που οδηγούν στην κατάρρευση και της τελευταίας μονάδας του κλάδου. Η προηγηθείσα κατάντια με την εξαγορά από τον Λαυρεντιάδη ( που παρατηρεί άλλος σχολιαστής) είναι ακριβώς η συνέπεια των κρατικοποιήσεων από ένα ανίκανο και διεφθαρμένο κράτος όπως το ελληνικό που έρμαιο των συντεχνιών και των πελατειακών σχέσεων κατασπαταλά την περιουσία του και την παραδίδει σε απατεώνες. Αναζητείστε την πορεία των ναυπηγείων Σκαραμαγκά από τον Νιάρχο και μετά και θα δείτε τι σημαίνει συντεχνία, κομματική ανάμειξη και διεφθαρμένο κράτος.
Η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση σήμαινε, λοιπόν, αγώνα με το κράτος μπροστάρη να διαμορφώνει ένα περιβάλλον ίσων όρων πάλης και ανταγωνισμού. Δεν σήμαινε κλοπή και κατασπατάληση των πόρων των περιφερειακών προγραμμάτων με την απάτη ότι μοιράζαμε τα λεφτά του Παπαντρέα...
Και όπως σωστά μου θύμισε ο σχολιαστής του τίτλου όταν ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής του 1961 είπε αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης Συνδέσεως της Ελλάδας με την ΕΟΚ στον τότε πρόεδρο του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων κ. Λεωνίδα Κανελλόπουλο της τσιμεντοβιομηχανίας ΤΙΤΑΝ «...υπέγραψα την συμφωνία με την ΕΟΚ... Σας έριξα εσάς τους βιομήχανους στην θάλασσα . Τώρα μάθετε να κολυμπάτε…» κανείς δεν πίστευε ότι ο Καραμανλής του 1974-1981 θα έφτανε την κρατική οικονομία από το 35% στο 60% για να την πάει ο Παπανδρέου στο 75-80%.
Όταν λοιπόν την 1η Δεκεμβρίου 1975 ο Δημήτρης Μαρινόπουλος σε ομιλία του για την σημασία της ένταξης στην ΕΟΚ έλεγε «κολυμπούμε κύριε πρόεδρε και βλέπουμε την στεριά της Ευρώπης» επίσης δεν φανταζόταν ότι η βιομηχανία, ο μεγαλύτερος εργοδότης της οικονομίας, που έφθασε να απασχολεί την περιόδο 1955-1975 μέχρι 1.000.000 άτομα όταν το δημόσιο απασχολούσε μόνο 250-300.000 θα κατέληγε στους 300.000 συνολικά σε κάθε μορφής μεταποίηση.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι αν δώσαμε την μάχη για την επικράτησή μας στην Ευρώπη όπως την έδωσαν όλα τα άλλα κράτη μέλη και όπως την δίνουν και σήμερα τα νεώτερα μέλη.
Αντί να ενισχύσουμε τις θέσεις μας και τα «οχυρά» μας στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1975-1990 υποχρεώνοντας τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να διευρύνουν την εξωστρέφειά τους και να δυναμώσουν την παρουσία τους εξαντλήσαμε όλο το μίσος μας για την ιδιωτική πρωτοβουλία παραδίδοντας γιγαντιαίες επιχειρήσεις και ομίλους στις συντεχνίες να τις κατασπαράξουν για να στηρίζουν στην εξουσία πότε τον ψευτοσοσιαλισμό και πότε τον ψευτονεοφιλελευθερισμό.πηγή capital.
Γ.Κραλόγλου
