«Δώστε μου εσείς τη λύση», είναι η μόνιμη επωδός σχεδόν κάθε δήλωσης Στουρνάρα στις επικρίσεις που δέχεται σχετικά με τη φορολογία ακινήτων.
Δεν θα τη λάβει, όμως, αφού δεν θέτει τη σωστή ερώτηση…
«Πέστε μου εσείς τι να κάνω», «δώστε μου εσείς τη λύση», είναι η μόνιμη επωδός σχεδόν κάθε δήλωσης του φίλτατου κ. Ι. Στουρνάρα στις επικρίσεις που δέχεται πανταχόθεν σχετικά με τη φορολογία ακινήτων.
Καθιστά σαφές, δε, αναφερόμενος στο ίδιο... πλαίσιο φορολογίας ότι ουδείς νέος φόρος θα επιβληθεί επί των ακινήτων αυτών, αλλά «ό,τι παίρναμε θα πάρουμε», ήτοι περίπου 3 δισ. ευρώ και το τρέχον έτος από τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας.
Προφανώς, ο φίλτατος υπουργός των Οικονομικών θα λάβει πληθώρα προτάσεων κατά τη διάρκεια της διαβούλευσης εκπροσώπων των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, επί του ενιαίου φόρου ακινήτων, ικανοποιώντας έτσι την εναγώνια αναζήτησή του προς αυτήν την κατεύθυνση.
Οι προτάσεις όμως που θα λάβει θα είναι λάθος, διότι λάθος είναι το ερώτημα που ο ίδιος θέτει και το οποίο συνοψίζεται στην καταφανώς περιοριστική συλλογιστική: «Πέστε μου πώς θα πάρω εφέτος όσα έπαιρνα και πέρυσι, αφού έχω δεσμευτεί στην τρόικα ότι θα τα πάρω»…
Εάν έθετε το σωστό ερώτημα, ίσως να έπαιρνε και τη σωστή ερώτηση, δηλαδή: «Πώς θα φτάσω στο ίδιο δημοσιονομικό αποτέλεσμα χωρίς να ξετσαταλιάσω τελείως τους ιδιοκτήτες ακινήτων, ήτοι το 80% και βάλε των Ελλήνων πολιτών;».
Μια πρώτη απάντηση, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι «κόψε τις δαπάνες σου, φίλε Γιάννη»…
Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, δε, το γεγονός ότι και ο ίδιος ομολογεί, στην πρόσφατη συνέντευξή του στον φίλτατο Κ. Ζούλα της «Καθημερινής», πως εξάντλησε όλα τα περιθώρια περιστολής των κρατικών δαπανών, πριν ανακοινώσει τον νέο «Αρμαγεδδώνα» των φόρων στα ακίνητα.
«…Δεν μπορέσαμε να πείσουμε την τρόικα να δεχθεί επιπλέον περικοπές μη μισθολογικών δαπανών ή να κάνει αποδεκτά τα προσβλεπόμενα έσοδα από τη φοροδιαφυγή», δηλώνει, καθιστώντας σαφές ότι ούτε καν επιχείρησε να θέσει προς την τρόικα ζήτημα περικοπών μισθολογικών δαπανών, οι οποίες, ούτως ή άλλως, αποτελούν τον κύριο κορμό των δαπανών του προϋπολογισμού…
Σε μια χώρα, όμως, όπου ο ιδιωτικός τομέας έχει συντριβεί και η ανεργία έχει εκτοξευτεί πάνω από το 26%, ενώ εκτιμάται ότι μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και το 27% τους προσεχείς μήνες, οδηγώντας έτσι στην εξαθλίωση ένα τεράστιο τμήμα του πληθυσμού, είναι απορίας άξιον πώς δεν περνά καν από το μυαλό του υπουργού Οικονομικών το ενδεχόμενο μείωσης του μισθολογικού βάρους στον δημόσιο τομέα.
Γιατί, άραγε, με ανεργία άνω του 26% στον ιδιωτικό τομέα να είναι ακόμη ταμπού οι απολύσεις στον δημόσιο;
Γιατί, άραγε, η εξίσωση εσόδων - δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού να εντοπίζεται αμιγώς στο ζήτημα της φορολογίας ακινήτων και να μην προσμετρά το σύνολο των φορολογικών παραμέτρων και αποκρατικοποιήσεων, από την πλευρά των εσόδων, συμπεριλαμβανομένων και των εσόδων που συνδέονται με την πάταξη της φοροδιαφυγής;
Αντίστοιχα, σε ό,τι αφορά την πλευρά των δαπανών, γιατί να μην περνά, καν, από το μυαλό αυτής της κυβέρνησης το ενδεχόμενο ριζικής σμίκρυνσης του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα, ώστε οι δαπάνες που αυτός προκαλεί στον κρατικό κορβανά να αντιστοιχούν στις δυνατότητες εξασφάλισης εσόδων που έχει;
Όμως, φίλτατοι, κατά ακριβώς τον ίδιο τρόπο που δεν γίνεται ομελέτα δίχως να σπάσουμε αβγά, δεν είναι δυνατόν να διέρχεται αυτή η χώρα τη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική κρίση στη μεταπολεμική της ιστορία δίχως να παραμένει αλώβητος ο δημόσιος τομέας της.
Ούτως ή άλλως, τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το υπέρογκο χρέος της χώρας, που ήσαν «η πηγή του κακού», δεν παρήχθησαν από τον ιδιωτικό αλλά από τον δημόσιο τομέα και με αυτόν τον τομέα ουδείς εμφανίζεται να ασχολείται σοβαρά σε αυτήν τη χώρα, αν εξαιρέσουμε τις «εύκολες λύσεις» του «οριζόντιου μαχαιριού» μισθών, στις οποίες κατέφυγαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας τριετίας…
Έτσι, όμως, όσο στερούμε χρήμα από τον πληθυσμό και μειώνουμε τη ζήτηση στην οικονομία, βαθαίνουμε την ύφεση, κορυφώνουμε την ανεργία και, βεβαίως, λιγοστεύουμε τα έσοδα από τη φορολογία, ακόμη και σε καθεστώς υπερφορολόγησης…
Όλα αυτά, δε, για να μείνει ανέγγιχτο το μεγάλο και σπάταλο κράτος και οι πελατειακές σχέσεις που αυτό παράγει…
Ν.Γ.Δρόσος
